Çocuk yaptığım için çok pişmanım

Çocuğumdan dolayı okadar saçma sapan insanla muhatap olmak zorunda kaldım ki.. gerçekten korkunç ya, çocuğunu sürekli öven birbiriyle yarışa girer gibi kıyaslayan mı dersin, bazen "Allah'ım ben neyin içine düştüm neden buradayım" diyorum. Çocuğum için hepsi ahh ahh, bana kalsa evde otururup yada gezerim

Ben 42 yaşındayım çocuk doğurmadığım için pişmanım

17 aylık kızım var. 23 yaşındayım. Onu bu dünyada ki her şeyden çok seviyorum ama anne olmaktan ve anne olmanın verdiği sorumluluktan nefret ediyorum. Sabah istediğim saate kalkmayı, rahatça yemek yiyebilmeyi, dizi izlemeyi ve özgürce kitap okumayı o kadar çok özledim ki. Hatta bomboş bir şekilde oturmayı bile çok özledim çünkü anneyseniz bomboş bir şekilde Bike oturmayiyorsunuz.

Benim durum senden daha vahim ben 11 aydır evliyim evlenir evlenmez gebe kaldım bende ilk öğrenince şoka girdim o zamanda pişmandım ama doğunca daha pişman oldum şu an kızım 1 aylık evliliğinden hiçbişey anlamadım oysaki eşimle çok hayalimiz vardı birlikte gezme tozma hepsi suya düştü kızımı çok seviyorum onun için canımı veririm ama keşke hazır hissettiğimde gelseydi hiç hazır olmadığım bi zamanda geldi ve şu an öyle pişmanım ki zamanı geriye almak istiyorum ne yaparsan yap geri dönüşü yok ya bu canımı çok yakıyor geriye de alamıyorum zamanı çok pişmanım evliliğinden bi halt anlamadım daha...

Hayatım kalmadı cidden pişmanım 2. çocuğa tövbe. her kadın anne olmamalıymış, bir tanesi benmişim. Çok seviyorum tamam canımı veririim, ama 2 taşındaki oğlum zıvanadan çıkarıyor, yalnız bakıyorum ben bittim.YEni Evlilere asla önermiyorum, hayat bitiyormuş. Çok mutsuz, çaresiz hissediyorum. Sürekli bağıran, söylenen bir kadına dönüştüm. Tahammülüm kalmadı

Çok ğişmamım

Bende kazayla hamile kaldım. Öğrendiğimde 4 ayı geçmişti doktor alacaktı aldıramadım baya büyümüştü. Bekarım ayrıca babası da yurtdışında. Çocuk karaciğer yetmezliği ile doğdu 1 ay küvezde kaldı rengi karardı halen düzelmedi böyle de kalacak gibi.şuan 1 yaşında yürüyor vs ama açık cezaevinde gibiyim delirmek üzereyim. Ailemle kalıyorum ama evden ayrılıp çocuğu da belki geçici belki kalıcı koruyucu aileye vermek zorundayım. Çünkü artık gerçekten çok bunaldım yıprandım.Aklı olan çocuk yapmasın…

Çocuk büyütmek asla kolay değil insanı felaket yıpratıyo benim annem kanser ve kayınvalidem yok destekcim yok hiperaktif 2 yaşında oğlum var 4 senelik evliyim ben benden geçtim eşim ve ailesi de ayrı bir sıkıntı varlık yokluk derken cocugumdan soğur gibi oldum onun canı yansa dünyayı yakarım bunu biliyorum ama bu dönem neden böyle düşünüyorum bilmiyorum

Asla birdaha çocuk doğurmam çok mutsuzum annem desen destek yok kaynanam desen arada bakar hep bende tüm sorumluluk. Anne olmak pişmanlıkmış sonradan anladım ama geç oldu. Eşimle desen hep kavga. Bittim artık

Bende pişman olmamak için devamlı kendimi zorluyorum

Bütün anneler özellikle ilk üç yıl bu pişmanlık duygu sunu dönem dönem yaşıyo bence.Ama çocugumuz aglar ken onu hoş tutmak için çabaladığımız her an sevap kazandığımıza dair hadisler var ne kadar dogru uydurma hadis mi bilmiyorum ama genel olarak annelik in büyük bir sevap oldugu kesin dinimize göre. Benim de çocugum var ben de çok boş ve bitmiş hissediyorum hayat durmuş gibi sanki ama hayat zaten ölüme giden kısa bir koridor dan ibaret. Mutlu olmaya çalışmamak daha huzurlu hissettirir gibi geliyo. Hayatı ciddiye almadan Allahın emaneti olarak görmek evlatları daha mantıklı.Onlar gerçek...

Birçok kişi bebeklerin taklılıklarına ve sevimliliklerine yani dış görünüşüne aldanarak bir anlık hevesle çocuk yapıyor, zaman geçtikçe neyin ne olduğunun ve gerçeklerin farkına varıyor ama iş işten geçiyor, ortada bir çocuk var doğmuş artık çare yok,ben de onlardan biriyim maalesef, tükendim keşke kısır olsaydım, içimde Allah korkusu olmasa intihar ederdim

Valla bende çok pişmanım ama son pişmanlık fayda etmiyor…hayatım bitti psikolojim bitti yaşlandım çöktüm bıktım hayatın hiç bir anlamı yok kalp yükünden başka

Anne olduktan sonra ben kayboldum O benim yerime gecti resmen. Kendimi cok pisman mutsuz gergin Sinirli ve bos görüyorum artik ben yokum

Çok yoruldum eşimin ailesiyle yasamasamda onların misafirlerini ben ağırlamak için sürekli onlara gidiyorum birde yetmezmis gibi sürekli ordayım çok yoruldum birde 3yasinda bı kizim var evde uslu ama kaynanamgile gelince bir canavar oluyor sabah gidiyorum aksa kadar burdayım anlayisli bı eşim yok malesef yatılı bir misafir geldiğinde sürekli onlarda olmam gerekiyor cnki ayiplarlarmis gerçekten bıktım çocugumun huylarını kaynanam ve çocukları değiştiriyor artık sikildim boşanmak bile istiyorum artık

