Bebek Günlüğü'nde 7. hafta bebek gelişimi

Tanıştığımıza sevindim bebek...

Merhaba bebeğim, bir fasulyeden, mango oluşuna, irice bir kavun olup kucağıma sığışana kadar hafta hafta yazdım sana.

Eskiden penfriend (kalem arkadaşı)’ler vardı, sen bilmezsin. Yabancı diyarlardan biriyle samimiyet örerdin kalemle. Görmediğim bir dost, büyür de büyürdü kağıtta. Öyle başladı seninle de hikayemiz: Lakin hem kağıtta büyüyordun sen, hem de içimde... Kıpırtıların oldu hislerimiz...

Seni karnımdan kucağıma almak için 40 hafta saydım da saydım zamanı. Şimdi sana bakınca seni yiyip tekrar içime yollamak istiyorum, anne olan bilir, inan bana değil şaşılası... Sütümden içtikçe sen, akıyorsun yine içime. Memelerimin beyaz sıvısı biriktikçe ağzında, çoğalıyorsun içimde. Galiba evlat dediğin şey, edebiyattaki tüm paradoksların toplamı.

Boyunu manav tezgahlarından arşınladım evet de şimdi sevgini metrelemeye yetmez dünyadaki tüm tezgahlar bir araya gelse.

Evet dostlar, ablamızın dediği gibi “iyi şükür” ki gebelik günlüğü oldu bebek günlüğü...

Artık hafta hafta gelişimini yazacağım miniğim, ellerim lazım bana, senden arta kalan zamanda. Kırkımız çıkana kadar uçan ilk 6 haftayı ayrıca yazacağım da şimdi sırada 7. hafta:

Beynin büyüyormuş meleğim, hem boyuna hem de derinlemesine. Şekerlemelerinden uyandıkça, sana tanıtacakmışım dünyayı. Söyleyecekmişim bildiğim en güzel şarkıları. Anlatacakmışım #gökçeçiziyor etiketinin şahane resimlerinin nasıl süslediğini duvarlarımızı.

Artık ellerin açılıyor: Dünyayı kavramaya başladın. Doğup da bir ömür bırakmanı istemediğim elimi bir tutup bir bırakacak, seni kendi başına bırakmam gereken zamanlara hazırlayacaksın beni.

Yoksa Şehriban’la Ceyhun gibi buluvereceğiz kendimizi.

Eminim büyürken sen “Ulan İstanbul” dedikçe, ben “Aman yavrum” diyeceğim. Özetle hepimiz anneyiz, hepimiz biraz Şehriban canımın içi.