Benim çok harika bir annem yok. Arkadaşlarımın annelerine bakıyorum, hepsi çok sevgi dolu, çocuklarını çok seviyorlar ve onlara bunu gösteriyorlar. Ama benim annem genelde sevgisini hiç göstermeyen biri, saçımı bile okşadığını hatırlamam. Bir kez olsun ağzından seni seviyorum cümlesini duymamışımdır. Böyle olmasına alıştım aslında ama beni asıl üzen şey yeni bir durum... Bir ay önce eve bir kedi yavrusu getirdim ve annem ilk başta kesinlikle evde kalamaz diye kızdı. Birkaç güne alıştı kediye ve evde kalması için ikna oldu. Hatta artık kediyi o kadar çok seviyor ki... Süreki ona canım, güzel yavrum, ballı çöreğim gibi kelimelerle sesleniyor. Sürekli onu seviyor. Ve ben annemin aslında sevgi gösterebilen biri olduğunu öğrendim bu sayede, ne yazık ki sevgisini göstermediği kişi benmişim. Bu durum beni kahrediyor, anneme kediyi benden daha çok seviyorsun dediğimde saçmalama diyor sadece. Arkadaşlarıma anlattığımda bir kediyi mi kıskanıyorsun diye tepki gösteriyorlar ama kediyi kıskanmıyorum ben aslında. Sadece annemin bu sevgisini ben niye hiç göremiyorum? Buna çok üzülüyorum.

Rumuz: dışlanmış