Allah aşkına şu anneleri bi rahat bırakın e!çocuk cok sorumluluk isteyen birşey ben de cocık yapmazdım bu kadar zor olduğunu bilsem. Eski hayatımı çok özlüyorum. Ama anneler şunu düşünün bu hayat böyle geçmez yaşlanacağız ve emin olun o cocugumuz her ne olursa olsun bize yoldaş olacaktır. Sahip cıkacaktır Allahın izniyle dua edelim hayırlı sağlıklı akıllı evlatlarımız olsun

Bende çok pişmanım keşke kısır olsaydım çocuk benim hayatımı bitirdi artık kendim için değil onlar için yaşıyorum 3 çocuk ve bunu ben yaptım kendime çok büyük bir kötülük yapmışım

Planlı bir gebelikti, çok istedim anne olmayı, hamilelik doğum hepsi sıkıntılı geçti. 3 yaşında otizm teşhisi aldık. Çocuğum şimdi 7 yaşında ve hala konuşamıyor. Onu çok seviyorum ama o kadar bıktım ki son zamanlarda eşimle boşanıp çocuğu da eşime bırakma düşünceleri geliyor aklıma.. böyle düşündüğüm için çok üzgünüm. Ama kendime engel olamıyorum. Keşke aldırsaydım diyorum. Bırakıp gitmek çok zor yapamıyorum ama aynı düzende yasamaya da tahammülüm yok. Anaokulu öğretmeniyim çocuklarla aram mukemmel, cok da seviyorum ama olay kendi çocuğuma gelince ..

Kimse bana bu akılları vermedi. 11 yaşında oğlum var. Evet Allah acısını göstermesin ama çok pişmanım anne olduğum için şimdi ki aklım olsa asla doğurmazdım. Aklı olan çocuk yapmasın benden size tavsiye herkese de söylüyorum bunu. Bir an önce büyüsün de kendi hayatını kursun diye bekliyorum. Resmen hayatım mahvoldu geleceğe güvenle bakamıyorum ve bu stres ve kaygı psikolojimi çok bozdu. Daha öncesinde kimsesiz çocuklarla ilgilenip zaten maneviyatımı doyurabiliyordum, hem de mutlu oluyordum. Artık çok mutsuzum bu kendime yaptığım en büyük kötülük. Çocuğu olmayanlar hiç üzülmesin bence siz...

Asla anne olmaması gereken bir insanmışım anne olunca anladım bende. Çocuklarla aram çok iyiydi normalde hala öyle ama benim olmayanlarla onlara sabrım var çünkü onlara karşı sorumluluğum yok. Ama oğluma asla tahammülüm yok özellikle yaptığı bir hareket ona zarar verecekse aklımı kaybediyorum. Şöyle örnek vereyim benim kedim vardı bekarken balkondan düştü kalçasını kırdı 2 ay boyunca günlerce veterinere taşıdım ağlaya ağlaya tutamadım diye ve o an aklımdan 3 senedir çıkmadı. Onu iyileştirdim bir eve evlat edindirdim ve evlendim hemen hamile kaldım doğduğundan beri birisi oğlumu camın...

Allah ıslah etsin ne biçim.annesiniz dogurmasaydin diyenlere sesleniyorum 39 saat boyunca uyumadan birkaç hafta yıkanmadan 18 ay boyunca her ama her gece 20 dakikada bir çığlıkla uyanıp çocuk emziren sürekli sağa yatmaktan boyunda iki fitik kilitlenen yeme içme barınma yıkanma uyku sağlık gibi haklarinizdan seneler boyu mahrum kalsaydiniz acaba bu kadar rahat ahkam kesebilir miydiniz? Boş konusmayin hiçbir kadın bu duyguları yaşamak istemez bunu söyleyen kadın hepinizden önce kendini kendi vicdanında yargılayıp asiyor bide sizin linç etmenize gerek yok toplum birisi hamile kaldığında bebeğin...

Yanlizim zannediyordum ama durum aynıyms...calisan anneyim rahat edeyim diye kayinvalidem evine goturdu(sehirdisinda)yargilamayan yadirgamayan saymayan kalmadi pedagoga goturduk ve siz kendinize kralice yaratmssnz cevabini aldik...peygamberimiz bebekleri 2 yasina kadar sut annede kalmasini ogutlermis..cocuk o kadar zor biseyki 2 anne baksin diyor,yabancilara bakyrm bizim milletimizdeki gibi kimseden mukemmel annelik beklenmiyor...

Bebeğim 11 aylık sıkıntılı bir hamilelik süreci daha sonra annemde kaldım evde herkes bebekle ilgileniyordu çok fazla sorumluluk alamadım şimdi bebeğime ısınamıyorum kabullenemiyorum bakmak istemiyorum çok üzülüyorum bazen ama napacağımı bilmiyorum mutsuzum

Ben de pişmanım. Hem de çok. Çok tatlı ve güzel evet çok da seviyorum ama hayatım bitti,mahvoldum. Şimdi olsa asla asla asla anne olmamak için her şeyi yapardım.

Merhaba belki sizlerle derdimi paylaşmak beni biraz da olsa rahatlatır. Ben aynur yaklaşık 2 buçuk ay önce evlendim ve eve ilk geldiğim gecede hamile kalmışım. Ben gerçekten çocukları hiç seven birisi değilim ve her zaman kendi ayakları üzerinde durmuş çok dik başlı bir insanım hamilelik haberim beni asla ama asla mutlu etmedi. çok zor giden bir nişanlılık sürecim oldu çok zor bir insandı asla hayat ve düşünce yapımız birbirine uymayan iki insandık ama seviyorum dedim körü körüne gittim. ben hamileliği öğrenene kadar benim için her şey güzeldi ama bi anda tepetaklak oldu kendisi çok mıtluydu...

