Herkes gider

Herkes gider.

Bir yerlere.

Kimi yaşamın akşamında, kimi güneşliyken gün daha, gider.

Gidiverir.

Herkesin gitme nedeni gibi gidişi de farklıdır ama eylem nihayetinde eylemdir işte.

Sevenler zaten ödevini bilir de...

Gitmezden önce yüzüne gülüp sırtından bin bir hece döktürenler...

Yüzüne "abi" deyip, sırtından koyuverenler düzmece hürmetini artık gerçekten arkada kalmıştır ve bir acı gülümsemeyle el sallamalıdır.

Bari insanlığından... Çünkü saygıyı ara ki bulasın...

Giden gittikten sonra hayat akmaktadır ya, en çok gidenin yakınındakine koyar bu.

Durmalıdır her şey ama durulmaz.

Susmalıdır herkes ama susulmaz.

Belki bir an sonra kendi meselesine döner bakışlar ya da aç karınlar guruldar.

Hatırasını paylaşanlar melankolik bir şarkıyı dillendirir gibi...

Dinleyiciler ise ah-vah’larla eşlikçi...

Herkes gider.

Bir yerlere.

Kimi yaşamın akşamında, kimi güneşliyken gün daha...

Giden gitmiştir...

Kalanın çekeceği çileleri, öreceği kazakları vardır sırada.

Her günün doğuşunda hayalete dönse de umudu, neyse ki her karanlık çöktüğünde yine yanıbaşındadır.

***

Tencerenin düdüğü istim atıyor!

Arap dünyasının büyük şairi Adonis şöyle diyor:

“Dinî faşizm bana göre faşizmlerin en kötüsü. Bir iktidar tarafından empoze edilen dini reddediyorum. İnsan için inanmak kadar inanmamak da bir hak. Ama İslam bunu kabul etmez. İnanmayan kâfirdir. Dolayısıyla politika ve dini birbirinden ayırmak, dini kişiyle Allah arasında bırakmak lazım... Neden 15 milyarlık İslam dünyasında inanan, ibadet eden tek bir filozof, ressam, şair çıkmıyor? Çünkü tek hedefleri iktidarda kalmak! Müslümanlar zincirlenmiş durumda... Yunus Emre, Mevlana, El Farabi, İbn-i Sina, İbn-i Rüşdi, hepsi inanç sistemlerinin dışındaydı.”

Şimdi bu sözleri cebimize koyalım.

Adana’daki şu muhabbete bakalım...

Valiye yuh çekenlerden biri bağırıyor:

“Allah belanı versin!”

Vali de coşmuş, emir buyuruyor:

“Getirin bana o gavatı!”

Sizce cepteki sözleri çıkarıp bir daha okumalı mı?