Anladım ki…

Huzur duymam, hiç kimseye ya da olaya bağlı değil, kendime bağlıymış…

Acı çekmeme neden olan şey, korkularımmış… Mutlu olmamı sağlayacağını sandığım şeyler geçici; daimi mutluluk ise sadece ve sadece düşünce biçimimdeymiş…

Her şeyi yaratma gücü benim elimdeymiş… Kendim ne isem ve nasıl düşünüyorsam, öyle olan kişileri ve olayları kendime çekiyormuşum…

Yaşadığım her şey ama her şey “ayna” imiş. Kendime karşı dürüst olmadığım ve başkalarını anlamak için çaba sarf etmediğim için, kendime acımakla yaşantımı geçiriyormuşum…

Beni öfkelendiren, kızdıran, kutuplaşmama neden olan tüm kişi ve olaylar egom yüzündenmiş. Ben egomu törpülediğimde, onlar da ortadan kalkarmış…

Bırakamadıklarım, bağımlılıklarım yüzünden, beynimde özgürleşemiyormuşum…

Benden başkalarını, diğerleri gibi görüyor, bu nedenle onları eleştiriyor, yargılıyormuşum…

Hiçbir şeye, hiçbir kimseye gerçekten teslim olmuyor, güvenmiyormuşum; kendime bile…

Etrafımdaki her şeyi kontrol etmeye çalışıyor, onlar için endişelenip, kaygı üretiyor, bu benim ve etrafımın gelişimine engel oluyormuş…

Elimdekileri kaybetme korkusu beni yönetiyormuş… Kendime değer vermeyişim, başkalarına değer vermeme engel oluyormuş… Kendimle uğraşmak yerine, başkaları ile uğraşıyormuşum; yapamadıklarım için başkalarını suçluyormuşum… Özgürleşmem için bırakmam gerekiyormuş; kendimi ve başkalarını serbest bırakmam gerçek özgürlükmüş…

Kullandığım kelimelere, kendi kendime söylediklerime çok dikkat etmem gerekiyormuş; çünkü onlar yaşantıma gerçekten yön veriyormuş…

Anladım ki, değişmem gerekiyor ve ben buna karşı direniyormuşum…

Bu nedenle; huzuru her ne olursa olsun içimde hissediyorum. Bunu yapmaya çabalamak değil, gerçekten hissetmek… Huzuru hissetmek için kendime izin veriyorum.

Mutluluğu birilerine, bir şeylere bağlamıyorum. Kendime ‘mutluyum’ diyorum. Varoluşum nedeniyle mutluyum.

Kişileri ve olayları yargılamıyorum. Bana ne öğrettiklerini anlıyor ve onlara teşekkür ediyorum.

Hayatın kendisinin her ne olursa olsun bir armağan olduğunu biliyorum. Başıma gelenleri de bir armağan olarak görüyor ve bir basamak daha yukarı çıkabilmek için, farkındalık geliştiriyorum.

Hayatı korkarak değil, varoluşun kendisine güvenerek yaşamayı seçiyorum. Kendimi seviyorum ve değerli hissediyorum. Kendime dürüst ve hakikatle yaşamayı seçiyorum.

Egonun ne demek olduğunu fark ediyorum. Ego ile değil sevgi ile yaşamayı seçiyorum.

Gerçek özgürlüğün benim beynimde olduğunu biliyorum. Tüm bağımlılıklarımı bırakıyorum.

Kontrol duygumu geride bıraktım. Sahip olmaya çalışmıyorum. Elimdekilerin kıymetini biliyor, gidenlerin ise yerine yenilerinin mutlaka geleceğine inanıyorum.

Bahaneleri, başkalarını suçlamayı bıraktım. Ne yaşıyorsam kendi seçimlerim nedeniyle yaşıyorum. Bu nedenle “yapabilirim”e odaklanmayı seçiyorum. Küçük adımlar atarak büyük yollar kat edebiliyorum.

Hayatımın her noktasında olumlu düşünüyorum. Problem çözmeye odaklanıyorum. Kullandığım kelimelere, ilişkilerime dikkat ediyorum. Beni olumsuz düşüncelere götürecek her şeyden uzak duruyorum.

Değişime karşı direnmiyorum. Değişim; hayatın kendisi…

Ve ben;

Değişebilirim, değişiyorum…