Benim iki tane oğlum var çok seviyorum ikisnide dünya bir yana onlar bir yana şuan 7 aylık kazara hamile kaldım çok zor oldu kabullenmek psikolojim bozuldu aşırı yorgun ve bitkin geçen zor bir hayatım var eşim yardımcı olmuyor ve yardım eden kimsem olmadı hiç bir zaman tek bir insanım nasıl baş edicem bilmiyorum korkularım okadar büyük ki tek başıma savaş icerisindeyim hayallerim vardı ehliyet almak bir işe girip çalışıp kendime katkı dabulunmak ama artık 7 yıl daha ertelemek zorunda kaldım tek başına çabalamak öyle zor ki yaşayan anlar

Benimde büyük kızım beni çok yoruyor sürekli anne anne anne kendi yapabileceği şeyleri bile benden istiyor küçük ayrı eziyetli büyükten yardım bekliyorum o küçükten daha beter sürekli evde ses kavga sakinlik istiyorum kendimle vakit geçirmek istiyorum kimse kimseyi kinamasin evlatlarımi çok seviyorum ama tükenince insanın kolunu bile kipirdatasi gelmiyor

Çocuğumu çok seviyorum. Ama bazen tukeniyorum.cok zor bı çocuk üç yaşında günde maksimum uykusu 5-6 saat üç senedir böyleyiz tükendim eşim yanımda yok tek başına sürekli arkasından koşmaktan artık tükendim kendim psikolojik ve bedenen iyi hissetmiyorum.????????

Tükendim bittim yoruldum ve sıkıldım 2.cocugu aldırdım bakamayacağımı biliyordum istemedim aniden hamile kalmıştım

Hamilelik sürecini araştırdığım kadar doğum sonrası beni bekleyen süreci araştırsaydım sanırım çocuk yapmazdım.

Benim çocuğumun zorluğu tüm çevremizce nam salmış ve üç çocuğu olan annelerin bile en baştan beri senin işin bizden zor dediği.dogustan beri yaradılışı zor.ve kocam hiç yok.ona hamile kaldığım andan itibaren yatakları bile ayırdı.kendimi damızlık gibi hissediyorum.ayrica ortam sever bir insandım ama bırakıp gidecek nefes alacak aldıracak kimsem yok.ona kimse bir saat bile bakmak istemiyor.cocuk on yaşına geldi hala durum bu.habire kaza ve şikayetler öyle yorucu ki.ben anneliği hiç sevemedim.

Bende pismanim anne oldugum icin su an 1.5 yasinda kizim ama hala bi sey anlamadim annelikten yorgunluk ve uykusuzluktan baska artik tukendigimi hiss3diyorum gercekten cok caresizim

Ya bu çocuk isteyip çocuğu olmayanların çocuk sahiplerine bu derece düşman olması nedir Allah aşkına? Yahu olabilir, çocuğuna alışamamıştır. Psikolojik olarak anne olmaya hazır değildir. Hemen bir beddualar yok biz istiyoruz olmuyor da bilmem ne de. Hayırlı değil ki vermiyor Allah bu ne isyan..

Bende aynı durumdayım insan başına gelmeden anlamıyormuş. Güzel tatlı bir çocuğum var ama şimdiki aklım olsa çocuk yapmazdım. Çok pişmanım. Şimdi böyle düşünüyorum benimki de 2 yaşında hiç durmuyor çok hareketli yaramaz bir çocuk. Gerçekten tüketti beni. Çocuk yapacaklar 2 kere düşünsün. Çocuk yaptığına pişman olanları eleştirenleri binbeter pişmanlıklar bulsun. Bizler en azından samimiyiz sizin gibi toplumun anneliğe yüklediği misyondan dolayı anneliği yüceltip kutsallaştırıp gerçek duygularımızı saklamıyoruz. Zorlanmıyorum diyen acaba yapmasamıydım demeyen 1 tane bile anne olduğunu...

Elalemin lafları bitmez. Benim bir çocuğum var, tek başıma çok zor bakıyorum. Daha yaşına gelmedi, ne zaman ikinci gelecek başladı. Erkek erkeğe sahip çıkarmış da bilmemne. Babasıyla amcası küs olmayan bir Allah’ın kulunu gördünüz mü? Kız olsa bu defa da öteki abilik taslayacak. Ben bu hayata çocuk bakmaya gelmedim. Tek çocuğumda bile kendime ayıracak zamanım kalmadı, korkunç baş ağrıları çekiyorum stresten.

Pişmanım çok. Asla allaha büyük konuşmak değil kimse kimseyi yargılamasın kocam beş para etmez cocuk kucuk maddi kaygılar var. Bekarken nasıl da mutluydum ve huzurluydum. Hayatımın hatasını yaptım evlendim ve çocuk yaptım. Allah sonumuzu hayır etsin. Çocuk anneyi bitiren kemiren bir şey

Pişmanım çok. Asla allaha büyük konuşmak değil kimse kimseyi yargılamasın kocam beş para etmez cocuk kucuk maddi kaygılar var. Bekarken nasıl da mutluydum ve huzurluydum. Hayatımın hatasını yaptım evlendim ve çocuk yaptım. Allah sonumuzu hayır etsin. Çocuk anneyi bitiren kemiren bir şey

Bizde 17 yıllık evliyiz çok istememize rağmen olmuyor sizde bulmuşsunuz bunuyorsunuz

Burada kadını yargılayan gerizekalı kadınlar, sizin bebek bebek diye delirdiğinizi düşünen kocanız sanıyor musunuz saplantılı manyak gibi bebek seviyor? Sadece tatmin duygusu onlardaki. Sevgisiz büyüyenler çocuk diye deliriyor bir yerde. Ben ailemden sevginin en harikasını, en güzel çocukluğu tattım o yüzden suan delice bir canlıya bağlanma isteğim yok. Bireyim ben 10 yılımız bitti aşkımız bitmedi neden sizce? Çocuk olsaydı elli kez biterdi. Aşk sadece iki kişiliktir. Kendinizi geliştirin, okuyun, spor yapın, gezin. Kimsesiz çocuklara aile de olabilirsiniz, gereksiz üreme işini bırakıp ÜreTin.

