Deniz, tek çocuk

Bir süredir sinema ve televizyon dünyasında yanına biraderini alıp da bir işe kalkışanlara nasıl da gıpta ederek baktığımı fark ettim...

Evet ne yazık ki (bir) kardeşim (bile) yok, tek çocuk olarak, pek çok arkadaş ve bana her daim arkadaşları gibi davranmış ebeveynimle büyüdüm, bunun da üniversite yıllarına dek bir eksikliğini hissetmedim. Beş yaşlarındayken annemin sorduğunu hatırlıyorum kardeş ister misin diye, çok düşünmeden hayır cevabını vermiştim, hala da “anneni mi daha çok seviyorsun, babanı mı?” sorusu kadar tuhaf bulurum beş yaşındaki birine hayatını bunca etkileyecek bir soruyu sorup cevabını ciddiye alacak olmayı. Tahminim benimkinin de ciddiye alınmayacağıydı, bunu o zaman da hissetmiş olmalıyım. Üzgünüm annecim, biliyorum nezaketen sormuş olduğunu.

Neyse sonra üniversitede annem ve babamdan ilk defa ayrı kalıp ev arkadaşı olarak iki kız kardeşi seçince kendime, ne güzelmiş dedim. Onlarla çok iyi anlaşmanın sevinci bir kenara, bunca didişip, bana göre bir ömür boyu konuşmamayı gerektirecek kavgalar edip, sadece yarım saat sonra hiçbir şey olmamış gibi devam edebilmelerini her defasında hayranlıkla izledim kendime dersler çıkarmaya çalışarak.

Şimdi bu duruma bir de şu açıdan bakarken buldum kendimi: kardeşten iyi iş ortağı mı olur insana? Yetişkin olduk ve her şeye iş odaklı bakıyoruz ya, muhtemelen o yüzden (bazen olur, belki, karın, kocan, dostundan da ortak olur, ama devam ettirebilme ihtimali her gün daha da azalıyor). Bunun pek çok felaketle sonuçlanan örneği de var tabii, bir daha birbirinin yüzüne bakmamacasına sonuçlanan, kan bağına rağmen sürdürülemeyen ortaklıklar hepimizin etrafında mevcut. Fakat ben bu defa iyi yönleriyle görmek ve iyi örneklerini ele almak istiyorum bu durumu.

Bakınız Wachowski kardeşlere örneğin, Hollywood'un belki de en ünlü ortak-kardeşlerinden, Jüpiter Yükseliyor'u çektiler en son, filmi sevmedim, o ayrı mesele, ama bu ikisi zamanında Matrix şaheserini de önümüze koydular, hatırı sayılır bir yapım olduğu konusunda hemfikiriz sanıyorum, sonrasında defalarca taklit edilmeye çalışılan bir felsefe, bir görsel şölen adeta. Kardeşlerden biri cinsiyet değiştirdi bundan bir kaç sene önce, Larry, şimdi Lana Wachowski diye anılıyor, Lana Turner'dan geliyor ismi, en beğendiği Hollywood aktrislerindenmiş, neyse. Beğenmemiş olsam da, filmin sonunda “The Wachowkis” imzasını görünce duygusallaştım, ne kadar güçlü bir mesajdı.

Gelelim Dardenne biraderlere, ne yapsalar sevdiğim Belçikalı kardeşler en basit konuları kendilerine has en düz, en sade aktarım biçimiyle koyuyorlar ortaya. Bu sene Marion Cotillard'a Oscar adaylığı getiren İki Gün, Bir Gece'yı izlemedik demeyin sakın. Dardenne'ler Oscar'ın Daniel Day Lewis'i gibi, Cannes'a katılıp da ödül almadıkları bir sene yok.

Peki ya Coen'lere ne demeli, birlikte yazıp birlikte yönetiyorlar, isimlerini görüp de izlemeden geçtiğimiz hiçbir filmleri yok. Tabloidlerde bir kere bile görmedik isimlerini, skandalsız, sakin bir hayat sürüp gidiyorlar ve çıta hep yükseklerde. Şimdi de Cannes Film Festivali gibi kurallarına pek bağlı bir organizasyon bir ilki gerçekleştirip jüri başkanlığına iki kardeşi birden oturtuyor, ayırmak olmazdı zaten değil mi?

Olsen ikizlerine değinmeden olmaz, belki de olur, bilemiyorum, ama kurdukları moda-film-televizyon imparatorluğunun tepesinde başarıyla oturmayı sürdürüyorlar yıllardır. Dalga geçtiğimiz ergenlerden beğendiğimiz kadınlara dönüşmeleri hep gözümüzün önünde oldu. Hayatlarına bir sürü insan girip çıkıyor ama onlar hiç ayrılmıyorlar, biri bir randevuya giderken diğeri üçüncü teker olmayı göze alabiliyor, öyle bir kardeşlik.

En son Altın Küreler'e birlikte gelen Jake ve Maggie Gyllenhaal'un tatlılıklarını hatırlatmadan bitirmeyeyim yazıyı. Hep böyle kalsınlar dileklerimle. Kardeşi olan okurlar, siz de bir sonraki görüşmenizde daha bir sıkı sarılın bence karındaşınıza, fena bir his olmasa gerek...