Bir sohbet

Anne 3 aylıkken hayat şartları gereği bebeğini annesine emanet edip işine dönüyor. Bence Anne çok neşeli, çok dışadönük, çok pozitif... Ama ben iyi bir gözlemci değilim. Sonra konuştukça içinde bir üzüntü, kelimelerinde bir hüzün hissediyorum. “Hayatımı veriyorum ona, onun için bu sıkıntılara katlanıyorum, onun için çalışıyorum” diyor. “Mutlaka beni anlayacak. Onu şimdi bırakıp gidiyorum ama büyüyünce mutlaka beni anlayacak, onun hayatı çok güzel olacak”. Koca İstanbul’da evi, işi bir yakada, annesi öteki yakada. Her gün gidemiyor annesine bebeğini görmeye, haftasonu gidiyor sadece. Bebek anneannesi ile büyüyor.

Gece çok geç uyuyor diyor anne, 12-1 gibi. Sohbet ettiğimiz diğer kadın “Neden olduğunu biliyorsun sen” diyor, “şimdi söylemeyeyim ama biliyorsun.” İlk defa gördüğü, 2 saat önce tanıştığı kadına diyor bunu ve bana bıçak gibi saplanıyor bu kelimeler. Evet biliyorum diyor tereddütle, gözleri dolarak. Hayır diyorum, bu çocuk bu düzene alışmış, bu yaşa kadar onun için hayat bu olmuş, annenin gelişi gidişi onun normali olmuş, üzülme sakın buna diyorum, o mutludur anneanneyle.

Evet diyor çok mutlu. Benden iyi bakıyor, çok titiz ve düzenli, kendi aç duruyor onu doyuruyor. İçi rahatlıyor mu bilmiyorum ama rahatlasın istiyorum, üzülmesin istiyorum. Fütursuzca söylenen sözler yaralamasın onu istiyorum. Hiç kötü niyetli değil bunu söyleyen ama annenin kırgınlığını anlayamıyor. Bir analiz yapıyor kendince sorunu çözüyor, ama annenin kırgınlığını anlamıyor.

Lohusa kafam takılıyor anneye. Yardım edeyim derken insanı kendinden şüpheye düşürenlere.. akıl vereyim derken kendi aklını sorgulatanlara.. senin yerine geçmeden seni anladığını sananlara...

Çok basit ahkam kesmek, hele anne olunca. Ben yaptım oldu sende neden olmuyor demek. Çocukla ilgili her durumda anneye bakmak, anneyi sorgulamak. Yanlış yaptığını söyleyip doğrusu bu demek. Bunlar hep çok kolay. O anne neden öyle ya da neden öyle davranıyor/davranmış, o annenin şartları nasılmış bir bakmak ise çok zor, belki de zor değil göz ardı edilesi sadece.

Akıl vermeden, fikir vermeden, eleştirmeden, sonuç belirtmeden sadece anlayarak dinlemek, konuşmak. Oysa bütün ihtiyacımız buyken..

Konu değişiyor, kahve ve minik kahkahalarla başka konularda konuşmaya devam ediyor hayat…