Mektup yazmak

En güzel yazarak anlatıyorum…

Derdimi en güzel yazarak anlatıyorum. Çünkü o zaman karşımdaki ağladığımı görmüyor ya hani, daha rahat ediyorum.

Arkın’la (eşim) ne zaman tartışsak hep yazarım. E-mail atarım, mesaj atarım. Ama hep yazarım. Eğer o sırada e-mail’lerine ulaşacak durumdaysa mail yazmayı tercih ederim. Telefonda uzun uzun yazmayı sevmiyorum çünkü. Bir de telefondaki mesajları bir başkası da görebilir sonuçta.

Kavga ettikten sonra çok sert yazıyorum. Okumadan gönderiyorum. Okusam vazgeçeceğim. Sonra karşılıklı yazışa yazışa yumuşuyoruz.

Geçen sabah uyandım.

Benim bir listem var telefonumda, Instagram’da zaman zaman paylaşıyorum. Açıp açıp dinlerken ağladığım, hayaller kurduğum…

Perşembe sabahı uyandım kızımı okula gönderdim. Çok uykusuzdum. Uyurum sandım. Uyuyamadım.

Açtım listeyi. Sıradan dinlemeye başladım. Ardından da ağlamaya…

Son bir senedir ailece yaşadıklarımızı düşündüm, sonra iyi şeyleri getirdim aklıma; her zaman kötü şeyler olmuyor ki sonuçta! Ardından hayallerimi düşündüm ve bilgisayarı açtım.

Canım Arkın’a yazmak istedi. Bundan 24 sene önce ilk tanıştığımızda hissettiklerimi, 20 sene önce çıkmaya başladığımızda aklımdan geçenleri, onca ayrılmanın sonunda 2003’te barıştığımızdaki düşüncelerimi, evlendiğimizde, düşük yaptığımda, işi bırakıp evde oturmamın sonucunda bunalım yaşadığımda, maddi zorluklarda, anneliğimi eleştirirkenki çırpınışlarımda hissettiklerimi onun çeşitli zor dönemlerden geçerken yaşadıklarını… Her şeyi yazdım. Aslında önce kızgın bir mail sanmış konu bölümünde “sen” yazısını görünce.

Oysa ben teşekkür ettim.

Sonunu nasıl bitirdiğimi sizinle de paylaşmak istiyorum.

Neden biliyor musunuz?

Eğer siz de öyle hissediyorsanız yazın diye.

Kavga ederken ağzımızdan her türlü kelime dökülüyor. Kırıyoruz birbirimizi.

Peki ya diğer zamanlarda hissettiklerimizi paylaşıyor muyuz? Ne kadar sevdiğimizi düşününce söylüyor muyuz?

Mektubum şöyle bitti:

“Sen 42, ben 41’ken, biz daha iyiyiz…

Şimdi baktığım sen, cidden sensin.

Gözlerindeki sevgin. Irmak’a bakışın, bana bakışın…

Şimdi sen…

Yanında her zaman güvende olacağımı bildiğim.

Sabaha kadar sohbet etmek istediğim.

Kimi zaman da sabaha kadar kavga etmek istediğim canım adam.

Ne hissediyorum biliyor musun?

Artık bana bakarken gözlerinde sevginin yanında ‘iyi ol’ bakışı var.

Söyleme tarzın bazen çok fena oluyor fakat iyi olmamı istediğini de biliyorum.

İyiyim zaten. Daha da iyi olacağım.

Beni çok sevdiğini de biliyorum. Benimle çok eğlendiğini de. Çünkü 24 yılın ardından şimdi tüm duyguları gözlerinde bir arada görebiliyorum.

Fakat sana teşekkür etmek istedim.

Sevdiklerimle sınandığım şu son bir senede bana desteğin için çok teşekkür ederim.

Verdiğin huzur için…

Irmak için zaten muhteşem bir babasın. Bunu bana da hissettirdiğin için…

Beraber büyümemizi ve büyürken birbirimize daha çok yaklaşmamızı çok seviyorum. Umarım hep böyle gider.

Seni çok seviyorum çocuk.

Şimdi poponu kaşı dilini ısır ki kavga etmeyelim. ”

Evet, böyle bitirmek zorunda kaldım, çünkü ne zaman çok iyi olsak hoooop bir kavga çıktı ve bende resmen batıl inanç oldu.

Artık aklıma iyi bir şey geldikçe daha çok paylaşacağım. Daha çok yazacağım. Eskiden o da çok yazardı. Ben de… Eminim ki o da yazmaya başlayacak.

Belki de hiç bu kadar özel bir şey paylaşmamıştım sizlerle fakat istedim ki bana iyi gelen size de gelsin. Siz de deneyin…

Veeee… Diyorum ki hadi siz de yazın… Kırgınsanız neden kırgın olduğunuzu, üzgünseniz nedenini yazın. Seviyorsanız da sevdiğinizi…

Çok iyi oluyor. Bünyede terapi etkisi uyandırıyor. Hele ki böyle iyi mektuplar yazanı da alanı da çok sevindiriyor.

Bu sayede Arkın da bir kez daha okumuş olsun…

Benden de hepinize kocaman bir kalp gelsin.