Az cesur olup aldirsaydin fikrini belirtemeyecek kadar ezik olmasaydın o zaman, çocuk hayatını kistlar öyle gezeyim tozayim yasayamazsin,eğer öyle yaşamak istiyorsan korkak olmayıp söyleyecektin,o çocuğun hiç bir Suçu yok,ve büyüyünce senin onu özünde istemedigini anlayacak, çocuğa üzüldüm, senin gibi bir kadının elinde doğmak zorunda kalmış

“Keşke,çocuğum olmasaydı bunu nasıl diyebiliyorsunuz. Allah sizi ıslâh etsin siz insan değilsiniz “ diyenlere SİZE NE OLUYOR demek istiyorum. Çocuk o’nun ister-istemez yorumlar kanser gerçekten. çocuklardan nefret ediyorum. Yarın öbür gün “ben mi sana dedim gel beni doğur diye diyecekler offf neden dünyaya geldim diyecekler yani bunları! Hayatınız bir tane başka yok gezin-dolaşın-uyuyun-flim izleyin

“Çocuk yap” baskısına sakın aldırış etmeyin arkadaşlar. Ben senelerce bu baskıya direnmiş biriyim. Nitekim çocuğum olduktan sonra da bana bu baskıyı yapan kimseyi yanımda göremedim. Siz istiyorsanız çocuk sahibi olun. Çünkü hamileliğinden çocuk bakımına hiçbir şey kolay değil. Kaç çocuk büyütmüş insanlar size geldiğinde çocuğunuza olan tavırlarına bakıyorsunuz, öyle cahil tavırları var ki; bunlar bu kafalarla nasıl çocuk büyütmüşler diyorsunuz. Bebeğinizi biraz akraba dediğiniz bu insanlara bırakıp ev temizliğine girişseniz, işiniz bittiğinde gördüğünüz manzara bebeğinizle bol bol fotoğraf...

Helede sevmeden evlendiyseniz daha evliligin birinci ayinda hamile kaldim 8 ve 5 yasinda cocuklarim inanin isyan etmiyorum ama hayatim karmakarisik bir hal aldi antidepresan kullaniyorum aynanin karsisindan ayrilmayan ben aynaya bakamiyorum bu gecen zamanda okadar degistimki hayatimi verdim sevmedigim bir adama ve iki cocuguna benim elimde ne var peki saci bas daginik kendne bile zaman ayiramayan mutsuz bir kadin annelik de neyin nesi o cocuklar ben yaslandgmda hayatlarini kurup benide bi kosede unuturlar hayat boyle acin gözünzü artk kebdnz icin yasayin ve akli olanda evlenmesin nokta.

Ayni durumdayiz

Yazıklar olsun okudukça tüylerim ulperdi annelik çok zor ama dunyanin en güzel duygusu çocuğumu sevmiyorum ne ya Allah ıslah etsin rabbim sizin gibi insanlara nasip etmesin yazık o masumlara

Bende aynı şeyi yaşadım anlattıklarınız sanki benim hayatım sadece bir aylık evliydim hamile olduğumu öğrendiğimde eşime hazır değilim dedim ama onun gözü kör olmuş gibiydi benim ne kadar mutsuz olduğum umurunda değildi inanın hergün ağlıyordum hamileliğin getirdiği zorluklarda《bulantılar,kaş ağrıları,kilo almak,vücuttaki çatlarlar 》çocuğu istemediğim için bana iki katı ağır geliyordu. Ama benim sonum sizinki gibi olmadı gebelik zehirlenmesi yaşadım ve bebeğimi kaybettim kendimde yoğun bakımda uzun süre tedavi gördüm bizim insanımız umursamıyor ama hamilelikte stres çok şeyi etkiliyor.bebek...

Abicim bakamayacaksanuz yapmayın, 5 dk oh yee diyorsunuz, sonra 30 sene çocuk

Aynı şeyleri hissediyorum ve bu çok kötü birşey gerçektende.. Benimde 2 buçuk yaşında ve 10 aylık bebeğim var. Hayatım alt üst oldu.

Keşke kürtaj olma şansınız olsaymış belli ki erken gebelik psikolojinizi bozacaktı ama artık olmuş bir destek alın güzelce büyütün utanmayın hissettiğiniz duygudan. İnsanın başına her şey gelebilir önemli olan güçlü olmak.

Şu bebek sahibi olamayan kişilerin istemediği halde olan kişilere olan düşmanlığı nedir ya? Herkesin kendi hayatı size ne saygılı olmayı öğrenin artık. Hele şu işlere dini katmayın dinden soğuttunuz insanları gençleri.

Erken çocuk yapmak kesinlikle mantıklı değil. Çocuğumla arkadaş olurum gezerim düşüncesiyle yapmayın. Anne annedir arkadaş arkadaş.

Erken çocuk yapmak kesinlikle mantıklı değil. Çocuğumla arkadaş olurum gezerim düşüncesiyle yapmayın. Anne annedir arkadaş arkadaş.

Her kadın anne olmak zorunda değil.

Arkadaşlar üremek evet içgüdüsel birşey ama bu zamanda bir insanın kendi başına vakit geçirebileceği o kadar çok seçenek var ki çocuk yapmak gerçekten çok zor ve anlamlı değil.Hayatlar yoğun,okul,kariyer,iş,hobiler derken çok ağır bir sorumluluk evlilik ve çocuk.Çiftlerin çoğu yorgun,mutsuz,pişman maalesef.Eskidenmiş o işler.Küçük yerlerde yapacak birşey yok,tarlada çalışacak iş gücü lazım,gezme yok tozma yok,haliyle çocuk külfet değilmiş.Ama bu zamanlarda çok zor çok yorucu çocuk sahibi olmak.Hep bir endişe hali ,bakmak büyütmek dert.

