Sanki kimse çocuk olmamış gibi…

Bizim insanımızın çocuklara tahammülü yok.

Kış başında bir kafede bizim çocuklar pasta seçiyorlar diye ne “Ne biçim anneliğimiz” kalmıştı, ne “terbiyesizliğimiz.” Cevap verdik verdik, baktık iş büyüyor, sustuk. Çocukların yanında ne laflar yemiştik teyzelerden. Ne o? Çocuklar kalkıp pasta seçmişler, ses yapmışlar. Şubat tatilinde çocukla en rahat edilen kafelerden birine gidip çocuktan şikayet etmek… Yani tatil olmasa da hakkı yok ancak tatilde bir başka düşünüyor insan. “Evde oturtun o halde” demişlerdi, hiç unutmuyorum. “Çocuğun varsa evde otur mantığı…” Çocuklar gözlerimizin içine bakmasalar daha neler derdik ancak kötü örnek olmamak için sustuk. Kötü örnek olmamayı biz “çok bilen teyzelerden” daha iyi kavramışız!

Sokakta, elinde sigara ile yürüyor insanlar. Yanından çocuk mu geçiyor, umurunda değil…

Bir yerde sıra mı bekliyorsun. İtiyor. Kendinden 1 metre küçük çocuğu itmek nasıl bir anlayış?

Restoranlarda, otellerde açık büfelerde kendi tabağını hazırlayan çocuğu geçenleri de gördüm. Sen öğretmişsin “sırada bekle” diye, ama önündeki annesi yaşındaki hatta daha büyük kadın sıra mıra dinlemiyor. O çocuk ya, beklesin!

Sen biriyle bir şey konuşurken çocuğun soru sorduğunda daha kafanı çevirmeden “ay sen karışma büyük işine, anlamazsın” diyeni de gördüm.

Şehir içinde kucağımda kızım, elimde bebek arabası trene binince yol veremeyeni de…

Karşıdan karşıya geçerken bebek-çocuk görünce durmayan sürücüyü de...

Toplu taşımada, uçakta, deniz otobüsünde etrafında çocuk olunca rahatsız olanı da…

Çocuk arkadaşıyla konuşurken “sus” diye bağıranı da…

Araçta çocuk olduğunu göre göre üstüne geleni de gördüm.

Bir kere şu konuda anlaşalım. Evet, yüksek ses insanı rahatsız ediyor ama anneye kibar kibar söylenebilir. En son bindiğim deniz otobüsünde iki çocuk yüksek sesle konuşuyor diye kavga çıktı. O sırada rahatsız olmak normal. Ancak onu da söylemenin bir adabı var. Önce anneye söylersin ya da ne bileyim kibar bir dille çocukları uyarırsın. Konuşmaya bağırarak başlamak nasıl bir kafa?

Bebek uçakta ağlarken anne zaten zor durumda, zaten “herkes rahatsız oluyor” diye hissediyor. Ona kötü kötü bakmanın ne manası var?

Şimdi bağırarak söylenenlere bir şey demek istiyorum.

Teyzecim, amcacım. Bu çocukların eline tableti verince oturuyorlar. Gıkları çıkmıyor. Nerede oluşan ol, bir tablet işi çözüyor.

Ama biz öyle çözmek istemiyoruz. Konuşarak, anlatarak, empati yapmalarını sağlayarak anlasınlar istiyoruz. Tabletle susturmak tercih ettiğimiz bir şey değil.

Artı, arkadaşlarıyla sohbet etmek onların en doğal hakkı. Gidip pastalarını seçmek de, açık büfede istediklerini tabaklarına koymak da.

Onları iterek, “sen bekle” diyerek ne öğretmeye çalışıyorsunuz?

Siz çocuklarınıza öyle mi yaptınız?

“Sus otur sen…”

Böyle mi dediniz?

Peki öyle yaparsak bu çocuklar nasıl öğrenecekler? Nasıl görecekler? Onların bu yaşta gidip yemek aldıklarındaki “başardım” hissini görmezden mi gelelim?

Bizim gibi 20’li yaşlarda mı gelsin özgüvenleri?

Bizim gibi “aman biri bir şey der” diye istediklerini söylemelerini yıllarını mı alsın?

Bizim gibi topluluk önünde konuşmayı geç mi öğrensinler?

Evet, ben de kızıyorum sesler yükselince. Ancak söylemenin bin türlü yolu var dediğim gibi.

Ve kendi çocukluğunuza gidin. Siz konuşmak isteyip de sürekli birileri tarafından susturulunca ne hissettiniz?

Çocuğuna “yapma” diyen bir anneyim. Telefonda konuşurken, biriyle sohbet ederken “acil değilse lütfen bölme” diyorum. Başka konularda da yeteri kadar uyarıyorum, merak etmeyin.

Lütfen, siz nasıl saygı bekliyorsanız, çocuklara saygı gösterin. Onlar geleceğimiz. Böyle mi eğiteceğiz çocuklarımızı?

Sanırım siz hiç çocuk olmadınız…