Tüm dünya insanlarının akıl almaz bir virüsle savaştığı şu günlerde en büyük alkışlar en başta sağlık çalışanlarına elbette. Doktoru, hemşiresi, laboratuvarcısı olmak üzere a'dan z'ye tüm sağlık emekçilerinin hakkını ödemek imkansız. Doktorlarımız baştacı ancak bir de doktorların arkasında görünmeyen kahramanlarımız var ki; doktorla hasta arasında bir köprü oluşturan can hemşireler...

Hemşirelik, uzun çalışma saatleri gerektiren özveri, sabır ve hoşgörü kavramlarını da içinde barındıran zor bir meslektir. Hemşireler de tıpkı doktorlar gibi din, dil, ırk ayrımı gözetmeksizin sağlığı yerinde olmayan insanlara hiç düşünmeden el uzatan istisna kişilerdir. Hemşireler yaptıkları işe duygusunu, fiziksel gücünü ve emeğini katmalıdır. Bu nedenle merhamet duygusu ağır basan, empati gücü ve sabrı yüksek kişiler hemşire olmalıdır. Çünkü tüm bu vasıflar olmadan bir başka insan için uykusuz kalmak, kendi özel yaşantını hiçe saymak, kimi zaman evinde hasta olan canından birini ardında bırakarak hastanede bir başka hastaya gidebilmek insanüstü bir özellik gerektirir. İşte bu yüzden hemşireler de kutsaldır.

Peki hemşireler ne ister? Özellikle önemini daha çok kavradığımız bu günlerde hiç düşündük mü? Önceliği insan olan bu kişilerin de bir insan olduğu unutulmamalıdır. Duyguları, onların da mutsuzlukları ve hayata dair umutları olduğunu bilmek gerekir. Evet melek hemşireler de insandır! Sadece göreve odaklanmış robot olmaları beklenemez. Hele saygısızlığı asla hak etmezler.

Yok sayılmamak isterler bana göre. Öte yandan çalışma koşullarının rahatlatılması ve elbette iş güvencesi de en büyük talepleridir. Ellerini tuttukları hastalardan da aynı sıcaklığı ve anlayışı görebilmek ve emeklerinin farkedilmesi, taktir edilmek ve içten bir teşekkür duyabilmek de en büyük istekleridir kuşkusuz.

Esasen her daim insanlık mottomuz çalışana, emeğe ve insana insan gibi davranabilene kıymet vermek olmalıdır...