Bir yolda yürüyorduk

Önü yok

karanlık.

Arkamızda bir sürü kalabalık

Mahşer yeri gibi.

Mutluyduk

Ya da evcilik oynuyorduk.

O kadar konuşurduk ki

Gün saat yetmeyecek korkusuyla,

Sanki bir şeyleri hisseder gibi.

Her konuşmada bir veda sözleri...

Oldu.

Hissettiğimiz ama birbirimize söylemeye bile cesaret edemediğimiz.

Yolda tektim artık.

Yorgundum da biraz sanki.

Herkes kendi kıyametinden sağ çıkmayı başarmıştı ama

Bilmiyordum neydim, neredeydim?

Kendimi aradım.

Portakal rengi saçlarımla vedalaştık önce,

Yüküm ağırdı biraz da kısaldı boyundan.

Sonra hiç nefes almamış gibi koştum.

Uzandım göğü gördüm

Güneşi, bulutu, umudu.

Aradan uzun bir zaman geçti.

Buldum.

Tekrar tanıştırdım beni benimle.

Oturdum bir kahve söyledim.

- Pardon, yanında biraz huzur alabilir miyim ?

Çok Marslı Sevgili