Aldattım!

Önce Kaya Çilingiroğlu hemen ardından da Lale Mansur “aldattım” açıklamaları yaptılar.

Az biraz üstüne gidince de “Hülya Avşar’ı kastetmedim”, “Cem Mansur’u kastetmedim” açıklamaları geldi.

Tabii onları kastettiniz, bunu herkes biliyor da, bu saçma “aldattım” açıklamaları niye?

Karizmatik olmak, harbi olmak ya da ben vazgeçilmez adam/kadınım hissi vermek için mi?

Öyleyse yazık.

Çünkü bu tür açıklamaların aşırı küçük hareketler olduğunu, yapanları da aşırı küçülttüğünü bir kez de ben söyleyeyim.

Bu açıklamaların yanı sıra aldatmanın da artık çok bir havası kalmadı.

O kadar tüketildi ki aşırı demode bir hale geldi bir kere. Aman ne adam ya da kadın diyen yok aldatan için. Daha ziyade “Zavallı hala çocukluğundaki neyi çözemedi acaba?” gözüyle bakılıyor onlara.

Sonra aldatan hemen fark ediliyor. Göz yumulacaksa karşı taraf susuyor, yoksa çakılması çok zaman almıyor. Hele de bu devirde.

O nedenle arkalarından “Ahmak çoktaaan enselendi de...” diye bahsediliyor. Valla, kulaklarımla duydum.

En kötüsü de üstlerine ağır bir yalancı damgası yapışıyor. Çok az kişi gelip “Ben aşık oldum, gidiyorum” diyebilecek yüreğe sahip. “Ya da bak kardeşim ben çok eşliliğe inanıyorum, yersen” diyebiliyor. Deseler yine acıtacak ama aldatılmanın acıtması kadar değil.

Sonra aldatmak egosal bir zaaf olarak görülüyor. Hem de büyüğünden.

Tatmin edilmemiş egonun şişirilsin diye kapı kapı dolaşma hali. Ki bu da vahim bir durum.

Ve aldatma vefasızlık demek. Onca yıl ya da onca gün yanında olana vefasızlık.

O bunu hak etti mi ki?

Yanında olmanın bedeli ve teşekkürü bu mu?

Bir dürüst vedayı çok mu görüyor bu insanlar?

Bir de yaptıkları yetmez gibi televizyonlara çıkıp “aldattım” sohbeti yapmak bence ezikliğin önde gideni.

Kapanmamış hesap ki, hala acıtma gayreti.

Olmuş insan bunu yapmaz.

Ve başta da söylediğim gibi aldattığımızı değil bizi küçük düşürür bu küçük hareketler.