Tophaneli Arif’in oğlu Cem Yılmaz

Cem Yılmaz’ın «ikigai»si bizi niye ilgilendirsin?

Ferrarisinin rengi ilgilendiriyor da «ikigai»si niye ilgilendirmesin?

Üstelik ilki çene yoruyor, ikincisi ilham verici.

Sahip olduklarından konuşmak haset tohumları ekerken, bütün bunları nasıl elde ettiğini düşünmenin şahsi getirisi yüksek. O zaman neden «ikigai»si değil de, hayatta edindikleri ve bütün ortaya koydukları?

Psikoloji biliminin açıklaması şöyle: Bir yaşam amacı olmayan, yaşam amacını gerçekleştirenle kendini kıyaslar ve onu kıskanır. Sevmediği işlerle ömür tüketen ama sevdiği işin ne olduğunu da söyleyemeyen, az kazanan ama daha çok kazanmayı hak ettiğine de aslında inanmayan, daha fazlasına sahip değil diye hayıflanan ama daha fazla çalışmaya yanaşmayan hayatından memnun olmaz. Memnuniyetsizliğinin acısını da hayatından memnun olandan çıkarır. Eleştirmekle kalmaz çamur atar, çelme takmak için fırsat kollar, tökezlesin diye gözü üzerinde bekler. Karakomik Filmler’den sonra daha netleşen, pandemiyle beraber rengini şiddetlenerek iyice açık eden Cem Yılmaz’a yönelik davranış biçimi bu çerçeveye giriyor.

Yeterince mesele varken bunu niye mi dert ettim? Hiç mi bir şeyden haberim yok? Tuzum mu kuru nedir? Her şey bitti de, «Cem Yılmaz’a yapılan kaka davranışlar» mı kaldı? Yoo, her şeyden haberim var. Dünyanın üç ciddi ajansında yayınlanan haberleri okumak, her gün bir saatten fazla vaktimi alıyor. Tuzum kuru değil. Ve tam da şu günlerde Cem Yılmaz üzerinden, Türkiye insanını(n bir kısmını) anlamaya çalışmanın fevkalade anlamlı olduğuna inanıyorum.

Son örnekten başlayayım, hem bulması da kolay olur internette. Sağlık çalışanları için eğer moral toplantıları düzenlenirse, elinden geleni yapmaya hazır olduğunu yazdığı tweet’e verilen karşılıklar çok hazin. «Ne şov ama» diyen, «Gizli yapsan olmaz mıydı?» diye sorabilen var. En edepli olanlar bunlar. Eller cepte sokakta boş boş dolanan, köşede göründüğü anda vurmak üzere bekleyenlerinin yazdığı.

Arkalarından sosyal medya hesabının ötesinde yazacak bir yeri, konuşacak bir kanalı olanlar geliyor. Kısa bir süre önce kendisiyle röportaj yaparken acayip eğlenmiş bir gazeteci, bir programda yaptığı espriyi beğenmeyip düşüşünü ilan ediyor. İhtimal, köşesinin başında haklı çıkmak için bekliyor. Konu üzerine ne eğitime, ne birikime sahip, sadece ağzı var. Kim bilir kaç kere şakalarını ödünç almış sinema eleştirmeni siyah fon önünde Karakomik Filmler’in hiç de komik olmadığını söylüyor. Üzerinde siyah tişört var. VideosunuKöşe Yazısıınladığı tarihte, aynı kanalda Cem Yılmaz’ın bu filmleri komik olsun diye çekmediğini söylediği programlar dönüyor. Bir laf söyleyene bakıyorsun, bir söylenene. Hiç üretenle kopyalayan bir olur mu?

Cem Yılmaz’a davranışları üzerinden Türkiye insanını(n bir kısmını) anlamaktan kastım bu. Bir hayali olmayan, hayalini gerçekleştirene düşman. Yaratıcılığını kullanmayan, yaratarak parlayana kin kusmaya hazır. Kendine hayrı olmayan, başkasına gönülden yardım edene çatal diliyle yapışmak için pusuda. Emeksiz yemeye alışmış, alnının terini silene kara çalmakta usta. Cem Yılmaz’ın varlığını hem felsefi, hem ekonomik anlamda sorun etmeyen bir Türkiye insanı da var elbet. Konuşarak anlaşmanın da, beraber yaşamanın da daha kolay olduğu bir yapıya sahip.

Keşke Ferrarisinin rengi değil de «ikigai»si ilgilendirseydi hepimizi. Hakikaten ilham verici bir insan Cem Yılmaz. Ne eylerse iyi eylemeye çalışan, ama kendine hata yapma hakkı da tanıyan biri. Candaş Tolga Işık’a söylediği bir söz: «Her yaptığımın mükemmel olmasına ehliyetim yok ki…» Alçakgönüllü, Okan Bayülgen’e söylediğini en çok da sinema eleştirmenleri bir kenara not etmeli belki: «Yeni şeyler deniyorum. Bazen yapıyorum oluyor, bazen olmuyor.»

Ferrarisinin rengiyle çenesini yormakta ısrarlı olanlar için, Karakomik Filmler’i niye çektiğini Fatih Altaylı’ya anlatırken ettiği bir başka laf: «Tophaneli Arif’in oğluyum, çalıştım, yaptım.»

İyi ki var.