Stadyum konserinde anladım: 40'tan sonra daha da genciz

“Bana da bilet al, ben de geliyorum” dedi arkadaşım, “Senin bilet aldığın tribünden al, sonra beraber sahaya ineriz.”

48 yaşındaki yakın arkadaşım, yoğun iş programından son anda fırsat bulup 45 yaşındaki bendeniz ile birlikte Guns’N Roses konserini izleyebilmek için gençliğimizden kalma bir formül düşünüyordu. Bizim o efsane ’93 yazında ve zamanın konserlerinde yaptığımız gibi “kapıdaki abilere yalvararak” veya kaşla göz arasında sıvışarak sahaya inmek ve yer değiştirmek mümkün sanıyorduk. Tıpkı 3 saatlik konser boyunca ayakta durmanın mümkün olduğunu sanmamız gibi. Oysa ki artık karekodlu bilet sistemi vardı ve atlayıp koşmaya dizlerimiz müsaade etmiyordu. Yukarıda kullandığım “bendeniz” kelimesi de sanırım 90’larda kalmıştı…

Arkadaşıma bilet platformlarından son dakika bileti almaya çalışmış, şifrelerimi unutmuş, yakın gözlüğümü takıp kredi kartı bilgilerimi tuşlayamamıştım dışarılarda. Sonunda gişenin yolunu tutmuştum, temiz temiz. Elimde, hatıra olarak saklamak üzere, kâğıda basılı konser biletini sıkıca tutarak arkadaşımı beklemiştim, coşkuyla artan kalabalığın içinde. Konserden önce çocuklarımızı aramamız gerekmişti, iş yazışmalarımızı yapmamız, telefonları şarj etmemiz, ilaçlarımızı almamız…

İşte bizim stadyum konseri hikâyemiz böyle başladı.

2 Haziran 2025 akşamı, 32 yıl aradan sonra Türkiye’ye tekrar tam kadro bir stadyum konseri vermek için gelen Guns’N Roses, dün akşam coşkulu bir kalabalığı toplamayı başardı ve artık klasikler arasına girdiğini ispatladı. Sevenleri içinse bu grup, daha doğrusu bu konser deneyimi, sanki bir klasikten fazlasıydı. Bazıları hit parçaların hayaliyle, bazıları ise beklentisiz gelen onbinlerce 80’ler ve 90’lar genci, ortak bir duyguda buluşmanın sevinci ile kendinden geçti. Analog dünyaya gözlerini açan, milenyum geçişi yaşanan hayatlarına sanki yüzlerce yıl sığdıran nesil, kasetçalardan dinledikleri şarkıları bağıra bağıra söylerken çok mutluydu. Çünkü sanki herkes, bir yerlerde yaşadığını unuttuğu kardeşleriyle buluşmuştu. “Keşke bu anları daha fazla yaşasak” duygusu sanki havaya yazılmıştı.

Sahnedeki kurtlar 60 yaşın üzerindeydi ve biz onlarla büyümüştük. Onlar ve bir devrin birlikte büyüdüğü diğer efsaneler sahnede olsa da biz plazalarda masa başında, direksiyon başında veya metrobüs kuyruğunda çok farklı yollar kat etmiştik. Ellerimiz telefon tutmaktan büzüşmüş, çevikliğimiz kaybolmuştu. Dün akşam fark ettik ki neler yaşanırsa yaşansın, bazı duygular sabitti. Değişmeyen duygularda buluşmanın verdiği güven bambaşka bir histi. Bazı şeyler değişmişti elbet. “Elime asla telefon almayacağım. An’ı yaşayacağım” diyerek içeri girmişken bir ara “yahu bu an yakalanmaz mı”, “bu şarkının videosunu çekmeliyim” fikirleri kafama üşüşmüştü ve coşkuyu yaşamakla görüntü almak arasında epey gitgeller yaşamıştım. Sonunda yaşadığım devir galip geldi ama tatlı bir teslimiyetle. Eh, itiraf edeyim, yaşlılığımda göz atacağım şeyler arasına videolar katmak fena da olmadı. Sosyal medyada paylaşmak da sahneyi, gitmeyenler ile buluşturdu.

Dün akşam, Guns’N Roses konserini izlemek için Beşiktaş’taki stadyumu dolduran onbinlerce 40 yaş üstü genç ve yanlarında getirdikleri çocukları, ayrıca diğer genç dinleyiciler için unutulmaz bir gece oldu. “Dünya gözüyle bir daha görür müyüm, bilinmez” diyerek aylar önceden aldığım biletin tarihini unutacak kadar yoğun bir insandım artık. 13 yaşında gittiğim ilk konserlerinden sonra; artık çalışan, 2 çocuk annesi, 45 yaşında bir genç kızdım (!) artık. Benim gibi konser alanını dolduran birçok akranımın gözlerinde benzer tatlı yorgunluk, kırlaşmış saçlar, bir araya gelmenin memnuniyeti ve “hala hayattayız” gururu vardı. Daha da ötesi, “yalnız değilim”, “biz varız” duyguları. Ortak ve bir daha geri gelmeyecek özelliklere sahip bir geçmişi bilmenin gülüşlerini ve tatlı hüznünü paylaşan tanımadık ama tanıdık yüzlerdi hepsi. Hepsi kardeşimdi.