Gebeliğimin 24. haftası

Geldik 24. haftaya… Enerjim yükseldi. Kendimi çok iyi hissediyorum. Bu hafta pilatesi dörtledim. Bir de yürüyüş yapabilsem harika olacak ama soğuklar ve şu terör olayları beni engelliyor. Sanki sokağa çıksan başıma bir şey gelecek. Bizim mahalle de özel harekat polisi kaynıyor. Bakkala giderken bile insan bir tedirgin oluyor. Nasıl günlerden geçiyoruz belli değil…

İştahıma gelirsek, bir filinki kadar açıldı! Önümdeki yemeği yerken aklıma başka başka yemeklerin hayali geliyor. Annemle, babama mesaj olarak yemek tarifleri atıyorum, atıyorum ki hafta sonu benim için pişirsinler. Bu arada hakkımı yemeyeyim, bu açık iştahla mümkün olduğunca sağlıklı gıdalar tüketmeye çalışıyorum. Sanki kilo almam da hızlandı gibi fakat kontrollü gidiyorum. Şimdiye kadar sadece beş kilo aldım.

Bu haftanın en önemli gündemi Prof. Dr. Atıl Yüksel ile olan kontrol randevumuz. İlk kontrolümüzde bebeğimizin kalbinde “minimal sol ventrikül dominansı” olarak adlandırılan ufak ama telaş yapmaya, kafaya takmaya, moral bozmaya gerek olmayan bir şey görmüştü. İki hafta sonra tekrar kontrol etmek istemişti. Biz de heyecanla yollara düştük. Kısa süren muayenemizin sonucunda iki hafta öncesine göre sağ ve sol ventriküller arasındaki farkın 2,5 mm den, 1mm’ye indiğini öğrendik. Yani bebeğimiz büyüdükçe fark kapanıyordu, fakat Atıl Bey bu sefer de iki hafta sonra Çapa’da toplanan pediyatri konseyinin görmesini istedi.

Haydaaaa… Doktorumuza sorarsak ne güzel, aradaki fark bebek büyüdükçe kapanıyor. Zaten bu duruma eşlik eden başa bir bulgu da yok. Bebeğimiz gayet sağlıklı bir şekilde büyüyor. Yapılabilecek hiçbir şey yok. Sakın kafanıza takmayın ama iki hafta sonra Çapa’da biz tekrar bakalım.

Tam ama ‘ne güzel bir daha kontrole gelmeyeceğiz’ derken bir de bu çıktı. Tabii ben anlayamıyorum. Eğer hiçbir şey yapılamıyorsa ve zaten bu durum bebeğimizin doğduktan sonraki sağlığını etkilemeyecekse tekrar tekrar kontrole ne gerek var. Acaba bir şey var da bize mi söylemiyor gibi salakça düşünceler bile geçti aklımdan… Muayene odasından çıkarkenki yüz ifademden bu durumu kafama takacağımı düşünen sevgili eşim, ben wc’ye gidince tekrar doktorun yanına girip gerçekten bir sorun yok değil mi diye yeniden sormuş. Cevap aynı “sakın kafayı takıp moralinizi bozmayın!”

Eve dönüş yolunda biraz yüzüm asıldı, o gecem moral bozukluğuyla geçti. Sabah uyanınca kendimi daha iyi hissediyordum. Sonuçta koca profesör, gerçekten bir sorun görse söylerdi. Hem ben bebeğimin sağlıklı olduğunu hissediyordum. Zaten bebeklerin ana rahminde saat gibi aynı haftada, aynı günde, aynı derecede geliştiğini kim söyleyebilir? Hangimizin her yeri simetriktir? Normalin sınırları nedir? Bu düşüncelerle zihnimi bedenimin bebeğimi sağlıkla geliştireceğine odakladım.

Bu hafta aldığım en güzel haber; doula olmamda büyük emeği geçen, İçsel Doğum’un yaratıcısı, mentorum Sevgili Julia’nın beni arayıp, diğer doula arkadaşlarımla birlikte bana bir anneliğe geçiş seremonisi düzenlemek istediklerini söylemesi oldu. Bu tören haftaya bana uyan bir gün ve saatte gerçekleşecekti. Nasıl heyecanlandığımı anlatamam. Her zaman benim başka anne adayları için düzenlediğim seremoni şimdi doula arkadaşlarım tarafından benim için düzenlenecekti.

Acaba kimler katılacaktı. Normalde bu tören için anne adayı katılımcıları kendi belirler ve töreni düzenleyen kişiye iletişim bilgilerini verir ve aradan çekilir. İçeriğinin nasıl olacağı, törenin akışını bir kişi düzenler. Bu sefer benim anneliğe geçişimi kutlamak isteyen tüm doula arkadaşlarım gelecekti.

Tabii birde Belçika’da yaşayan canım doula arkadaşım Özram var. Eşinin işi nedeniyle tam benim seremoni haftamda İstanbul’da olacağını öğrendim ama sonradan gelemeyecekleri belli oldu. Birkaç mesajlaşmamızda sanki gelecek de bana söylemiyor sinyalleri alsam da sanırım kesin gelemeyecek. Neyse, önümüzdeki hafta blessingway, yani anneliğe geçiş seremonisi hakkında genel bilgiler ve benim seremoni detaylarımı uzun uzun yazarım…