Hangi tip şifacı olurdun?

Az ve öz konuşan birisin. Gördüğün her şeyde bir anlam arıyorsun ve anlamın görünenin ötesinde olduğuna, dinlemeyi bilirse, insanın duyabileceğine inanıyorsun. İyi bir dinleyicisin: Hayatı, dünyayı bütün duyu organlarınla dinleyerek anlamaya çalışıyorsun. Sadece anlatanı dinleyerek değil, ona bakarak, dokunarak hastalığını anlamaya çalışan bir şifacı olurdun. Yerini tespit etmek için ellerini, avuç içlerini kullanırdın. Daha çok derinin altında bedenin içinde olanlarla, iç organlarla ilgilendirdin. Bitkiler ile çiçeklerin kökleri, ilaçlarının ana malzemeleri olurdu. Farklı su kaynaklarından taşıdığın suları katarak hazırladığın iksirlerle mucizeler yaratırdın. Sana gelemeyecek durumdakilerin yanına gider, onları ayağa kaldırdıktan sonra yerine dönerdin. Saçlarını topuz yapar, harmaniye benzeyen açık renk elbiseler giyerdin.

Hareketli, hatta zaman zaman hiperaktifliğin sınırını zorlayan bir yapın var. Zaman kaybetmeyi sevmiyor, sonuca yönelik adımlar atıyorsun. Açık sözlüsün. Öngörülerin hayatın sana bir lütfu. Biri konuşurken az sonra söyleyeceklerini, anlattıklarının hangi yöne gideceğini tahmin ediyorsun ve neredeyse hiç yanılmıyorsun. Şifacı olsaydın, hastaların meramını çabucak kavrar, durumlarını özetleyerek onları ve yakınlarını şaşırtır, hemen tedavi için harekete geçerdin. Onları ağırlıklı olarak kendi mekânında kabul ederdin. Çünkü dominant bir karaktere sahipsin, karar alıcı ve uygulayıcı olmak senin için önemli; kendini en rahat hissedeceğin yer, kendi oluşturduğun alan olurdu. Fiziksel yaralar alanında uzmanlaşırdın ve tedavi yöntemi olarak “sorunu yok etmeye” odaklanırdın. Ateş, su, bıçak ile çiçek tozları-yağları, ağaç yaprakları ve toprak ana malzemelerin olur, bunlarla merhemler hazırlardın. Canlı renkte elbiselerin içinde, dağınık saçlarınla uzaktan bir cadıyı andırır, ama yaklaşanı aydınlık yüzünle şaşırtırdın.

Sakin, etrafına huzur yayan, her sorunun mutlaka bir çözümü olduğuna ve sözün büyüsüne inanan birisin. Estetik duygun yüksek, dokunduğun her yeri ve her şeyi güzelleştirmeye bakıyorsun. Ruhsal acı çekenlere sözlerinle şifa dağıtırdın. Adeta bir görünüp bir kaybolan, tam da ihtiyaç duydukları anda insanların yanında beliren, onlara ümit aşılayan ve kendi kendilerini iyileştirecekleri sırlar fısıldayan, gezici bir şifa olurdun. Onları içlerinde biriken kelimeleri bitirene kadar dinler, sonra konuşmaya başlardın. Seçtiğin sözler dilinden tane tane dökülmeye başladığı anda iyileşmeye başlarlardı. Hep iyilik, güzellik istediğinden, acı çekenlere de yaşadıkları dünyanın iyi, güzel yönlerini gösterirdin. Yanlarından ayrılmadan önce onlara yanlarından hiç ayırmamalarını tembihlediğin küçük anahtarlar, minik yıldızlar verirdin. Onlara şöyle derdin: “Hep hayal kur ve bu yıldız o sırada avucunun içinde olsun.” “İçinden çıkamadığın zaman bu anahtarı elinde tut, soru sor.” Yine geleceğini söyleyerek uçuk renklerde uçuşan elbisenle bir peri gibi gözden kaybolurdun.