Her yaşın sendromu ayrı!

Sendrom deyince aklımıza ilk ne geliyor? Pazartesi sendromu, tükenmişlik sendromu, aşırı empati sendromu (başkası ne der diye düşünerek yaşamak), huzursuz bacak sendromu… Bir dakika, ama biz annelerin aklına ilk ne geliyor? “İki yaş sendromu.” Hani “hayır”ların havada uçtuğu sendrom. Bununla bitiyor mu? Hatta çeşitli isimler verilen üç ve dört yaş sendromları da peşinde.

İşte bence bunlarla sınırlı değil.

Bizim de sendromlarımız var. Var yani, her yaşın var. Şöyle bir düşündüm de, kendimden örnek vererek yazmak isterim. Şimdi bana “sadece olumsuzları yazmışsın” demeyin, adı üstünde “sendrom. Çiçek, böcekten söz etmek olmaz.

20 yaş sendromu: Tamam üniversiteye girdim de her gün Göztepe-Avcılar git gel, yaşanmaz çalışmam, üretmem, kazanmam lazım.

25 yaş sendromu: Kendimi işe fena kaptırdım, tamam kariyer çok güzel oldu da üniversiteyi bitirmem gerek.

30 yaş sendromu: Ben bu adamı çocuk yapmaya nasıl ikna edeceğim? Şimdi ikna olsa “ha” deyince olacak mı?

35 yaş sendromu: Bıraktım işi, çocuğuma kendim baktım da peki kariyer? Gitti onca sene. Kimse de iş ararken geçmişi önemsemiyor, deneyimli eleman istemiyor, herkes tutturmuş yeni mezun diye.

40 yaş sendromu: 39 oldum, 40’a bir var ve ben ne yapıyorum? Geleceğimiz nasıl olacak? Böyle mi yaşlanacağım? Ama ben şunca sene şu işe şu kadar emek verdim diye diye mi yaş alacağım? Hayatıma renk katmak için ne yapabilirim? Nasıl hem kendime hem hayatımdakilere daha faydalı olabilirim?

Bir de genel bakmak isterim. Hepimizi kapsayarak.

20 yaş sendromu: Üniversitedeyim. Bitince mis gibi bir iş buldum mu tamamdır!

25 yaş sendromu: Tamam diplomam elimde de, iş yok. Neden iş yok? Neden okuduk onca sene? Ben şimdi ne yapacağım?

30 yaşsendromu: Ara ara iş buldum kaç sene önce de bu kez de kariyer yapmaya çalışırken özel hayatımı ihmal ettim. Geldim 30’a. Kariyer için devam mı etsem artık özel hayatıma zaman ayırsam mı? Ama iş aklımdan hiç çıkmıyor ki! Hem ben mola versem iş vermez ki. Telefon 7/24 elimde.

35 yaş sendromu: Annem benim yaşımdayken ben ortaokula gidiyormuşum. Şimdi ben bebeğimin altını bezliyorum. Olsun, bu benim seçimim. Çalıştım, yaşadım, aklım kalmadı bir şeyde… (Of acaba geç mi başladık biz her şeye?)

40 yaş sendromu: Hep para biriktirmek için çalışıyoruz, anı yaşayamıyoruz. Biz ne yapıyoruz? Bir sahil kasabasında olsak da böyle mi yaşardık? Hiç sanmam! Hem çocuk da daha mutlu olmaz mı orada? Bir şeyler yapmak, yeni hobiler bulmak lazım.

45 yaş sendromu: Yolu çoktan yarıladık, peki sonuç? Evlilik desen, artık alışkanlık halini aldı. Çocuk desen kendini kurtaracak yaşta değil henüz. Ya biz ne yapıyoruz? Nasıl bir sele kapıldık? Yazlık var, gidebilen var mı? Yılda 15 gün tatil için mi onca para verdik. Gider başka yerde tatil yapar, her sene yeni yerler görürdük!

50 yaş sendromu: Emekli olsan, evde oturamazsın. Çalışsan o tempo ağır gelir. Bunun ortasını bilen?

55 yaş sendromu: Çalıştık da yaşlılığımızı kurtaracak kadar para biriktirdik mi? Hayır. Biz neden çalıştık da hiç kendi gençliğimizi yaşayamadık? Çıksaydık ya bir tura 15 gün, görseydik ya birkaç ülke. Belki de şimdi tam zamanı…

60 yaş sendromu: Gençken yapmak istediğim birçok şeyi yapacak zamanım var ama enerjiden eser yok!

65 yaş sendromu: Demiştim ben adama, “gidelim, sahil kasabasına yerleşelim” diye. Dinlemedi beni. Zaten ne zaman dinledi ki? Bak kaldık iki başımıza koca şehirde!

Daha devam etmek isterdim ancak bu kadar bilgi var elimde. Yani çevremde gördüklerim, sorduklarım bu kadar. Yoksa bu konu uzar gider, dallanır budaklanır.

Tabii ki her yaşın güzelliği ayrı. Yukarıda söz ettiğim gibi, sendrom deyince insanın aklına hep bunlar geliyor işte. Hem bir de erkeklerden dinlemek gerek.

Uzak olsun sendromlar hepimizden. Hatta şöyle diyeyim: En kötü sendromumuz, pazartesi sendromu olsun!