Koca Çınar'ı filizlerken

İki çocuklu hayatın ilk yılı doldu, çok şükür. Bugün Çınarko’nun doğum günü.

Sancılarını çektiğim Beykoz’daki koruda gölgeler yine aynı incir kokusunda. Manzara desen, aynı o da. Parktan bakınca çarpık damların arasındaki taşlı yollar yine akıyor denize doğru, kıvrıla kıvrıla, aynı umursamaz endamla.

Onu kucağıma getiren günle, bugün değişmedi çok da.

Ya hayatım?

Eşime meyve dilimleyip vermeye başladığım gün anlamıştım içimdeki kadının bakım vermek istediğini. Sahip olduğum şefkat ve iyi etme duygusu bir hedef arıyordu belli. Saçma belki, ama gerçekten o gün anladım doğurmak istediğimi.

Çocuklu hayata dair örneklerse, ürkütüyordu beni. Lakin dünya bu hızda doğurduğuna göre, fena da bir şey olamazdı hani. O okumuş, her şeyi düşünmüş, maliyet hesaplarını ve minimum birikimleri yapmış akıl yanılttı zaten beni.

O zamanlar başkasının çocuğu üzerinden çocuk fikrine sahip olunamayacağını bilmiyordum. Fikrine belki hadi de, hissine katiyen.

Katlanılmaz gelen gürültülerin, şikayet edilen uykusuz gecelerin, kardeşlerin sahip olduğu kaprislerin ve çocukların gürültücü acayipliklerinin hepsi dışımda bir öğün gibi kalıyordu. Yemek istemiyordum o yemeği.

Oysa çocuğun fikri ile kendisi başka şeymiş. Çok sonra anladım.

Trene bu kadar geç bindiğim için üzgünüm Çınarko. Sen benim bugünkü yaşıma gelince, ben 77 olacağım. Teknoloji aramızdaki dil ve anlayış farkını daha da acayipleştirecek korkarım. Benim deneyimlerim kıymetli olacak mı bilmiyorum, ama izin verdiğin kadar yanında olacağım.

Ve o gün esas yol gösterenin sen ve ablan olacağınızı umacağım. Salyalı, bezli ve da da diye konuşan minik bedenin kaptan pilot koltuğuna oturuşuna keyifle bakacağım. Ulu Çınarların gölgelediği korudaki incir ağacı yine böyle kokacak, inşallah onu orda bulacağım.