Hayatım çok zor...

1,5 yaştan bildiriyorum, hayatım çok zor..

Bir yandan her yerim büyümeye çalışıyor, saçlarım uzuyor, dişlerim çıkıyor, ellerim ayaklarım değişiyor, yürüdüğümden beri bacaklarım farklılaştı..

Diğer yandan biraz konuşuyorum ama derdimi anlatamıyorum..

En sinirlendiğim şey, birilerinin bana bir şeyler yaptırması veya yapması..Otur deyince oturan, kalk deyince kalkan biri olmam mı bekleniyor anlamıyorum ki, kucaklayıp götürüyorlar benim isteklerimi anlamadan, dinlemeden, hoş anlatamıyorum ama anlatmaya çalışıyorum. Yani en azından ağladığım zamanlar, bağırıp çağırdığım zamanlar aslında istediğim şey olmamış veya beni rahatsız eden bir şeyler olmuş demek, bunu da anlamak zor olmasa gerek…

Hele bez değiştirilmesi beni illet ediyor, ne sıkıcı bir zaman kaybı..Hep kalkmak, hep kaçmak istiyorum ama zorla da olsa değiştiriyorlar hiç saygı yok...

Kakamı yaparken garip kokular çıkıyor fark ediyorum, odada bir köşeye gidip yapayım bari diyorum ona da rahat yok hemen gelip “kaka mı yaptın” demeler, popomu koklamalar, “pişik olma aman” diye bezi hemen değiştirmeye çalışmalar falan, bir rahat ver kadın, rahat rahat s.çayım...

Bereket yemeğe takmamış annem, oturmak istersem oturuyorum, kalkmak istersem kalkıyorum, istediğim gibi yiyorum, istediğim kadar yiyorum, etrafa üstüme başıma sürüyorum, bu ara suyumu yemeğime döküyorum falan, iyi hoş eğlenceli oluyor, seviyorum yemek zamanlarını...

Ama...

Her an, her an annemi istiyorum, kucağından inmeyeyim, yanımdan ayrılmasın, kucağında yiyeyim, kucağında içeyim, o kakasını yaparken ben de yanında olayım, uyurken beraber uyuyayım, uyanınca yanımda mı kontrol edeyim, giderse bağırıp çağırayım. Başkası olmasın yanımızda, ben onla çok mesudum ama illa birileri geliyor, benle oynamaya çalışıyor, bu ara anneannem dedem evimizde mesela..Annem bi yerlere gidiyor, ne kadar sürüyor ne zaman geliyor anlamasam da, çok özlüyorum onu, geldiği an kucağına gidip bir daha inmiyorum. Ta ki...

Ablam gelene kadar. O çok eğlenceli, kapıda onu karşılamayı çok seviyorum, eğlence başlıyor demek..Biraz eğleniyoruz sonra ben nedense sinirleniyorum bişeylere, ya da her şeye, ne yemek istiyorum ne oynamak sadece annemi istiyorum yine, bir de biberonumu ve emziğimi..Hemen alıyor beni annem, istediklerimi verdi mi rahatlıyorum, sonra yine o gereksiz zaman kaybı başka bir faaliyet başlıyor; uyku. Bir bakmışım uyumuşum.

Arada uyanıyorum bir bakıyorum annem yok basıyorum çığlığı, nereye gitti bu kadın yine! Neyse ki hemen gelir, emziğimi verir, beni sever rahatlarım. Sonra bir bakmışım yine uyumuşum. Bir de dişlerim çıkmasa çok daha mesut olacağım. Ama canım yanıyor, ağzıma ne bulsam sokuyorum, ısırmak ısırmak kaşımak istiyorum. Gece bazen acıyla uyanıyorum anlamıyorum neler oluyor bu ağzımın içinde... Burnum da akıyor, öksürük de yapıyor, uyku çok zor geçiyor. Bazen kalkıp oturuyoruz öylece...

Yine de erkenden kalkıyorum tabi çok acıkıyorum,” anne ommek” diyorum, annem babama veriyor beni, hiç istemesem de alıştım buna, sabah geri gidiyor yatmaya, ne sıkıcı kadın doyamıyor uyumalara! Neyse ki babam çok eğlenceli!

Ama erken kalkınca, birkaç saat sonra yine neşem kaçıyor, emziğim biberonum burnumda tütüyor. Oysa ben eğlenmek, oynamak da istiyorum, korkarım yine uyku saati yaklaşıyor. Artık “uyku” lafı duymak istemiyorum. Annem beni alıp, severken öperken, biberon ve emziğimle bir bakmışım yine uyumuşum, hay Allah kahretmesin, bütün eğlence kaçtı mı yine??

Velhasıl, 1,5 yaş çok zormuş, abla olmak istiyorum, onun gibi eğlenmek, onun gibi oynamak, onun gibi yemek, onun gibi konuşmak istiyorum. Deniyorum, deniyorum, bir gün başaracağım biliyorum…

Bir gün de ablamı dinleyelim diyorum!