Gülşah Balbay’a teşekkürler…

Bu hafta tatil ve kafa boşaltma ihtiyacı gibi nedenlerle yazı vermeyecektim.

Sonra bir gün gecikmeli Ayşe Arman’ın Gülşah Balbay ile yaptığı röportajı okudum.

Öncelikle tebrik ederim. Çok doğru bir zamanda çok gerçek bir iş…

Alacağı tepki vs. ne varsa onu da göze almış.

Çok dolu bir söyleşiydi.

Yer yer gözlerim doldu.

Bir kadının samimi, çıkarsız, hesapsız, kötü günde çoğalan sevgisini okumak beni çok etkiledi.

Son yıllarda içine düştüğüm ya da uzaktan izlediğim ilişkiler o kadar sahte ki, onu fark ettim bir kez daha.

Kimse kimseyi gönülden sevemiyor.

Niye bilmiyorum?

Fazlaca tüketme mi, çocukluktan gelen ağır bir arıza mı, kendine güvensizlik mi, karşısındakine mi? Neyse…

Nedenini bilmiyorum ama insanların hali acınası…

Bu kadının aralıksız sevgisi, katlanan hasreti, hapishanedeki eşine güzel gözükme çabası bir yandan hüzünlendirirken bir yandan da umutlandırdı beni…

“Yok ya” dedim, “gerçek insanlar ve sevgileri hala mevcut.”

Sayıları azaldı ama varlar.

İyi günde zaten varlar, kötü günde daha çok varlar.

Tüketerek değil de sevgiyi besleyerek yaşamayı bilenler hâlâ var.

Çocuklarına “Hayat Güzeldir” filmindeki dünyayı yaratmaya çalışan anne gerçek.

Çok zor yıllar geçirdikleri şüphesiz.

Ama gönülden sevmeyi başarmış olanlar hayatı zaten kazanmış durumdalar.

Kaybetseler de kazanmış durumdalar.

Hiçbir güç onlardan bunu alamaz, dolayısıyla her güçten daha güçlüler hayatta.

Gönülden kutlarım,

Hayata bakışım sayenizde yeniden doğru yere oturdu.