Bitmeyen tartışma konusu

Farkındaysanız her sene sosyal medyada okul açıldığı zaman aynı kavga yaşanıyor. Velilerin sevindiğini öğretmenler “biz ne yapalım peki” ya da diğer veliler “amma meraklısın çocuğunu evden göndermeye, ben ayrılmak istemiyorum” derken, “sevinen” veliler de başka yanıtlar veriyor. Hooop ortalık kaynıyor. Bu tartışma hep oluyor.

Hele bir de o yabancı videolar var ya hani Faceboook’ta dönen, çocukları okula gidince dans eden anne babalar… Onların altındaki tartışmalara bakın bir. Öyle ki çocuğu okula gittiği için sevinen anne, kimse ona bir şey demesin diye yorum yapamıyor. Bir diğer anne ya da baba sevinmediği için çocuğunu diğerlerinden daha çok sevdiğini ima etmeye çalışıyor yazdıklarıyla. Bu da bir çeşit sosyal medya baskısı işte!

Kendi adıma söyleyeyim, bu yıl okul açılınca çok sevinemedim. Tatilin son bir ayını kırık ayak nedeniyle evde, hatta koltukta geçirince, “okul geç açılsa da ayaklandığımda kızımla gezsem” diye düşündüm. Vicdan azabı yaşadım hatta. Ama bu da kısa sürdü. Çünkü çocuk, okulda eğleniyor. Onun ne kadar mutlu olduğunu görünce ben de o “ilgilenemedim” paniğini attım üzerimden. Severek gidiyor, severek geliyor. Güzel zaman geçiriyor. Neden üzüleyim?

Velilerin sevinme nedeni, çocuklarını başlarından atma isteği değil. Kim ister ki çocuğundan tüm gün ayrı kalmayı?

Misal ben evde onu okulda olduğu kadar eğlendiremiyorum, oyalayamıyorum. Eskisi kadar oyun oynayamıyorum. Çünkü evden de olsa çalışıyorum. Yetiştirmem gereken işler var. Bilgisayarın başına oturuyorum. O da oynuyor, sonra hop bakıyorum elinde tablet…

Ya da eskiden oturtup öğretirdim bir şeyler. Şimdi ne göstereyim? Matematik mi? Denedim, “bırak okulda öğreneyim” diyerek attı beni başından. Kağıt oynuyoruz, daha önce yazdığım gibi kutu oyunları oynuyoruz ancak bir yerden sonra gerçekten sıkılıyor. Daha farklı bir şeyler istiyor. O da benden çıkmıyor.

Yaşıtlarıyla olmak istiyor. Arkadaşlarını arıyor. Bir gün iki gün tamam, her gün de birileriyle buluşamıyoruz ki doğal olarak.

Bu yüzden seviniyorum okul açıldığı için. Kaliteli zaman geçirdiği, eğlenirken öğrendiği için.

Yoksa “ay 3 öğün yemek yapmaktan sıkıldım, ay erken kalkmaktan oyalamaktan yoruldum, biraz kafamı dinleyeyim” gibi bir sorunum yok. Özlüyorum, çok özlüyorum okuldayken. O gelene kadar da işlerimi bitirmeye çalışıyorum ki akşam beni bilgisayar başında görmesin.

Aslında kimsenin yok öyle bir amacı yok. Diyelim ki “evet yoruldum” dedi. Hak vermek gerekmez mi ona da? Yorulması suç mu o annenin?

Bir de çocukla zaman geçirirken yaptıklarınızı düşünün. Artık ayaklandığım için hafta sonu baş başa sinemaya gittik, mısır yedik, meyve suyu içtik, oradan da yemeğe gittik. 100-150 TL arası bir miktar harcadık döndük (ki bu sinema fiyatlarına da bir değinmek gerek bence) Tatilde her gün çıkınca bu kadar olmasa da yine gidiyor belli bir miktar. Bunun için de okulun açılmasını istemek yanlış mı? Çocuk dışarı çıkmak isterken annenin bütçesel nedenlerden dolayı “evde oturalım” demesi kadar normali var mı? Sonra da “çocuk evde sıkılıyor” dendiğinde suç annenin oluyor. O suç zaten konu ne olursa olsun hep annenin ya. (Bak bunu da yazmak gerek yine ve yine ve yine)

Çocuğu okula gitti diye sevinen birini görünce hemen diğer türlü düşünmek haksızlık değil mi o anneye-babaya?

Annem de biz okula başlarken sevinirdi. Hiçbir zaman “Annem beni istemiyor” diye düşünmedim mesela. Neden şimdikiler düşünsün ki?