Annelik zordur.Kendi canınızdan olan o değerli parçanızı kendinize yük olarak görmeyin. Sonuçta siz de annenizin çocuğusunuz.Hayatı çocuğunuzla,çocuklarınızla birlikte yaşayarak mutluluğu tadın.Yalnızlığı,dinginliği,kafa dinlemeyi sevebilirsiniz.Ancak hayatımızda sürekli farklı merhalelerden geçeriz.Geçerken benimsemeyi, Allah’ın bize verdiği güzelliklerin farkında olmayı,şükretmeyi bilmeyiz vesselam.

Annelik zordur.Kendi canınızdan olan o değerli parçanızı kendinize yük olarak görmeyin. Sonuçta siz de annenizin çocuğusunuz.Hayatı çocuğunuzla,çocuklarınızla birlikte yaşayarak mutluluğu tadın.Yalnızlığı,dinginliği,kafa dinlemeyi sevebilirsiniz.Ancak hayatımızda sürekli farklı merhalelerden geçeriz.Geçerken benimsemeyi, Allah’ın bize verdiği güzelliklerin farkında olmayı,şükretmeyi bilmeyiz vesselam.

Annelik zordur.Kendi canınızdan olan o değerli parçanızı kendinize yük olarak görmeyin. Sonuçta siz de annenizin çocuğusunuz.Hayatı çocuğunuzla,çocuklarınızla birlikte yaşayarak mutluluğu tadın.Yalnızlığı,dinginliği,kafa dinlemeyi sevebilirsiniz.Ancak hayatımızda sürekli farklı merhalelerden geçeriz.Geçerken benimsemeyi, Allah’ın bize verdiği güzelliklerin farkında olmayı,şükretmeyi bilmeyiz vesselam.

Annelik zordur.Kendi canınızdan olan o değerli parçanızı kendinize yük olarak görmeyin. Sonuçta siz de annenizin çocuğusunuz.Hayatı çocuğunuzla,çocuklarınızla birlikte yaşayarak mutluluğu tadın.Yalnızlığı,dinginliği,kafa dinlemeyi sevebilirsiniz.Ancak hayatımızda sürekli farklı merhalelerden geçeriz.Geçerken benimsemeyi, Allah’ın bize verdiği güzelliklerin farkında olmayı,şükretmeyi bilmeyiz vesselam.

Annelik zordur.Kendi canınızdan olan o değerli parçanızı kendinize yük olarak görmeyin. Sonuçta siz de annenizin çocuğusunuz.Hayatı çocuğunuzla,çocuklarınızla birlikte yaşayarak mutluluğu tadın.Yalnızlığı,dinginliği,kafa dinlemeyi sevebilirsiniz.Ancak hayatımızda sürekli farklı merhalelerden geçeriz.Geçerken benimsemeyi, Allah’ın bize verdiği güzelliklerin farkında olmayı,şükretmeyi bilmeyiz vesselam.

28 yaşındayım 34 haftalık hamileyim hamileliğimden önce bebek bebek diye deli oluyordum 2021 Mayıs ayında öylesine test yaptım ve hayatımda ilk defa çift çizgiyi gördüm işte o an dünya başıma yıkıldı günlerce kendimi sorguladım madem istiyordun şimdi neden sevinmedin dedim ama olmuyor olduramıyordum hala daha onu sevmiyorum kız olduğu için annem ve ben gibi olmaktan çok korktum kendi annem de beni hiçbir zaman kabullenmedi çocukken saçlarımı kısacık kestirir eski yırtık kıyafetler giydirir şişmanlayıp çirkin olmam için hamur işi yedirirdi çocukluk fotoğraflarıma bakıyorum da o kadar sevimsiz...

Anneyim 4 çocuğum var 20,21 yaşında iki oğlum oldu tam 11 sene sonra bı oğlum daha oldu 3,oğlum 5 yaşındayken kızım oldu ve hep hep çalıştım kızımı 39 yaşında doğurdum 2,5 yaşında çok çok zor geceler günler geçirdim halande bunalıma giriyorum amma hiç bı zaman 4 evladından hiç birini evlatlık vermek diye düşünce aklımın ucundan bile geçirmedim NEDENİ : BENİ OZ ANNEM DOGURMUS VE O GUN BENİ BRAKMİS

Anneyim 4 çocuğum var 20,21 yaşında iki oğlum oldu tam 11 sene sonra bı oğlum daha oldu 3,oğlum 5 yaşındayken kızım oldu ve hep hep çalıştım kızımı 39 yaşında doğurdum 2,5 yaşında çok çok zor geceler günler geçirdim halande bunalıma giriyorum amma hiç bı zaman 4 evladından hiç birini evlatlık vermek diye düşünce aklımın ucundan bile geçirmedim NEDENİ : BENİ OZ ANNEM DOGURMUS VE O GUN BENİ BRAKMİS

Hergun ben bu cocugu istemiyorum diye agliyarak gecti gunlerim hatta hergun yetimhaneye verelim bunu diyip durdum cok ozluyordum eski hayatini sonra kacip gideyim elbet onlar bulur bi yolunu dedim baktim o da olmadi derler ya ne bebekle ne bebeksiz olmuyordu derken agliya agliya kavga gurultu ølmek istemk kacmak istemek derkennn yillar gecti cocugum 3 yasina geldi ve suan 2.cocugum oldu ve eski benden eser yok yeni bir ben yaratti bu cocuklar ben cocuklarla sabri ogrendim uykusuz kalmayi cok yorulsamda dayan az kaldilari en onemlisi cevremdekilerin yuzlerini gordum yanlizligi ogrendim ben...

Ben de bir anneyim, ben de tek başıma bakıyorum. Ağladığım da oldu, yıprandığım da. Çocuğumu evlatlık vericem, sevmedim falan diyenler, sizler insan olamazsınız ve o çocuk o kadar şanssız ki… Sizin gibi anneleri olduğu için hayata bir sıfır yenik geldi yavrucaklar. Allah onlara yar ve yardımcı olsun. Anadan hayır yok !

