Evdeysen çocuk yap!

Bana doğru döndü; “Ben evlendikten bir ay sonra bir operasyon geçirdim, kalp ritmi bozukluğu nedeniyle. O yüzden işi bıraktım, belki gerek yoktu ama eşim ısrar etti. İki sene oluyor işte...”

Çayından bir yudum aldı.

Otuzlarındaki gözlerinin çevresinde hafiften çizikler oluşmuştu.

“Kendimi biraz toparlayınca; madem evde oturacağım, madem ev kadını oldum, bari çocuk yapayım, dedim. Kocam çok sevindi. İki senedir uğraşıyoruz, olmuyor.”

Omuz silkti. Tabağındaki kekten bir lokma aldı.

Bir sohbet meclisinde misafirlikteyim, kalabalık ve kadın kadına. Komşunun düzenlediği ve bir nevi beni tanıma/tanıtma toplantısı diyebiliriz.

Ketumum maalesef, zoraki katılıyorum başlarda sohbete. Muhtemelen akıllarından tek şey geçiyor benimle ilintili; “soğuk nevale”!

Tekrar döndü bana; “Ben de artık çocuk fikrinden vazgeçtim, yeniden çalışmaya karar verdim!”

Başka şeyler de söyledi kendine ilişkin ama ben ne onun ne iş yaptığını, ne çocuklarının neden olmadığını, ne de nasıl bir tedavi süreci geçirdiğini merak ettim.

Takıldığım tek şey; ‘madem ev kadını oldum bari çocuk yapayım’ sözleriydi.

Söyler misiniz lütfen... Ev kadınlığının temel ilkelerinden biri çocuk yapmak mıdır? Çocuksuz ev kadını olmaz mı?

Çalışan kadının çocuğu yoksa pek şaşkınlık yaratmaz da, ev kadınının çocuğu yoksa merak mı uyandırır nasılı, niyesi?

İyi de neden?

O yüzden mi ‘kariyer de yaparım, çocuk da’ gazlaması ve/veya itelemesi keşfedildi(!) de senelerce ağızlara pelesenk edildi?

Ve de o yüzden mi çalışan kadınlara çocuk yaptırıp, hep bir ağızdan aynı nakaratı mırıldanmalarına olanak verildi?

Sadece başımı sallayıp dinlemem, doğal olarak karşımdakini sıktı ama yine de meclisin yeni yüzü olmamdan kaynaklanan misafirperverliği elinden bırakmadı.

“Sıkıldınız mı?” diye sordu bu kez, direkt benim konuşmamı sağlamak cinliğiyle.

“Dediğinizi düşünüyordum; ev kadını olmanın gereği midir çocuk, diye düşünüyordum” dedim.

Sesim çıkınca meclis meraklandı.

“Benim mesela tam tersi oldu; çocuk olunca ev kadını olanlardanım ben çünkü bana göre çocuk yapıyorsan, bakmalısın! İstemiyorsan da asla çocuk yapmamalısın! Bence evde oturuyor olmak çocuk yapmak için yeterli sebep değil. Pazardan domates almıyorsun ki!”

Tabii benim attığım bu ufak tirat bitince minnacık bir sessizlik yaşandı.

Ardından herkes eteğindekileri döktü bir bir.

Kişisel hikâyeleri bir kenara bırakacak olursak; her ne kadar ben kabul etmesem de, o meclisten genel kanı olarak şu çıktı: Evdeysen çocuk yapmak zorundasın!