90'larda çocuk ya da ilk gençliğini yaşayanlar toplanın buraya, zamanda yolculuğa çıkıyoruz.

Hazır yılbaşı yaklaşmışken simli kartpostallardan başlayalım. Birazcık hafızanızı zorlasanız hatırlarsınız eminim ki. İnsanın içini ısıtan kış götüntüleri olurdu, kardan adamlar, ışıl ışıl sokaklar. Kartlara elimizi sürerek her yerimizi sim yapardık. Bir tane kartpostal almak için saatlerce kırtasiyede vakit geçirir, hepsini tek tek incelerdik. O zamanlar kırtasiyelerin büyük önemi vardı, biz çocuklar için. O günleri düşünürseniz bana hak verirsiniz. Şimdiki gibi oyuncak mağazaları, küçüklü, büyüklü avm'ler, nam -ı diğer milyoncular yoktu. Bize hitap eden yer kırtasiyelerdi. Hatıra defterleri, süslü, kokulu mektup kağıtları. Üçgen plastik poşetlerdeki renkli kolonyalar hepsi kırtasiyelerde olurdu. Bu arada o kolonyalara bayılırdım.

Sanal bebek furyası vardı bir aralar, hatırlayanlarınız vardır. Çocukları geçtim, büyükler bile merak sarmıştı. Yemesi, içmesi, temizliği dert olmuştu ülkece bize.

Bizim için bir diğer önemli işletme ise mahalle bakkallarıydı. Tipitip sakız, cino, altın şeklinde çikolatalar. Capri-sun poşet meyve suyu, cipslerden çıkan tasolar.

Sokakta oynayan son kuşaktık. Çamurdan pasta yapan, tuğlaları ezip tozundan boya yapan son kuşak. Okuldan eve gelip susam sokağı izlemenin tadını bilen son kuşak. Salçalı ekmekle sokakta koşturan, hava kararana kadar içeri girmek bilmeyen. Kar yağdığında akşama kadar eğlenen, sonra soba arkasında ısınırken, sızlayan uzuvlarına ağlayan son kuşak.

Yok anlaşıldı bir yazıya sığmayacak kadar çok özlemlerimiz. Yazdıkça başka şeyler geliyor insanın aklına. Bugünkü zaman yolculuğumuzu burada bitirelim. Geri kalanlara sonra devam edelim...

Selam olsun doksanlara, selam olsun mutlu olmayı bilen son kuşağa...