Geleceğini biliyordum…

Savaşın en kanlı günlerinden biriydi.

Asker, en iyi arkadaşının az ilerde kanlar içinde yere düştüğünü gördü.

İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar.

Tam siperden dışarı doğru bir hamle yapacağı sırada, başka bir arkadaşı onu omzundan tutarak tekrar içeri çekti, “Delirdin mi sen? Gitmeye değer mi? Baksana delik deşik olmuş. Büyük bir ihtimalle ölmüştür. Artık onun için yapabileceğin bir şey yok. Boşuna kendi hayatını tehlikeye atma.”

Fakat asker onu dinlemedi ve kendisini siperden dışarıya attı.

İnanılması güç bir mucize gerçekleşti, asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı.

Onu sırtına aldı ve koşa koşa geri döndü.

Birlikte siperin içine yuvarlandılar.

Ancak cesur asker yaralı arkadaşını kurtaramadı.

Siperdeki diğer arkadaşı:“Sana değmez demiştim. Hayatını boşu boşuna tehlikeye attın.”

“Değdi” dedi, gözleri dolarak, “değdi.”

“Nasıl değdi ? Adam öldü görmüyor musun?”

“Yine de değdi. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı. Onun son sözlerini duymak, dünyalara bedeldi benim için.”

Ve hıçkırarak arkadaşının son sözlerini tekrarladı: “Geleceğini biliyordum.”

Eski bir hikaye.

Ama bu eski hikaye kritik anlarda hep yardımıma koşar.

Özel hayatımdaki insanlarla ilgili kararsız kaldığım zamanlarda, tereddüt duymaya başladığım arkadaşlıklarımla ilgili, hatta ailemden insanlar söz konusu olduğunda.

“Ben bu durumda olsam gelir mi?” diye sorarım kendime.

Çoğu da kalır ha sınıfta.

Ama bir de kalmayanlar vardır ki...

İşte onlar kendimi bildim bileli hayatımdalar.

İyi günde, kötü günde, saçmaladığım günlerde.

Bizi bizden koparmaya çalışan ‘kötü’lere rağmen.

Beni güçlü bulanlara cevabım bu galiba.

Hayatımda çok sayıda çok gerçek insan var.

Gerçek olmayanı da tutmamak gibi bir kararlılığım.