Giriş: 16 Şubat 2016 Salı

Mirasımı kime bırakmalıyım?

“Merhaba, benim dört çocuğum var. Yıllar önce 1999 depreminde sahibi olduğumuz aynı zamanda oturduğumuz evimiz hasar görünce, yaklaşık olarak bir ev parası kadar masraf çıktı. O dönem bu masrafı iki çocuğum karşılarken diğer ikisi yardımcı olmadı. Yaşlandığım için artık bazı şeyleri düşünme zamanım geldi. Ben hak yemeyi seven bir insan değilim. Şimdi ben bu eve zamanında çok masraf yapan iki çocuğuma bıraksam, diğer ikisine bir şey kalmamış olacak, üzülecek, kırılacaklar. Dördüne bıraksam bu sefer masraf yapanlara haksızlık olacak, onlar kırılacaklar. Ben bu işin içinden çıkamadım. Yazılarınızı okuyorum, benim konum biraz farklı, dışarıdan bir göz olarak sizin fikrinizi sormak istedim. İyi çalışmalar dilerim.”

Yeşim Tijen’in cevabı:

İnsan ne kadar da adaletli davranmak isterse istesin, anne, baba olunca evlatlar arasında adil olması zordur. Sizi çok sevenle az seveni, çok düşünenle az düşüneni aynı kefeye koyabilirsiniz. Çünkü siz annesiniz, babasınız; adaletli sevemezsiniz. Öyle bir sevgi ki evlat sevgisi, ilgi görmeseniz gözünüzü de çıkarsalar anne baba olduğunuz için evladınızın yaşamınız boyunca yürek mahkumusunuz. Ne garip değil mi?

Ölümü düşünecek kadar yaşlı olmamalısınız. Sadece tedbirli birisiniz sanırım. Anne, baba olmak bu işte. Öldükten sonrasında ne yapacak çocuklarım diye düşünmek. Varsa yapılacak bir şey zamanında yapmak ya da buna çabalamak. Genelde her şeyi öteleyen bir milletiz oysa. Zor bir durum dördü de sizin evladınız, ikisi madden destek olmuş. Şimdi sizde bir şeyler yapmak, haklı olarak bir bakıma borç ödemek istiyorsunuz. Siz vicdanen onların daha çok hakkı olarak görseniz de diğer iki evladınız vermeseydiler diyerek işin içinden çıkabilirler. Kanunen hakları çünkü diğer taraftan, böyle bir tutumunuz karşısında size cephe alacaklardır. Daha yaşarken bir sürü sıkıntının içine düşeceksiniz. Adaletli olayım derken onların gözünde kötü bir anne olacaksınız. Eminim bunun tedirginliğini de duyuyorsunuzdur. Bir husus daha var, o da evlatlarınızın görmediğiniz yüzleri. Bu yüzlerini göreceksiniz. Buna dayanabilecek misiniz? Böyle bir harekete geçmeden önce kendi kendinize bunları sormalısınız. Ben bunlara şahit olmaya katlanabilir miyim ?

Bu bir miras konusu, size şunu yapın, bunu yapın diyemem. Tamamen beşinizin konuşarak vereceği bir karar olmalı. Çocuklarınızla bir araya geldiğiniz de bu konuyu ve bu düşüncelerinizi açın isterseniz. Duyduğunuz huzursuzluğu bilsinler. Kendi aralarında konuşup uzlaşabilirler de. Bu konuyu aranızda halledin diyerek kendinizi muaf tutmalısınız diye düşünüyorum. Bir anne olarak elinizden daha fazlası gelmiyorsa, bazen çocuklara bırakmak en doğrusu olabilir. Haksızlığı sevmem demişsiniz. Onlar sizin çocuklarınız, birbirlerine karşı biraz insana zor gibi gözükse de adaletli de olabilirler. Onlar karar versinler diyorum. Çünkü sizin vereceğiniz karardan bir taraf memnun olmayacak bunu siz de biliyorsunuz. Benim bu konuda aklıma gelen en mantıklı yol bu. Sevgiler…

YALAĞUZ

Bektaş yüce dağ başında -yalağuz-du.

Bektaş zaten doğduğundan beri -yalağuz-du...

Bir sopa, üç beş koyun, bir köpek,

Bulutların içinde kendi kendine -yalağuz-du...

Mintanı ile yalnızdı, çarığı ile yalnızdı,

Bilinmez düşünceleri, Tanrısı ile yalnızdı...

Köyde, şehirde, kasabada, dağda

Beş on kelimesi, diliyle.

Yalnız insanların o garip haliyle;

Yalnızdı Bektaş, yapayalnızdı..

Bektaş mayıs böceği kadar yalnızdı,