Emzirmek ya da emzirmemek...

Emzirmek... İlk kızımı 21 ay emzirdim. Sütüm olsun diye ilk sene gelsin tatlılar gitsin kısırlar, börekler şeklinde sağlıksız ama keyifli bir beslenme ile hiç kilo veremeden gezindim. Çok sevdim emzirmeyi, hiç gocunmadım, aksine şiddetle savundum, uykusuz kalmama sebepmiş, geceleri çocuğum onun yüzünden uyanırmış, dinlemeden, etmeden devam ettim. Biraz da o zamanki doktorumuzun “2 yaşına kadar emzirebilecek misin bakalım” gazı beni nedense çok etkiledi. Tabi o zaman tecrübesiz, saftrik, aklı karışık, kendine bu konuda güvenmeyen bir anneydim. Sandım ki en doğrusu ve tek doğrusu bu. Emzirmeyi istemeyenleri de anlamadım o zamanlar, hatta pompa ile sütünü sağıp verenlere ya da erken bırakanlara burun kıvırdığım da olmuştur.

Gelelim bugüne...

Emzirmemek... Artık küçük kızım 11 aylık olmak üzere ve ben emzirmekten çok sıkıldım! Bu sefer sağlıklı beslendim, sütüm olsun diye kasmadım. Kolayca kilo verdim. Geceleri çok sık uyandığı için 1,5 ay kadar önce gece emzirmeyi kestim. Çok da rahat ettim, her ne kadar bırakma kısmı yorucu geçse de, şu an daha az delikli uykulara kavuştuk. Gündüzleri 3-4 kere emiyor. Bir yandan ek gıdaya son sürat devam ediyoruz. Her şeyi veriyorum kızıma. Sadece sabah kahvaltıları sorunlu, yumurta, peynir yemek istemiyor. Hala ne istediğini bulamadım, deniyorum. Et, yoğurt, sebze, meyveden oluşan bir günlük menü yapıyorum. Her gün çok mu yiyor derseniz hayır, ama yiyor bir şeyler, ben de istemezse ısrar etmiyorum. Bir ara minyon oluşuna, persentil hesaplarında hep küçük kalmasına takmıştım ama şimdi onu da aştım. Velhasılkelam, ana öğünümüzün yemek, ara öğünümüzün süt olduğu dönemlere geldik.

Hal böyleyken, yemek üstü kahve kıvamında süt emiyor. Ben bir yandan iki çocuklu hayat, bir yandan işlerim, bir yandan kendime zaman ayırma çabalarım ile emzirmeyi külfet olarak görüyorum bazen. Aaaa ne biçim ana, anne sütü en değerli şey, böyle bencillik olur mu diyenleri duyar gibiyim. Ama olur, bence bencillik değil, tam olarak hislerim, açıkça ve dürüstçe..

1 yaşını geçtiğimiz günlerde, eğer kızımda memeyi bırakmak ile ilgili bir ışık görürsem, bıraktırmaya karar verdim. Neden ışık görürsem diyorum, çünkü dişleri henüz çıkmadı. Diş çıkarma döneminde emmenin onu rahatlatacağını biliyorum. O dönemde onu mahrum bırakmak istemiyorum. Ama olur da böyle bir ihtiyacı olmazsa, diş çıkarma dönemi rahat geçerse, o zaman bırakacağım.

4 sene önceki ben ile şimdiki ben, bu konuda bile çok farklı düşünüyoruz. Annelik hakkında büyük konuşmamaya sanırım en güzel örneklerden biriyim ben... me, myself and I...