Elektrikler kesildi, gölge oyunu bile oynayamadık

Çocukluğuma dair en sevdiğim şeylerden biriydi anneannemin yaptığı gölge oyunları... Elektrik kesildiğinde, gaz lambası veya mum ışığının eşliğinde, zarif parmaklı ellerinin gölgeleriyle çeşitli hayvanlar yapardı anneannem: Kelebek, köpek ve eşek en net hatırladıklarım.

Elektrik kesintisi çok normal karşılanan bir şeydi o zamanlarda... Şaşırmazdık bile... Herkesin evinde, el altında bir kibrit, bir mum bulunur, elektrik gitti mi gaz lambaları devreye girer, ‘lüks lamba’ denilen akülü lambalar yakılırdı bazen de... Sonra gelsin oyunlar, sohbetler...

Gelişen dünya, küçülen aileler, ilerleyen teknoloji, lüks site/apartmanlardaki jeneratörler elektrikli modern hayatımıza kesinti sırasında devam etme şansını bize verirken bu eğlencemizi de elimizden aldı aslında... Artık – büyük şehirlerde en azından- çocukluğumuza göre kıyaslanamayacak kadar az oranda gerçekleşen elektrik kesintileriyle birlikte bir eğlencemizi daha çocukluğumuza gömüldü. Senede bir gerçekleştirilen ‘Dünya Saati’ uygulaması dışında, eskisine göre çok daha az sayıda evde, çok daha az sıklıkta karanlıkta kalıyor çocuklar...

Derken bu hafta başında yurt çapında gerçekleşen elektrik kesintisinin etkisi, çocukluğumuzdan bu yana gördüklerimizle kıyaslanamayacak nitelikteydi.

Salı sabahı elektrikler kesildi. Ama ne kesilme... Önce ‘çamaşır makinesiyle bulaşık makinesini aynı anda çalıştırınca sigortayı mı attırdım yine?’ diye kendimden şüphe ettim. Sonrasında ‘apartmanda bir sorun oldu’ya getirdim. Ardından Kadıköy’e, onun ardından İstanbul’a mal ettiğim kesintinin İzmir, Ankara, Mersin ve toplamda 50’den fazla şehre yayıldığını fark ettiğimde güleyim mi, ağlayayım mı diye düşünürken, annemin kesinti sırasında metroda olduğunu ve metro ulaşımının durdurulduğunu hatırlayıp ağlamaya karar verdim.

Salı günü elektrikler kesildi. Kendi küçük hayatımda katlanılabilir etkileri oldu bunun; perdeler çamaşır makinesinde kaldı, yemek fırında kaldı, annem –kapının otomatı çalışmadığı için- metrodan kurtulup eve geldiğinde apartmanın dışında kaldı. Genişleyen bir çapa yayınca bu etkiyi, işlerim yarım kaldı, (bu yazı dahil) teslim etmem gereken yazılarım geç kaldı, yayınlamak istediğim başka yazılarım taslakta kaldı; projelerim elimde kaldı; özetle, elektrikler kesildi örtmenim ve ben ödevimi yapamadım.

Salı günü elektrikler kesildi. Elektrik kesintisinin sosyal medyada yarattığı mavra etkisini ilk iki saat ben de destekledim. Edison’dan Tesla’ya kadar yad edilen biliminsanları mı dersin, trafoya girip çıkan kedi karikatürleri mi dersin, hiç duymadığın yaratıcılıkta espriler mi dersin, hepsi birbirinden komik ve eğlenceliydi. Ancak iki saatten sonra olay kabak tadı vermeye başladı; nitekim arızanın sebebi tespit edilemediği gibi ne zaman sonlandırılacağı hakkında hiçbir belirti yoktu. Dahası, etkisi giderek artıyor, internet ve hatta cep telefon servis sağlayıcıları doğrudan etkileniyor, iletişim minimuma iniyordu.

Salı günü elektrikler kesildi. Akşam olduğunda, gün içinde gidip gelen elektrikler son dönüşünde evimizin az ilerisindeki pideciye beraberinde bir de yangın getirmişti. Dar sokaklardan zar zor geçen itfaiye, gün boyu devam eden elektrik kesintisiyle yaşanan felç etkisini katlarken adeta İstanbul’da önümüzdeki 30-40 yıl içinde her an gerçekleşmesi beklenen şiddetli depremin nasıl bir etkisi olacağına dikkat çekmek ister gibiydi: Hareket edemeyeceksiniz.

Salı günü elektrikler kesildi. Bu satırları yazdığım Perşembe öğleden sonra itibarıyla hala arızanın sebebine dair tatmin edici bir açıklama, böyle bir arızanın tekrarlanmayacağına dair herhangi bir işaret –ve tabii ki 300 kişilik maden faciasından sonra istifa etmeyenlerin ülkesinde istifanın i’si yok.

Salı günü elektrikler kesildi. Ve biz tedirginliğimizden gölge oyunu bile oynayamadık.