Erkek çocukta agresyon doğumdan önce mi başlıyor?
Çocukların cinsiyetinin henüz belli olmadığı bir dönem vardır ya, hani tam 1,5 yaş civarı... Kıyafeti ipucu vermiyorsa, kız mı erkek mi kestiremezsiniz. Hep tuttururum ben bu cinsiyet bilme lotosunu.
Aslında yöntemim basit: Bebeğe değil annesine bakıyorum. Anne bir dakika oturamıyor, ökçe sesleriyle ortamı inletiyorsa, o çocuk erkek çıkıyor.
Erkek çocuk demişken, hareket deyip agresyondan bahsetmesek olmaz. Kız çocuklar bebeklerine şefkat gösterirken, 2 yaş civarı erkekler boğuşmaya, arabaları havada uçurmaya, lisede niye uzun eşek oynadıklarını anlamadığımız yaratıklara dönüşmeye başlıyor yavaş yavaş.
Çok dikkat ettim eğilimleri çevresi olarak biz mi aşılıyoruz çocuklara, yoksa içsel mi diye. 3 yıldır belgesel gibi izlediğim kızıma ve arkadaşlarına bakarak, kalıbımı içsele güvenle basarım.
Kız annesi olarak rekabetçi, boğuşkan bir erkek arkadaş kabulüm de, oyun alanında hayatı dar eden büyücek zorba erkek çocuğuna yok hiç tahammülüm!
Pimi çekilmiş el bombası gibi oyun alanının ortasında duran bu çocuk, evcilik oyunu kurmuş kızları yaka-paça oyun evinden atabilir, sahip olduğu güç ama sahip olmadığı izanla fiziksel darp yaratabilir, onun elinde resmen bir silaha dönüşebilecek ahşap blokla çat diye diğer çocukların suratının ortasına indirebilir.
Teselli verilen masumlara bakarak soruyorum, bu çocuklar neden böyle?
Suçluyu evde arıyor annelik duygum. Kendi de muhtemelen zorba bir baba ve dur-yapma-olmaz mekanizmasını diğer çocuklardan dayak yemesin diye bile-isteye çalıştırmayan anne, hatta belki de büyükanneler eliyle bina ediliyor sanki agresiflik.
Sahi bu kadar basit mi? Sorun tamamen davranış odaklı olabilir mi?
Olmayabilir diyor dünyadaki en iyi üniversitelerin araştırma sonuçlarını yayınlayan futurity.org.
Özellikle maddi durumu yerinde olmayan ailelerdeki erkek çocuklarının sergilediği kronik agresif davranışlar, hamilelikte ve erken çocukluk dönemindeki epigenetik (ırsi olup kalıtımsal olmayan) değişikliklere bağlı olabilir-miş.
McGill Üniversitesi’nde yapılan son çalışma diyor ki: “Çocuklukta ve ergenlikte kronik agresif davranış sergileyen erkekler, ortalama düzeydeki agresif davranış sergileyen erkeklere göre daha düşük kan basıncına ve farklı biyolojik göstergelere sahip.”
Aslında sorunu tanımlamak, çözümü tanımlıyor beraberinde:
“Davranışsal sorunlar hamilelik döneminden kaynaklanıyorsa, şiddeti hamilelik aşamasında yapılacak müdahalelerle azaltabiliriz.”*
Kanada’daki çocukların oyun alanında şiddet azalacak belli ki. Sonraları bir gün bizde de belki.
*Montreal Üniversitesi, Prof. Richard Tremblay
YORUMLAR