Geçen yıl birtakım sebeplerden boşandığım eşimle iletişimimizi hiç kesmedik. Kötü ayrılmadık ama bazı yanlış anlaşılmalardan dolayı birbirimize kırılmıştık. Bir çocuğumuzun olması bizi birbirimize bağladı ayrıca.

Oğlum haftanın 2 günü babasıyla vakit geçiriyor. Hakkını yiyemem, oğluma hep çok iyi bir baba oldu ve olmaya da devam ediyor. Ayrı kaldıkları vakitlerde bile yokluğunu hiç hissettirmedi ona. Birlikte yaşadığımız eve taşınmamızın sebebi ikimizin de iş yerlerine yakın olmasıydı. O yüzden kendisi evden ayrıldıktan sonra da bizle aynı mahallede yeni bir ev tuttu kendine. Sabahları oğlumuzu okula o bırakıyordu hatta son döneme kadar iş yerinin yolu üstünde olduğu için oğlumun okulu. Kısacası her daim kopmayan ve iletişimde kaldığımız bir düzenimiz oldu ayrılsak da.

Birbirimizden kötü ayrılmadığımızı söylemiştim, belki severek bile ayrılmışızdır ama birbirimize söylediğimiz sözleri kaldıramadık galiba. Belki telafi edilebilen şeylerdi ama ikimiz de normal şartlarda inatçı insanlar olduğumuzdan huyumuzdan vazgeçmedik ve ilişkimizi sona erdirme kararı verdik. Birbirimize ne dava sürecinde ne de sonrasında anlattığım üzere hiç sıkıntı çıkarmadık. Tüm bunlara sebep olan şey tek bir tartışmaydı ve ilişkimizin sonu oldu.

"Sen de pişman mısın?" derseniz cevabını veremem. Birbirimizi boş yere kırdığımızı da düşündüm hatta bir dönem ama şu an yaşadığım hayatta da memnun olduğum için çok da üstünde durmadım, belli ki eski eşim bu konunun üzerinde bir hayli düşünmüş...

Geçen hafta bana olan hislerinin henüz sonlanmadığından bahsetti. Böyle bir şeyi söyleyebileceğinihiç düşünmemiştim çünkü genelde kendisi hislerini çok net ifade edebilen birisi değildir. Neden böyle bir hisse 1 yıl sonra kapıldığını sorduğumda ilk günden beri pişman olduğunu ama gururundan bunu açıklayamadığını söyledi. Beni gerçekten kırdığı için dava sürecinden beri pişman olduğunu ama bunu bana açıklarsa onu affetmeyeceğimi düşündüğünü söyledi. Ne yapacağımı ve söyleyeceğimi pek bilemediğimden bunu sormakla yetindim. Kafamın karışmadığını söylersem doğru söylemiş olmam. Sevgimin ve saygımın bitmemiş olması onu eskisi gibi görebileceğimi sağlar mıydı acaba? Keşke kendimi biraz daha dinlemiş olsaydım ve hislerim tazeyken neler yaşadığımı ona net bir şekilde aktarabilseydim.

Söyledikleri karşısında pek bir cevap veremedim. Oğlumuzu almaya geldiği sırada oldu tüm bu söylediklerim. O sırada hazırladığım çantasıyla birlikte oğlum geldi ve babasıyla birlikte gitti. O anlık cevap verme mecburiyetinden kurtulduğum için kendimi çok şanslı hissettim. Şimdi oğlum 2 gün boyunca babasında kalacak ve bu süre umarım bana hislerimi dinleyebilmem açısından yardımcı olur. Ne cevap vermem gerektiği ya da cevap vermem gerektiği konusunda kararsızım...

Rumuz: Kararsız eski eş