Ya çalışıyor olsaydım!
Pek çok kez söyledim ya; ev kadınlığı çalışma hayatından çok daha zor diye...
Annelik ise ev kadınlığından çok daha zor!
Minik oğlum iki gündür ateşli, elim ayağıma dolaştı.
O yeni yürümeye başlamış olmanın mutluluğunu doyasıya yaşarken, ben de "Bir dur be oğlum!" diye sitemlenirken...
Kucağımdan inmiyor ya şimdi, hay dilimi eşek arıları soksun!
İki gündür ikimize de uyku yok, üzüntüm çok.
Ilık sulara sokuyorum, koltuk altlarına ıslak bezler koyuyorum, doktorun verdiği birkaç şurubu içiriyorum, dört gözle tekrar ayaklanmasını bekliyorum.
Şimdi iki satır uykuya daldı ama her an gözüm üstünde...
***
Düşünüyorum da...
Özellikle de böyle zamanlarda, "İyi ki ev kadınıyım." diyorum.
Öyle ya oğluma bakmak için evdeyim.
Ya çalışıyor olsaydım!
Çünkü çalışıyorsan eğer...
O vakit izin almak durumunda kalırsın, hele çocuğu olmayan ve insanlıktan nasibini almayan bir de müdürün varsa, izin istemek için kıvranırsın...
İzni verirken "Off!" sesi çıkaran bir müdürse hele, o ses seni allak bullak etmeye yeter.
Çocuğunun hastalığına mı üzülsen, müdürün yamulan suratına mı tükürsen bilemezsin!
Ya bir de “İyi bak çocuğuna da bir daha hastalanmasın!” gibisinden sersemce bir laf ederse...
Aklından geçenleri ya da diline gelenleri tahmin bile etmek istemiyorum...
Öte yandan...
İş yerinde bazı sorumlulukların varsa eğer ve işi gücü bırakıp eve gidince istemeden de olsa aklın işte kalıyorsa eğer bu kez de çocuğum hastayken neler düşünüyorum diye vicdan azabı çekersin!
Stresini nasıl dindireceğini, çocuğunun iyileşmesi için ne dualar edeceğini şaşırırsın.
Zor, zor, hakikaten zor...
Çalışırken çocuk büyütenlerin işi zor...
O yüzden “İyi ki evdeyim, oğlumu büyütürken iyi ki ev kadını olmuşum.” deme lüksüm iki kat artıyor...
***
Ve bütün anneler için diliyorum ki;
Çocuklarınız sağlıklı, mutlu, huzurlu olsun.
Bağışıklık sistemleri mikropların karşısında dimdik dursun.
Hastalıklar ve kem gözler etraflarından savuşsun!
YORUMLAR