Eski eşimle bağlantımız hiç kopmadı. Bir çocuğumuz da yok. Devamlı görüşürüz, birbirimizin halini hatrını sorarız ve zaman zaman görüşürüz. Aslında birbirimize karşı sevgimiz kalmadığını düşünüyordum ben. Bunu kötü manada söylemiyorum, karı koca ilişkisi için gerekli olan sevgi bitmişti bizde, bu sebeple ayrıldık. Birbirimize ikinci bir şans vermeyi hiç düşünmedik, neden bilmiyorum. Bana kalırsa uzun süre sevgili kaldığımız için ve aynı evde yaşadığımız için birbirimizden sıkıldık ve heyecanımız tükendiği için sevgimiz de tükendi.

Boşanmamız için dediğim gibi bundan başka belirgin bir sebep yoktu. Son zamanlarda sık görüşür olduk. Tıpkı ilişkimizin ilk zamanlarındaki gibi sözleşip bir yerlerde buluşmaya çalışıyoruz şu an için ortam müsait olmasa da ya da ortak zevklerimizden konuşmaya başladık yeniden. Sanki her şeyi baştan paylaşıyor gibiyiz, her şeyi baştan deniyoruz sanki. Tek bir farkla: Aramızdaki mesafe.

Birbirimize zarar vermişiz gibi daha temkinli yaklaşıyoruz nedense. Tabii ki her boşanan çift gibi biz de boşanmak istemezdik ve üzüldük ama birbirimizi kırmadık veya mesafe koyacağımız bir şey yaşamadık ama boşandıktan sonra her şey aynı kalsa da birbirimize yaklaşımımızda değişen tek şey bir daha birbirimizi üzeceğimizden korkmak bence. En azından benimki öyle bir his, onunki öyle mi bilmiyorum.

Onun ne hissettiğini keşke bilebilsem ya da neden böyle davrandığımızı bilebilsem en azından. Kendi açımdan da net değilim aslına bakarsanız. Daha çok birbirimizi üzmekten korktuğumuz için gibi geliyor bana ama ne bileyim...

Hislerime tam olarak anlamlar yükleyemiyorum. Yeniden evlenmek istiyor muyum, istiyor muyuz? İstiyorsak neden istiyoruz? Ne yapmak istediğimi bilmediğim için bu konuyu da ona açamıyorum? Belki o da benim gibi arada kalmıştır ya da belki de bana karşı yeniden bir şeyler hissetmeye başlamıştır. Ne hissedeceğime karar veremiyorum ben...

Rumuz: Tuğçe