Bu çocuğu kabul edomoyoeo

Eşimi çok severek evlendim daha 6 aylık evliyken hamile olduğumu öğrendim çocuğum doğduğunda çocuk çocuk diye baskı yapanlardan bir tanesi bile yanımda yoktu bebekle yanlız kaldım çok ağladım çok sezeryan oldum canım yana yana emzirdim çocuğumu beşiğinden alıpta kucağıma verecek kimsem yoktu bazen bende diyorum erkendi daha evliliğe alışamamıştım ama yaşadığım her zorluğa rağmen oğlumu çok seviyorum ama tüm bunlar eşimle olan sevgimizi saygımızı değiştirdi birbirimizi kıracak çok şeyler söyledik eskiden onu nasıl sevdiğimi düşündüğümde üzülüyorum çünkü artık aynı şeyleri hissetmiyorum

36 yaşındayım 24 haftalık oldum malesef aldıramadım. Çevrem çok baskı yaptı. Kesinlikle aynı fikirdeyim. 6 aydır ağlamadan geçirdiğim bir gün yok. Keşke bende alıp olmayanlara verse. Herkes kadından doğurmalısın, istemiyordunn madem niye evlendin diyen zihniyetlerden artık nefret ettim. Artık eşimi de sevdiğimden emin değilim. Ellerim ayaklarım gözlerim şiş. Parmaklarım acıyor. İnsanlara rahat batıyor bu resmen eziyet. Düşünüyorum da değer mi diye. Asla değmez. Heleki böyle bir dünyaya getirmek saçmalık.

Ben de yeni evliyim.Ogretmenim 33 yaşındayım 1 yıldır da kronik hastayım evleneli 8 ay oldu 6.5 aylık hamileyim .Eşim asker evlilik istemiyordum ama çocuk istiyordum hep.Esimle 3 ay içinde tanıştım ve evlendim.Onunla evlendigim için pişman değilim fakat mesleğinden dolayı ciddi anlamda şuan pişmanlık yaşıyorum ayrılmayı düşünecek kadar bilmiyorum belki de pandemiye denk gelmemiz ve henüz bebek istemiyorken eşimin hemen ısrarla bebek istemesi çevrenin yaşın geçtikçe olmama ihtimali var demesiyle her şey bir kaosa dönüştü.Bebegimin şuan olmasını istemezdim ama onu seviyorum çünkü onun hiçbir...

3 senedir cocuk olsun diye neler çekiyoruz resmen hem cocuk tan hem de evlilikten soğudum. Ayrılmayı bile düşünüyorum.

Sanırım aynı durumdayız ben 2 bebeğime yeni sahip oldum ama ilk bebeğimde daha mutluydum hiç keşkem olmadı ama şimdi 2. Bebeğimden sonra keşkelerim oldu diyorum ki keşke evlenmeseydim çocuk düşünmeseydim çok mutsuzum ve bunaldım tükenmiş gibiyim kimse anlamıyor hatta eşim yargılar gibi evlatlık verelim o zaman diyor bazen gerçektende vermeyi düşünecek kadar pişmanım

Aslinda annelik cok guxel bir duugu ama sorumlulugu cok fazla etraftan ozellikle esimizden destek gorsek yardim alsak kendimize o vakti ayirip mutlu da olucaz ve bu cocugumuzla olan ikiskimize olumlu yansicak Oglum iki yasina girdi bir yandan sendrom basladi bir yandan tv ve telefona cok alisti kitaplar aldim sik sik okuyorum akşam esim gelince biraz ilgilen de yemegi hazirliyayim va deyince surat asip telefona bakiyor bu beni cok yipratiyor

Her kadin anne olmak zorunda mi? Her anne mukemmel anne olmak zorunda mi? Annelik bu hayatta ki en zor sorumluluk, evladinin cani yaninca senin cigerin sokuluyor. Allah ' in verdiginde de vardir bir hayir vermediginde de...

Ne biçim yorum yapanlar var Allah islah etsin sizi çocuğum keske olmasaydı nasıl dıyebılıyorsunuz çocuğumu sevmıyorum diyen var ya siz istenmeyen evlat olduğunuz için mi çocuğunuza karşı duygu sorunu yasıyorsunuz size değil o yavrucuklara uzuluyorum okula gider kreşe gider gene kendıne vakıt ayırırsın korkma o çocuğun gözunun içine bakarak sana anne demesi yetmez mi

Çocuk yapmayı insanlara görev gibi dayatırsanız bu insanlar da istemeye istemeye çocuk yapar sonra çocuklarından nefret eder tabi herkes çocuk bakacak diye bir şey yok hatta şu zamanda dünyaya çocuk getirmek bunca zorlukla karşılaşacağını bile bile büyük bir bencilliktir acilen herkes çocuk yapmaya son vermeli

İlk çocuğumda ben de öyle olmuştum hemen değil hatta 1 yıla yakın bi süre sonra sanki kafama saksı düşmüş gbi bi sabah kalktım ve bu hayata ait olmadığım hissine kapıldım 1 1bucuk sene devam etti agır bi depresyona girdim tedavi gördüm eski hayatımı çok ama çok özlemiştim sonra yavaşca gecti 2.oldu hatta bugun 3.oldugunu ögrendm 2.cocugum doğarda yine aynı hislere kapılırsam diye çok korkmustum ama bşey olmadı. Gececektir hatta gecmiştr 3 sene önce yazmıssın :)

öncelikle duygularını böyle samimi dile getirdiğin için teşekkkürler. 3 yıldır evliyim ve çocuk istemiyorum diye bana herkes o kadar karışıyor ki. istemiyorum diyorum ben böyle dedikçe ilerde istersin olmaz pişman olursun diyorlar. ben xaten zor bir hayat yaşıyorum ve bu hayatı bir canlının bakımı ve büyümesi için daha da zorlaştırmak istemiyorum. hayat geçim vs çok zor. yaşayacağım şurda 30-40 yıl daha maksimum ve ben hem paramı hem zamanımı başkası uğruna harcamak istemiyorum. böyle söyleyince de ne kadar bencilsin diyorlar. yarın bir gün çocuk yapsam aynı yorumlarda size dedikleri gibi...

