Korktum

Araba kullanırken sakinim ancak damarıma basıldığında içimden başka biri çıkıyor. Daha doğrusu çıkıyordu. Artık saklanmayı tercih ediyor kendisi.

Çünkü korkuyorum. Hem de fazlasıyla. Ne zaman ki Irmak’la arabada giderken E5 Bostancı Köprüsü’nün orada iki minibüs şoförünü kavga ederken, sopalar, bıçaklar havada uçarken, gömlekleri kan içinde gördük, o zamandan beri gıkım çıkmıyor. Sanırım bir insanın nasıl cinnet geçirdiğine şahit oldum.

Bütün gün trafikte olduklarından mı, başka şeyden mi bilmiyorum bu sinirleri, fakat o günden sonra “Minibüs gelip çarpsa, eline sağlık derim, yola devam ederim” diyorum. Arkın inanamıyor(du).

Normalde camdan kafamı uzatıp laf atarım. Anında fotoğraf çektiğimi, yani şikayet edeceğimi belirtir telefonu gösteririm. Arabadan iner “Ne yapıyorsun sen?” diye söylenirim. Yok. Gıkım çıkmayacak dedim.

Dediğim de oldu.

Aslında sakinleşmedim.

Sadece korku geldi.

Geçen hafta bir toplantı için okula gidiyordum. Her zamanki yoldan değil, kırmızı ışıkların pek olmadığı, o sıra konumum itibarıyla bana daha yakın olan arka yoldan gitmek istedim. Arka yol dediğim kocaman bir anayol, çok kullanmadığım için öyle dedim.

Hale yakın, kamyonlar, tırlar var. Anayolla da birleşiyor. Epey yoğun trafik. Neyse, okula çok yaklaştım, kırmızı ışıkta bekliyorum.

Birden savruldum. Garip sesler de gelmeye başladı. Bir tır, sağ olsun dönerken beni hesaplamamış, ciddiye almamış, kapıma girdi. Sol yapsam daha çok çizilecek. Düz gitsem olmaz! Başka bir araç geçti önüme, sağ yapmamı söyledi, daha fazla zarardan kurtuldum.

Tır benim kapıma girmiş, haliyle durmuşum, arkada korna kıyamet! İnsanımız ne kadar sevgi dolu, ne kadar anlayışlı, ne kadar yardımsever!

Kapı hasar aldı, suçum yokken öylece dururken. Tır şoförü sanki gidip de arabamı yapıştırmışım ona gibi bana el kol hareketi yapıyor.

Saniyeler içinde düşündüm. Hem çarptı hem bağırıyor. Arkadakiler destek olmak yerine kornaya basmayı tercih ediyor. “Yürü kadın, durma git” dedim içimden. Plakasını aldım da neye yarar?

Elim ayağım titredi mi?

Hem nasıl!

Panik oldum mu?

Evet!

Sinir yüklendim mi?

Ne siz sorun ne ben söyleyeyim…

Tabii ki Arkın’ı aradım anlattım. Normalde “Neden zabıt tutmadın” der. Cevabı “İyi yapmışsın” oldu.

Evet hasar büyük değil. Belki daha büyük olsa bir çözüm bulurdum da o an korktum işte.

Ve biliyor musunuz korkmak ağrıma gidiyor.

Belki niyeti kötü değildi şoförün ama bağırırken gördüm ya çarptıktan sonra, inmekten çekindim arabadan.

Kimse destek olmayacak diye de düşündüm.

İyi değil, kötü senaryo geldi aklıma.

Arabadan ineceğim, kızacağım, o bağıracak, üzerime yürüyecek. İyi senaryo geçmedi aklımdan işte.

Çünkü yazının başında dediğim gibi korku geldi bana.

Bir bakın araba kullananlara. Özel aracı, dolmuşu, minibüsü, kamyonu.

Herkes sinir içinde.

Herkes acele içinde.

Bir şey olduğu an herkesin kan beynine sıçrıyor.

O yüzden de artık eskisi gibi değil, “Kimse bana bulaşmasın” diye diye kullanıyorum.

Yorgunken hata yapma ihtimalim artacağı için zaten geçmiyorum direksiyon başına.

Da işte…

Hakkımızı nasıl arayacağız böyle durumlarda onu bilemiyorum.

Orada değil de başka yerde olsa korkar mıydım? Tır değil normal araç olsa korkar mıydım? Yok bu soruların cevapları. Kapıyı bir hışım açıp saniyeler içinde nefret kusanları gördüm ya, “Eve yakın bir yerde olsam korkmam” demiyorum.

Bence bizim şöyle toplu olarak bir sakinleşmemiz gerek.

Ya da durup düşünmemiz.

Tamam trafik çok sıkıcı biliyorum da bu kadar sinir dolmaya ne gerek var, onu anlamıyorum.

Arabayı da yaptırmadım henüz. Bir ara götüreceğim.

Zabıt tutmadığım için çıkan masraftan sonra Arkın yine “Haklısın” diyecek mi, göreceğiz.

Ayağım tam olarak iyileşmiş olsa, uzun mesafe yürürken canım acımasa eksisi gibi sadece toplu taşıma ile gideceğim her yere. Ama yok, olmuyor, olamıyor.

Bu kış direksiyon başında korkmaya devam o zaman.

Aman siz de sakin olun. Kaç kez şahit oldum o cinnete, lütfen tutun kendinizi. Bu da bir çeşit trafik terörü işte!