İnanmazsan olmaz

Düşünce gücü üzerine yaklaşık oniki yıldır kafa yoruyorum.

Çok okudum.

Okumakla da kalmayıp çok gözlemledim.

En çok da kendimi.

Bir dolu, bu sistemin işe yaradığı ve yaramadığı örnek yaşadım.

Ve neyin kilit rol oynadığına emin oldum.

Dilemek ya da olmuş gibi kağıda yazmak ya da her gün kırk kez şükretmek değil tam olarak.

İşin sırrı inanmakta.

Gerçekten inanmak ama.

Kalbinle ve beyninle olacağına inanmak.

İkinci univerisite imtihanı öncesi neredeyse sıfır noktasındaydım.

Benim lisem lisanı kuvvetli gerisi zayfı bir liseydi.

Yani orada öğrendiklerimle bir şey kazanmam mümkün değildi.

Bana ders veren sevgili hocam da annesi ağır hasta olduğundan derslere ara vermişti.

Son bir ay kala gidip kendime geçmiş üniveriste sorularının ve cevaplarının derlendiği bir kitap aldım.

Daha doğrusu o kitap kitapçıda benim karşıma çıktı.

O kitapta yer alan cevapları ve mantığını ezberledim.

İmtihanda matematik sorularının tamamına yakını eski soruların rakamları değişmiş halinden geldi.

Ve ben aşırı yüksek bir matematik puanı ile universiteyi kazandım.

Kazanacağıma o kadar inanıyordum ki o kitap benim elime geçti.

Başka da bir açıklaması yok.

Bu işimdeki ilk yıllarımda hayatım tek kelimeyle berbattı.

O yıllarda okumaya başlamıştım bu kitapları zaten.

Sürekli okudum.

Bir gün uyandım ve yakın zamanda hayatıma birinin gireceğini ve bir çocuğumun olacağını hissettim.

Öyle bir hissetme ve inanmaydı ki tarif edemem.

Kalbimin her yeriyle.

Herkese de anlattım.

Ama önüme gelen herkese.

Zaman falan da veriyordum hatta.

Delirdim zannettiler ama bir iki ay gecikme ile aynen dediğim oldu.

Sonra uzun yıllar hiçbir şeye o kadar inanmadım.

Bolca isteklerim vardı ama hiçbirine tam bir inancım yoktu.

Olmayınca çok kızdım

Küstüm.

Ama sorun bendeydi, ben olacağına inanmıyordum ki.

Sonra yine sıkıntılı bir zamanımda yazı yazmam gerektiği doğdu içime.

Deli gibi bir istek ve yine ciddi bir inançla geldi.

Nerede ve nasıl yazmak istediğime kadar emindim.

Ve bugüne kadar nerelerde yazmak istediysem oralarda yazma fırsatım oldu çok şükür.

Şimdi isteklerim yine durma döneminde.

Çünkü net değilim.

Çünkü geçmişle bazı hesaplarımı tam kapatamadım.

Hala bazı konularla ilgili “acaba”larım var.

Kimselere itiraf edemesem de var.

O nedenle de arzu ettiklerim beklemede.

Beni bekliyorlar.

Benim netleşmemi ve inanmamı bekliyorlar.

Ne zamanki ben kendime geleceğim o zaman hayaller de eskiden olduğu gibi tek tek gerçekleşmeye başlayacak.