Beyaz atlı prens out…

Kaya Çilingiroğlu katıldığı bir TV programında Hülya Avşar’ı aldattığını söylemiş. Hülya Avşar’da bunun üzerine yazı yazmış ve “teknoloji engel oluyor” demiş. Yazmasaymış keşke…

Çok severim kendisini benim rol modellerimden biridir. Kızıma hamile kaldığımda bile “Hülya Avşar gibi bir hamilelik geçireceğim” demiştim. Doğuma bir buçuk ay kala çalışmayı bırakmış o zaman diliminde de ikinci kitabım Rehber Rüyalar’ı yazmıştım.

Ben Kaya Çilingiroğlu’nun açıklamalarını okuduğumda hissettiğim tek şey birilerinin kalbinin fena acıdığı, hala içinde bir şeyleri iyileştiremediğiydi.

Yoksa bu kadar sular seller geçmiş üzerinden başka bir kadınla evlenmiş, yeniden baba olmuş neden eskiyi konuşmak istesin ki!

Demek ki bir erkek olarak kurabildiği tek üstünlük bir önceki evliliğinde ‘aldatmak’ olmuş.

Oysa bir kadının dili sevgi dilidir.

Anlayış dilidir.

Biri gidiyorsa diğerinin artık ondan vazgeçtiğinin işaretidir.

Hayat değerli ve kutsaldır.

Başkası için harcanmayacak kadar değerlidir.

Hatta kendi korkularımız için bile…

Demek ki eski hâlâ zihinde…

İki rahip yola çıkmışlar. Yolda bir kadın ile karşılaşmışlar. Kadın yüzme bilmediği için rahiplerden yardım istemiş. Biri itiraz etmiş diğeri kabul etmiş. Kadını kucağına almış ve nehirden geçirmiş. İki rahip yola devam etmişler. Diğeri sürekli yaptığı şeyin doğru olmadığını, kadını kucağına alarak günah işlediğini söyleyip duruyormuş. En sonunda kadını taşıyan rahip dayanamayıp “Ben kadını kucağımdan bırakalı saatler oldu sen ise hala zihninde taşımaya devam ediyorsun” demiş.

Güzel değil mi? Bir şeyler geçer gider. Acılar, ayrılıklar her şey anlık ve geçicidir. Biz ise bazen takılıp kalırız ve zihnimizde taşırız.

Önce danışanım sonra dostum olan bir arkadaşım bana mesaj çekti. Erkek arkadaşı onu terk etmiş. Çok üzgünmüş. “Dişi enerjimi nasıl kabul edebilirim” diye bana sordu. Ben de ne olduğunu sordum. Meğer arkadaşı o güçlü diye gitmiş!

Ona şunu sordum; Kadın olmak kendinden vazgeçmek mi?

Elbette ki değil! Neden değişmek, taviz vermek zorundayız ki. Yaratan bizi bu özellikler ile yarattıysa neden olmadığımız biri gibi yaşayacağız. Bir erkeği mutlu etmek, egolarını tatmin etmek için zayıfı oynayacağız. Geyşa olabilirim fakat bunu bile kendim için yaparım. Kendime zevk veriyorsam, zevk almayı seçiyorsam zevk verebilirim. Erkeğimde bunu yapmalı.

Hülya Avşar’a bakıyorum. Güçlü, kendinden emin, kalbinin sesini dinleyen bir kadın. Kaç erkek yanında durabilir ki! Kaç erkek onu taşıyabilir? Çok az. Aynı şey bu özellikleri taşıyan tüm kadınlar için geçerli.

Neden imza atılınca kadın değişmek zorunda? Hemen bir role bürünmek zorunda…

Nil Karaibrahimgil’e bayılırım. Ama son albümünde bir parça var ki ‘He-man’ sözlerine hiç katılmıyorum. Bir yandan latife etmiştir, diğer yandan evlilik onu da değiştirdi diyorum ve “tek taşımı kendim aldım” parçası için günah mı çıkartıyor diye düşünmeden edemiyorum.

Değişmek ve maske takmak zorunda değiliz. O zaman aslına aykırı yaşar insan. Telefonda mesajlaştığım arkadaşıma şöyle bir cevap verdim “iyi ki gitmiş. Sen de isteklerini gözden geçir. Seni olduğun gibi sevecek, senin sahip olduğun özelliklerinden gocunmayacak, bunları takdir edecek; seni önce insan sonra bir kadın olarak görecek bir erkek dile!”

İşte hepsi bu…

Kadın kimliğini kabul etmek sadece seksi giyinmek, erkeğin iki metre arkasında durmak, susmak, duygularını ifade etmemek ya da o öyle mutlu olacak diye kendinden, hayallerinden ödün vermek değil ki!

Bir erkek sizin yanınızda eziliyorsa o sizin erkeğiniz, denginiz değildir.

Sizi bilmem ama benim için ormanda aptal aptal dolaşan beyaz atlı prens out…

Kurtarılmaya ihtiyacınız varsa kendinize bir kahraman arayın. Ezik ve çaresizseniz bunu yapın. Gelsin ve sizi alıp sarayına götürsün.

Eğer istediğiniz esaretse...

Aşk’la…