Uzun zamandır görülmemiş bir soğuk yaşanırken dünyaya gelmişim. “Biz bile bu kışı zor geçiririz, değil ki bu bebe geçirsin” demişler benim için. Haklılarmış, o kışı ben bir ömür geçiremedim çünkü ben yaşamışım ama anne babam göçüp gitmiş o kış. İnsan bazen gerçekte neyi atlatıp atlatamadığını bilemiyor işte.

Bizim köyde anne sütünden kesilen kuzulara biberonla süt verirler ki bu beş saniyede cuk cuk sesleriyle bitebilen bir işlemdir. Beni de onların yanına koyup beslemişler. O yıl çoğu çocuk öksüz kaldığı için bize “afetin çocukları” demişler. İşin kötüsü, böyle çağrılınca ben gerçekten annemin adını Afet sanmışım. Hayır, benim anlamadığım, bir çocuk dünyaya geliyorsa onun anne babası olmalıydı olmasına da olamamış işte. En çok ağladığım gün; süt ihtiyacı kalmayan ve büyümüş olan kuzuların annelerinin yanına tekrar bırakıldığı gündü. “Artık ben de içmiyorum, vallaha da içmeyecem, Allah Baba’ya da söyledim ki” dememe rağmen beni anneme götürmediler. Yalın ayak, burnumu çeke çeke oradan kaçtım ve bir taşın üzerine yığılıp kaldım. Kiraz Kadın, hayvanların ciciannesi oluyor, telaşla yanıma geldi. Burnumu şalvarına sildi ve “Bilirsin benim adım Kiraz Kadın’dır. Sence neden Kiraz’dır?” dedi. Dudaklarım hala büzülü “en sevdiğin meyve kiraz” dedim. “Tüm meyveler gibi kirazı da severim ama ondan değil. Bir sapta iki kiraz olur ve birini düşürsen de diğerini yiyebilirsin. Ben gidene, bitene, ölene bakmam, ben diğer kalana, devam edene, yaşayabilene bakarım. İkinci kirazı, ilki gitti diye görmeyip düşürürsen, işte bu da senin aptallığın olur. Çoban Fahri’nin fikriydi seni kuzularla yatırmak. Çünkü kışın en sıcak yer koyunların yanı olur ve Fahri her gece iki defa koyunları kontrol eder. Senin nefesini dinlediği çok geceler olmuştur.

İki kirazın vardı çocuk, biri toplanırken düştü, ya diğeri?”

Naciye Kavas