Nerede kalmıştık?

Evet, yeniden HTHayat ailesine dâhil olmaktan dolayı gerçekten çok mutluyum. Uzun bir zaman yazılarıma ara verdim. Bu süre zarfında gerek kendi yaşamımda gerekse ülkemizde birçok iyi - kötü olaylar gerçekleşti. Artık her ay köşemde geçmişte olan ve gündemde olan olaylara yer vereceğim. Kendi yorumlarımı kattığım yine bilgi amaçlı bir köşem olacak.

Öncelikle sizlerle ayrı kaldıktan bu yana kısaca neler yaptığıma değinmek istiyorum. 5 yıllık bir çalışmamın sonucunda çok iddialı bir aşk romanımı sizlerle buluşturmama az kaldı. Bu dönemde sağlık sorunları ile de karşılaştım ancak bu olaylar yaşama azmimden en ufak bir azalmaya neden olmadı. Hayat bir sınav hepimizin zor zamanları oluyor. Bu sancılı dönemi atlatacağıma inanıyorum. Sizlerle ayrı kalmadan önce birçok engelliler ile ilgili haber paylaştım kimi zaman devlet büyüklerimi göreve çağırdım birkaç olay bu çağrımla beraber iyi niyetli çözümler buldu ancak çözülmeyen o kadar olay var ki son yıllarda özellikle otizmli çocuklara yapılan muameleler beni oldukça üzdü. Devletimiz çözüm yolları ararken biraz da sorunu eğitimde aramalıyız diye düşünüyorum.

Bilinçli bir toplum olursak özel çocuklarımız daha iyi bir gelecek sunacağımızı düşünüyorum. Ben 6 yaşında, özel çocuklar merkezine giderken birden oradaki Nuray öğretmenim: “Ersin’in normal okulda okuması gerekiyor” dedi ve bu benim mucize diyebileceğim hayatımın başlangıç noktası oldu.

İlkokula başladığım ilk günün hafızamda hala yer etmesi ilginç olabilir ama unutulmaz bir anıydı benim için… O minicik elleriyle alkışlayan arkadaşlarım benim bugünlere gelmemde en büyük pay sahiplerinden birisidir. Hiçbir ayrımcılık olmadan tam 8 yıl annem beni yorulmadan okuldan eve, evden okula taşıdı. Şimdilerde o taşıdığı evladının yazar olmasını büyük bir keyifle izliyor. Demek istediğim şu ki: Engeli ne olursa olsun özel çocuklarımıza iyi ve düzgün eğitim verilirse ülkemize yararlı birer bireyler haline gelebilirler.

Herkese engelsiz bir ay diliyorum…