Sınırda bir yerde: İpsala…

Türkiye Futbol Federasyonu’nun verdiği kulüp kodu: 010417. Ne adresleri, ne websiteleri, ne mail adresleri janjanlı.

Kulübün isminin sonunda bir nokta.org yok. Unuttuğumuz, çok eskiden, o tatlı günlerden kalma bir hal var hallerinde. Sitenin ana sayfasındaki fotoğraf 1940’lardan. Hayatta yüzünü görmediğim dedelerimle elele tutuşup da tutuşmamış gibi yapıp fotoğraf çektiren anneannemle babaannemin sararmış eski fotoğrafları gibi.

Fotoğrafta on İpsalaspor futbolcusu, arkalarında silah arkadaşları. Sanki bir İhsan Oktay Anar romanının ilk sayfası. Başkan, başkanın altında ikinci başkan, veznedar ve muhasip yazması ondan.

İpsala’dan sonrası biz faniler için Schengen demek. Duruyorlar sınırda bir yerde. Kulübü arıyorum; belki de sonsuz bir yeşilliğin ortasında telefon çalıp çalıp açılmayacak. Hayırlısı. Birinci çalışta açılıyor. İpsalaspor mu? Evet, buyurun burası. Hocam orda mı? Takımın hocası Şükrü Çeşmeli, doğma büyüme İpsalalı, telefonda.

Arama sebebim belli: Bütün takım, yönetiminden hocasına kadar; saçlarını kazıttılar kanser hastası Dilek için. Edirne’de olmuştu ya olay da.

Hatırlatma amaçlı unutabilen varsa hani bakan Erdoğan Bayraktar, hani iki bin lira vermiş efendim de iki yüz lira değilmiş o para utanmazlıkları vesaire. “İnanır mısınız hâlâ etkisinden kurtulamadık o olayın” diyor Şükrü hoca.

İpsalaspor’un gencecik oyuncuları o görüntüleri beraber seyretmiş, “Oturup ağladık” diyor hoca. Takımda ailesinden kansere kayıp veren çok. Hepsini bir yerden vurmuş bu hastalık. Kararı da beraber vermişler. Saçlarını kesen Volkan Korkmaz hem berber, hem İpsalaspor’un yönetiminde. Maça çıktıkları pankartı da ilçede bir yerde yaptırmışlar, “Pankarta “Kanser Hastalarına Acil Şifalar Dileklerimizle” yazdırdık. 100 lira topladık aramızda, verdik. Onlar için az bile!”

Kafalarını üç numaraya vurdurup çıktıkları maç da meğer son maçlarıymış.

Saraçhane Sentetik Çim sahasında Kirişhanespor’u 1-0 yenip, şampiyon olmuşlar. Süper Amatör Lig’delermiş artık.

“20 maç yaptık, herkes gönlünden bir şeyler kattığı için şampiyon olduk. Elif hanım inanın, bizim çocuklar karın tokluğuna oynuyorlar.”

“Şampiyonluk önemli de başka şeyler var hayatta” diyor hoca. Anlatıyor: “Bizim oynadığımız bir oyundur sadece. Futbol dediğin nedir? Bir gerçekliği olması gerekir. Biz bir hareket yaptıysak o insanlar içindi bu. Çünkü o insanların tek umudu o küçük kutuların içindeki küçük haplar. Belki bir kaç gün daha yaşarız diye o ilaçların peşinde koşuyorlar. O kutuların içinde umut var. Zor olanı Dilek yaptı. Bizim yaptığımız nedir ki, saçımızı kestiririz, bir ay sonra uzar yine. Hafta sonları seyrediyoruz. Saatlerce o ofsayt mı değil mi diye tartışacaklarına, keşke bir 15 dakikalarını ülkenin mağdurlarına ayırsalar, çok mu?”

Haber bekliyorlarmış Dilek’ten. Henüz görüşememişler. Şimdi Dilek hastanede, tedavide. İpsalasporlular Dilek’in formasını hazırlamış, Dilek biraz toparlanınca çiçekleriyle formalarıyla gideceklermiş ziyarete.

Üç büyükler diye saydıklarımız büyük bir yedek kulübesi, teselli niyetine. Sınırda bir yerde İpsala. Ordan vurdular gol oldu, tribünler ayakta!