Gül gül öldük…

Geçen cuma sizde akşam bende akşamüstü. Beyaz Show’u seyredeyim dedim. Ece Yörenç’le Kuzey Güney’in komiser beyi Kaan Taşaner konukmuş.

Açık söyleyeyim, seyrederken pek gülemediğim için normalde işim olmaz Beyaz Show’la, hele gündüz vakti. Konuklar tatlı. Başlıyor. Ben de belki iki satır gülerim diye bekliyorum. Hıncal Uluç’un köşesinde hani yıllardır Los Angeles’tan Kazım’ın gönderdiği tatsız tuzsuz fıkralar gibi, Beyaz Show bitmez bir Japon selamlaşması, sonsuz bir Kazım fıkrası.

Programın akışı belli; konuklara dönüp soru cümlesi olduğu belli olmayan öznesiz yüklemsiz cümleler sarf etmeler, altı boş yorumlar, hadi Atiye’nin yeni şarkısını dinleyelimler, orkestrayla atışmalar derken sürpriz konuklar. O gecenin sürprizi de Kuzey Güney’in taksicisi Yunus. Seyircilerin arasında bir yerde oturuyor. Tüm tatlılığı ve mütevazı haliyle.

Kendinden başka herkesin şöhret olmasına şaşırıyor Beyaz, uzun bir süredir. Ya da belki umurunda bile değil de, birisi dediyse “Abi şaşırıyormuş gibi yap, sempatik durur, hani sen de şöhretsin sanki alçakgönüllüymüşsün gibi..” diye, o da –mış gibi yapıyor. Taksicinin şöhretine de şaşırmış gibi. Samimiyetinde bir sıkıntı var Beyaz’ın. Uzun süredir. Beyaz; Abdurrahman Yunusoğlu’nun (dizideki adıyla Yunus’un) Kuzey Güney’e nasıl katıldığını soruyor. Abdurrahman bey tatlı tatlı anlatıyor. ‘Öyle oldu, böyle oldu; Fırat Çelik’i Cihangir’den Sarıyer’e götürüyordum, kendimi dizide buldum, 49. bölümden beri de oynuyorum, Kuzey’in kankasıyım’ diye.

Sonra söze dalıyor Beyaz. Uzun bir süredir kimseyi konuşturmuyor zaten. Kelimesi kelimesine aktarıyorum: ‘Ama ne güzel bir şey yapmışlar bak senin kalitendeki belli ki insani kaliten çok yüksek, tarzın tavrın belli. Bir kere üslubun duracağın hani mizah yapabilirsin dilin de çok iyi şey yapabilir ama bunda yanlış da kullanabilirsin onu da yapmıyorsun, çok doğru düzgünsün, dili de düzgün konuşuyorsun, daha önce tanıştığımız için söylüyorum’

Ceketinin önünü ilikliyor Beyaz. Her yeni yayın dönemi değişen koltuğunda şöyle bir kaykılıyor, geri gidip ileri geliyor. Türkçe Olimpiyatları’nın fahri jürisi olmuş Beyaz. Taksi şoförünü takdir ediyor. Ganalı çocuk İstiklal Marşı’nı söylemiş gibi şaşkın. ‘Dili de düzgün konuşuyorsun’ diyor ve bunu daha önce tanıştıkları için söylediğini vurguluyor. Abdurrahman Bey’in kalitesini onaylamak Beyaz’a kalmış. Utancımdan içime hafakanlar basıyor. Çünkü yılda bir –belki- seyrettiğim Beyaz Show’da dekor değişse de gaf yüzdesi değişmiyor. Bir noktayla bitiremediği cümlelerinden geçtim, virgüllerinin arasındaki tonunda sıkıntı var Beyaz’ın.

Beyaz bize, 2013 model, -mış gibi yapan, samimiyetsiz, kendinden başkasını sallamayan bir insan modelini ekranlardan sunuyor. Gafları yapıp yapıp, sonra hani kırdıysam hemen oracıkta yalandan tamir edeyimci, onu da el şakalarıyla, enseden yakalayıp belinden kavrayıp, ‘Haha abicim beni yanlış anlama, beni yanlış anlamadın di mi, şaka yapıyorum şaka, sen benim kankamsın yeaa’cı bir insan tipi. Öğrencilere uzak. Konuklarına da. Haberi yok. Ona yaklaşıp duran, ellerinin arasına alıp da tuttuğu jimmy jib kameraya, komik olmayan şakalarına sadece kendi gülüyor ve sonunu ‘Evet’ diye bağlayıp, kendini onaylıyor.

Beyaz komik değil. Hiçbir zaman olmadı. Sıkıntı, gaflarının ve kaba tonunun artık haber değeri dahi taşımaması.

Ve asıl sıkıntı; hiçbirimizin, bir vatandaşa ‘Türkçeyi de düzgün kullanıyorsun’ denmesinden huzursuzluk duymaması.

Beyaz zaten ne çam devirirse devirsin, bir ‘Evet’le kurtarır paçayı.. ‘Gül gül gül anlatamam o gün nasıl gülüyoruz’cu bir gençlik tıkış tıkış stüdyolarda itinayla yetişiyor. Ellerinde kalan tek anı da okullarının adını duydukları anda alkışlamaları ve tezahürat yapmaları.

17 yıldır program yapıyor Beyaz. 17 yılda her beyaz biraz griye çalar, n’apsan ağarmaz. Bir program daha ‘Ne iyi ettin de geldin’lerle bitiyor. Haftaya yine sürpriz konuklar, sürpriz aşağılamalarla buluşmak üzere. Teflon Tava Productions gururla sunuyor.