Bence şükretmelisin. İnsanlar çocuk sahibi olabilmek için çok sıkıntılı süreçler yaşıyorlar. Ama Allah size bir evlat nasip etmiş. Ömrü uzun olur inşAllah. Dünyaya getirerek bakmakla yükümlü olduğunuz sizin ilginize sevginize ihtiyacı olan bir çocuğunuz var. Bunun için psikolojik bir yardım almanızı öneririm.

Bebeğim olsun isteyerek evlendim ama olmadı 4yıl sonra ayrılma kararı almışken hamile oldugumu öğrendim.kimse cocuk bakma ın zorluğundn bahsetmedi hep müthiş bir duygu, harika vs. Ama çok zorlanacagımı daha lohusalıgımda anladım:( çocugumu cok seviyorum ama keske hiç cocuk yapmasaydım...

12 yasindaki cocugundan pisman olan kadin allah seni karetsin be yazik yazik hic mi vicdanin sizlamiyo ya 12 yasina kadar kimbilir ne sevgisizlikle buyudu o masum

Bu tür yazıları paylaşırken hepimizin içten içe ne kadar suçluluk hissettiğimizi, ama hepimizin de aynı şeyleri yaşarken oh be ben tek değilmişim deyip rahatladığımızı duyar gibiyim. Kendine bakmayı seven gezmek en büyük aşkı olan bi kadındım. Çadır kampında bile bakımını ihmal etmeyen türden. Ama şuanda hiçbir şey içimden gelmiyor ve çocuk büyüdükçe kolaylaşmıyor hiçbir şey. Bu sadece senin görevin olarak görülüp sessiz sedasız içinde duygularını yaşaman gerektiği vurgulandıkça da içimde koca koca öfkeler birikti. Ne evlilik ne çocuk ikisinden de nefret ediyorum bekar günlerimi aşırı...

Al benden de o kadar. Cok pişmanım çok. Onu cok seviyorum ama hayatım bitti resmen ben yokum . Ben cocugumun esimin hayatındaki yan rolüm. Kim oldugu nasil oldugu onemli olmayan tüm eziyeti sessiz sedasiz cekmesi gereken. Laf ettiginde bunun benim görevim oldugu hatirlatilan.ben sıkıldım cok sıkıldım. Onca sene okudum . Bunun ucin mi

Bir bebeğim var. Yanımda uyuyor şuan. Bir baktım bidaha bakasim geldi. Dünyadaki en büyük iyikim; bu minik beden, beni görünce ışıldayan gözler olsa gerek. Her neyse pismanliginiz ya da mutluluğunuz tamamen sizin probleminiz. Yapmıyorsunuz demiyorum ama (ben mecbur bile olmamak için elimden geleni yapıyorum kimseye bırakıp gitmemek için) o bebeleri dünyaya getirdiyseniz isteyerek ve ya istemeyerek önemli değil en güzel şekilde yetiştirmek hatta hissetmediginiz en guzel duyguları bile nasıl yapacağınızı bilemem artık ona geçirmeniz gerek. ha sanane derseniz sizin sevgisiz büyüyen...

Benim ikinci otizm ????sağlıklı olsaydi 43 yasindayim ama yorgun bitkin umutsuz

Ikizlerim var 6 yasina geldiler ben normaldede cok cocuk seven biri degildim. Aile baskisi sanki evlenince coxuk yapmak gerekiyormis hissi sıkıstirinca allahta ikitanesini ayni anda yollayinca kaleye cifte gol yemis gibi oldum. Kayinvalide beni hayattan soguttu tam karsimda oturuyor baskalarina ofkem beni yildirdikca coxujlar bana daha yuk oluyor. Sonra kendimden nefret etmeyle gunum son buluyor. Cocuk hic yapmamaliydim bana gore degil sorumluluklarinin farkina varip daha iyi olmaya cabaladikca yoruldum keske bundan 10 yil oncesi olan beni gorebilsem ve desemki cocuk yapmaaaaaa .. onlari cok...

Ben hiç evlenmedim ve çocuğum olmadı senin yerinde olmak için can atardım

Ben hiç evlenmedim ve çocuğum olmadı senin yerinde olmak için can atardım

Ne kadar duygularıma tercüman olan bir yazı. Karanlık derin bir kuyuda gibi. Gunleri hatta saatleri sayarsin zaman geçsin diye. Ben de çok pişmanım. Hayatim ve ben bitik durumdayiz

kadın çocuk yapmanın cocugun sorumluluklarının zor oldugnda bahsetmiş arkadaşlar anlamadınız galiba bekar olduğu vakit kendine vakit ayırıyorken evlenip çocugu olunca bu durumdan mahruz kalmış yoksa çocugumu sevmiyorum demedi ki bi insan bi anne çocugunu nasıl sevmez sorarım size kendine ayıramadıgı vakitten bu vakitlerin hepsini uykusu yemesini içmesini kalkması her zaman çocuguna göre ayarlamak zorunda kaldıgı için böyle söylemiş bilmem anlatabildim mi????

Ya bu kadın milleti ne kadar sahtekar. Eminim herkes zaman zaman çocuk yaptığına pişman olmuştur. Kadını hemen niye yargılıyorsunuz? Bu duyguyu ben o kadar çok yaşadım ki hala da yaşıyorum ikinci çocukla. Bu çocuğunu sevmediğim anlamına gelmiyor. Zaman zaman birdaha eskisi gibi bir hayatın olmayacağ

Merhaba benimde 3 cocugum var ve bende hala anne olmayi benimseyemedim her kadin anne olmak icin dogmuyor çocuklarım büyüdü biribirimizi cok seviyoruz fakat banada cok zor geldi yapacagi en iyi sey birdaha cocuk yapmasin onu cok iyi anliyorum anne olmak cok zor ama cocuklar cok güzel

ama olmuş sonuçta bebek yani napcan ?

baştan sona yorumları okuyorum da,neden kadını birey olarak anlamaya çalışmıyorsunuz acaba?kadın hazır değildim anneliğe diyor..yok o evlatta seni istemesin yok allah acısını yaşatmasın...hemen yargılamaya başlamışsınız....ve bu yorumları yapanlar da kadın...ya hanımlar bir kadın illa anne olmak zorunda değil!!annelik görevi içinde dünyaya gelmiyor..neden bunu anlayamıyorsunuz...annelik kişisel bir tercihtir..herkes anne olmak zorunda değil..şu türk toplumunun dayattığı önce evlen hemen çocuk yap tabusunu bir geçin artık ya...hem cinsini yargılayanları da kınıyorum!yazık yani!

