Bu memeler benim!

Önce anlaşalım, bu memeler benim!

Hayatımın 1,5 seneside asıl amaçları için kullanmış olabilirim ama tekrar orjinal halleri ile eski konumlarına geri gelmiş olmalılar.

Bedenime ait bu nadide parçalar, aylar boyunca, çeşitli muhabbetlerde dikizlendiler. "Sütün yetiyor mu?" "Birinden daha çok geliyor değil mi?" "Seninkiler de çok büyük değilmiş, sorun olmadı mı?"

Bu eziyet yetmezmiş gibi hamilelik göbeği gibi anonimleştiler, itibar kaybettiler. Herkesin ortasında, aniden "anneeeaaa memme" diye bağırıldığında bir mememe bir bana çevrilen bakışlara veya birden bir minik elin, usta yankesiciler gibi dalış yapıp, mememle kanal değistirmeye çalışmasına isyanım var!

Sahi bu çocuklar ne zaman bırakır memelere dokunmayı?

Gördüğü zaman ilkokul aşkına denk gelmiş gibi çığlık atmalar, iç geçirmeler ne zaman son bulacak?

Anladığım kadarıyla, çocuk ile kocanın meme karşısında gösterdiği heyecan arasında ters orantı var. Tekrar her şeyin yerli yerine oturmasi lazım. Yoksa bu adam, bana karşı heyacanını kaybediyor ve buna memelerle mi başladı?

Hamilelikle başlayan bu dönüşüm, düşündüğümden de fazla oldu. Rahmimin 7 kat büyüyüp eski haline döneceğini okumuştum ama portakal memelerin kavun olacağını, sonra da içi yenmiş ve tezgahta öylece bırakılmış kavun olacaklarından kimse bahsetmemişti?

Değişimi hazmetmek için, memelerimin bir müddet sadece bana ait olmasına ihtiyacım var sanırım. Kol gibi bacak gibi nötr organlar olarak muamele eder, yorum duymaz, ortalıkta küçük ellerce sıkıştılmazsam belki herşey eski haline döner!