İnsanların çok çaresiz kaldığı, ne yapamayacağını bilemediği psikolojik veya başka türlü (hastalık hariç) anları oluyor. Ancak böyle durumlarda genelde ilaç ya da insanlara koşma durumu geliyor. Bu aslında çok da gerekli değil, sadece bir refleks. Çünkü insanın ilacı da çaresi de ta kendisi...

Siz ne kadar insanlardan medet umsanız da, yakınlarınızdan veya dostlarınızdan gene de sizin çareniz sizsiniz. En güvendiğiniz, beni yarı yolda bırakmaz dediğiniz insanlar öyle anlar oluyor ki sizi umulmadık şekilde bırakabiliyorlar ve bazen cevap olarak da “meşgulüm” oluyor. Kimse aslında çok da meşgul değildir. Bu sadece dile dolanmış bir kelimedir. Ya da “yoğunum” kelimesi. İnsanlar asla çok da yoğun ya da meşgul değillerdir sadece öncelikleri siz değilsinizdir. Bu tam da gerçek bir cümle. Bunu da düşünerek kendinize bakabilmeyi, yetebilmeyi, zor anlarda başa çıkabilmeyi öğrenmelisiniz. Ya da bazen öyle anlar olur ki hayatınızdaki insanların yerini belirlersiniz bu şekilde.

"Ben nasıl ve ne zaman mı?" öğrendim. Bundan çoook seneler önce hiçbir şeye şaşırmamayı öğrendiğim zaman, kendime de gayet güzel yetebilmeyi öğrenmiştim. Çaresiz ve korktuğum zamanlar bana kendimden başka kimsenin faydası olamayacağını öğrenmiştim. Sanırım 20'li yaşlarımın ortalarındaydım. Hala öyleyim. İnsana sarılmak yerine kendime sarılıyorum bunu da insanlar sayesinde öğrendim.

Yeni yıla az bir zaman kalmışken. Yeni kararlar şıkkımızda şu da olsun; her şey sende başlar sende biter. Kendi kendimize yetmeyi, hatta bazen eğlendirmeyi bile bilelim.