Bence o çocukta annesi sen olduğun için çok pismandir çünkü ne yazıkki çocuklar anne babasını secemiyorlar

Tamam sıkıldın bunaldın anladım. Ancak ppişmanım diyecek kadar uç nnoktada isen bence bi psikolojik destek almalısın ve 3 yaşında alistirarakk kreslerin oyun saatlerine yada yyarım gün gönderebilirsiniz bu zamanlarda da siz kendiniz e vakit ayırbilirsiniz .

bence cok sacma cünku bır evlat ne kdr cıddı sıkıntılar getırebilir ki...ne demk cok pismanım belkide anne olmaya layık degılsın ccguna buyugunce bunu sole bakalım napıcak

Seni anlayabilyorum insan bazen çocuk sevgisi ve getirdiği sorumluluklar ve zorlukları arasında bocalayabilir. Ama emin ol eşinden yeterli destek ve sevgiyi alırsan daha huzurlu ve mutlu olacaksın. Ve evindeki minnoşa sadece çocuk olarak bakma gelecekteki arkadaşın dostun olarak bak.

ben yaklaşık 3 sene tedavi olduktan sonra bu duyguya sahip oldum maddi manevi cektğim sık8ntılar gözüme gelmiyor ve 5 aylık bır oğlum rabbim isteyen herkese nasip etsin.

3,5 yaşında çocuğum var benzer duygulara kapıldım, kucağıma verdiklerinde hiçbirşey hissedemedim. ama bu işten dönüş yok konuya duygusal yaklaşmaya devam etmek sizi daha fazla yıpratır. makul olmaya çalışın. çocuğu sevmekle onun getirdiği yaşam tarzını benimseyememek birbirne karışabilir. çok düşünmek yerine çözümü zamana bırakmak gerek. bir de şu gerçek var bazıları her şart altında olumlama yapabiliyor bazılarınında şikayetleri bitmiyor demek ki elindekiyle yetinebilmeyi mutlu olmayı öğrenebilmke yaşadığınız hayatın kalitesini arttırıyor.

insanlar neden herkeste annelik güdüsü olmayacağını ya da çocuk sahibi olmaktan değil hayattaki diğer zevklerden daha mutlu olacağını anlamıyor ya da anlamak istemiyor? her kadın mutlaka anne olacak diye birşey yok, başka alanlarda çok daha üretken çok daha mutlu olabilirsiniz. yazıyı yazan hemcinsime gerçekten çok üzüldüm malesef onun yaşadığını yaşayan bir sürü kadın var. malesef olan olmuş ve geridönüş yok o yüzden hem psikolojik destek almasını hem de bir an önce hayatta mutlu olduğu alanlarla ilgili kendisine vakit ayırmasını uğraşılar edinmesini tavsiye ediyorum.

Duygularınızı anlıyorum, bir annenin hayatı çocuktan önce ve sonra diye ikiye ayrılır. Önceki rahat özgür dönemleri özlemeniz çok normal.Ancak annelik evlilik gibi sonlandırılabilir bir kurum olmadığı için bu yeni hayatınıza adapte olmak için yardım almanızda fayda var.

inşallah allah o pişman olduğun çocuğun acısını yaşatmaz.nimete şükretmek yerine yazdığınız yazıya göre sadece kendinizi düşünüyorsunuz.yazık...

Nasil bir kadin annelik icgudusu tasimaz anlamiyorm. Senin sahip oldugun evlada sahip olmak icin maddi manevi senelerce kendini harap eden aileler var kolay yoldan kavustugun icin boyle dusunuyosun yat kalk ardinda sana dua edecek hayirli bir evladin oldugu icin dua et hayat herzaman rahatlik degil

Biz bulmak icin neler çekiyoruz yapmayın allah aşkına ya !

2 çocuklu bir anne olarak biraz daha sabredersen rahata ereceğini söyleyebilirim 3yaşını geçtikten sonra kreşe verip olmadığı saatlerde kendine vakit ayırıp bebeğini özleyebilirsin böylece rahatlarsın arkadaşım

Merhaba umarım yorumları okuyupta daha çok bunalıma girmezsin öncelikle profesyonel yardım almanı tavsiye ediyorum şu anki ruh halin iyi değil anladığım kadarıyla konuşalım depresyonun ağır geçiyor

psikolojik destek almalısınız , kendinizce aşamayacağınız bir durum var gibi...

bebegine bağlanamayan anne .bebeğinize bi bağlanabilseniz, onun size bir hediye olduğunu bilseniz tadına doyamazsiniz. anne ligin tadını çıkarsanız mutlu olurdunuz

bizde cikamiyoruz eşimle bi yere gidemiyoruz ama bebeğim herseyim aldığım nefes

özgür yaşamak,kimseye bağılı olmamak, dilediğin kadar uyuyup uyanmak isteği vs evlada olan sevgiyi ve tahammülü bastırmışsa bir kadın anne olamamıştır...canından can kopmuş,can parçan olmuş,insana bu duyguları yaşatan bir varlığa nasıl pişmanlık duyar??

inan çok sor bir süreç. lakin zabrınız yoksa.doğrmayın lütfen.herkez doğru ak diye bu kaydıda yok.geleceğimiz çocuklarımızı iyi anneler doğursun.fedakar annelik yapabilen doğursun.lütfen biranlık bi hevesle doğurmayın.herşeyden istifade edebilirsin ama annelikten babalikdan istifa edemeziniz.çünkü çok güzel ama bu okadar da sor.

seni çok iyi anlıyorum :/