Siyah beyaz

Kalkıştım. Evet, düpedüz bir kalkışmaydı. Kendime karşı giriştiğim. Beni buna iten sebepleri düşünmeliydim. İnsanın hiçbir kararı bir saplantıya dönüşmemeli. Ama dönüşüyor. Kendini değiştirme, dönüştürme istediğin bile.

Islak ayak izlerini takip ederek başladım işe. Kendi ayak izlerini takip etmek istiyorsan geriye dönmelisin. Bunun için en iyisi bir kumsalda olmaktır. Kış kumsallarında. Yine de sonuç basittir. Herhangi bir dalga gelir ve ayak izini siler gider. Bulunduğun yere ardında izler bırakarak gelmemişsin gibi.

Rüzgâr da bir silgidir. Bana sorarsanız lodosu makbuldür. Onun yaptığı basınçla, silmek istediklerinizin yaptığı kafanızda bir patlamaya yol açar ve ortaya çıkanlar gözünüzün önünden geçerek kaybolur gider. Yine de lodosun en kötü tarafı kafanızın içindekilerden düşünce hortumları yaratmasıdır. Kurtulayım derken kendinizi bir başka kıyıda, yaşadıklarından dolayı bıkkın, umutsuz ve çaresiz bulabilirsiniz.

Lodosun içinde öfke de vardır. Bir kalkışmada bulunan kişinin içindekinin aynısından hem de. Bazen düşünürüm de rüzgâr değil öfkedir etrafımda uğuldayan. Hatta o rüzgâr benim öfkemden dolayı oluşmuştur. Öyle zamanlarda yıkıcı olurum. En çok da kendimi yıkarım. İçimde bir yer bana rağmen bana direnir. O direnen tarafımı da yıkarım. Ta ki öfkem beni yok edip ölü bir denizanası gibi uzak bir kumsala bırakana kadar.

Sokakları severim bir de. Kendine başkaldıran insanın süründüğü, sürüncemede kaldığı, sürüklendiği. Attığım her adımda çelişkilerim çoğalır. Onlar çoğaldıkça ben hızlanırım. Başkalarının acıları teğet geçer yanımdan. Geride sadece yankıları kalır. Yine de sabırla yürürüm. Bir gün hem kendime hem de başkalarına en yakın yeri bulacağım umuduyla.

Kalkışma demiştim. Günler birbiri ardına devrildi. Uzak kıyılarda dolaştım. Lodosta. Ve sokaklarda. Dönüşen, değişen hiçbir şey yok. Kalkışmanın kendisi bile rutinin bir parçasına dönüştü. Hâlâ yaşıyorum. Umut siyah beyaz bir fotoğraf gözümde. Ve hayat, gereğinden fazla uzun. Bir saplantıdan kurtulup bir diğerine saplanabilmek için…