28 yaşında genç bir erkek 2 senedir 27 yaşındaki sevgilisi ile evliydi. Kadın şu anda 6-7 aylık hamile ve adam boşanmak istiyor.

“Şunu rahatça söyleyebilirim ki onunla evlenmek hayatımda verdiğim en kötü karardı. Hayatımdan hoşlanmıyorum, hayatımdan zevk almıyorum, hayatımdan nefret ediyorum ve sanırım karımdan da nefret ediyorum” diyor.

Durumu ile ilgili yardım almak istedi. Hamileliğinin son dönemindeki karısından boşanmak istiyor ve bunu nasıl yapacağını bilmiyor.

Davranışını yargılamadan önce, durumunu kavrayalım.

Evlenmeden önce arada sırada karısı ile tartışmalar yaşadığını söylüyor ama bu tartışmalar genellikle huzurlu bir uzlaşma ile çözülüyormuş. Evlendikten sonra ise işler değişmeye başlamış. Tartışmalar daha kötü bir hal almaya başlamış, öyle ki artık sadece karısı sakinleşene kadar kendisine bağırmasına izin veriyor, kendisi hiçbir cevap vermiyormuş.

Karısının hamile kaldığını öğrendiklerinde ikisi de gerçekten mutlu olmuş. “Çok memnunduk. Her zaman çocuklarımız olsun istemiştik ve bunun evliliğimiz için olabilecek en iyi şey olduğunu düşündük. Her şey değişecekti” diye anlatıyor.

Maalesef, her şey daha da kötüye gitmiş. Karısı katlanılmaz bir insana dönüşmüş.

“ Bağırıyor, her şeyi büyütüyordu. En ufak bir şeyin yeri değişse, bulaşıkları yıkamak için biraz geç kalsam ya ad tabaklardan biri güzel durulanmasa çılgınca bağırmak için bahane sayıyordu” diyor.

“O böyle olduğu zamanlarda, bahane kabul etmiyor, kendisi ile konuşulamıyordu. Onu sakinleştirmeye çalışamıyordum bile, durum daha da kötüleşiyordu. Zaman zaman işler fiziksel şiddete bile varıyordu” diye devam ediyor.

Baba adayı fiziksel, duygusal ve zihinsel istismar yaşadığına inandığını söylüyor. Mutluluğunun ve gücünün tükendiğini hissediyor. Şimdi karısını korunması gereken biri olarak gördüğünü söylüyor.

“Onunla evlendiğime çok pişmanım, o benim bir zamanlar sevdiğim kadın değil. Kesinlikle dürüst olmam gerekirse, hayır derim, bu kadına karşı artık hiçbir sevgi beslemiyorum. Karıma, bebeğimizi taşıyan kadına…”

Bir keresinde karısı kendisine bir çatal fırlattığında gözünün tam üstüne gelmiş. Artık onun etrafında olmaktan korktuğunu söylüyor. Ruhsal geçmişinden bahsediyor ve daha önce depresyon yaşadığını belirtiyor.

“Hamilelik sürecinde de depresyon yaşanabileceğini biliyorum ve bunun hamile kadınların tuhaf davranmasına sebep olabileceğini. Ama bunu gündeme getiremiyorum bile. Eğer davranışları ile ilgili bir psikolog ya da terapist görmesini önerecek olsam, delirir ve kendisini deli olmakla suçladığımı söyler.”

Geçmişinde yaşadığı depresyonu inkar edemeyeceğini belirtiyor. Gençken ilaç tedavisi gördüğünü biliyor. Yirmili yaşlarının başında bu ilaçları almayı bıraktığını biliyor. Bu ilaçların ona asla yardımcı olmadığından yakındığını biliyor.

“Herhangi bir tıbbi müdahale ya da tedavi istemiyor. Bu noktada ben de terapi istemiyorum. O noktayı geçtiğimizi hissediyorum. Bu şekilde daha fazla yaşayamam. Çıkmak, gitmek istiyorum.”

Bu adam oldukça korkmuş ve sinirli. Ne yapacağını biliyor çünkü karısının kendisini, onu yada doğmamış bebeklerine daha fazla zarar vermesini istemiyor.

“Sonuç olarak, karım hayatımı cehenneme çevirdi. Bu hayata daha fazla dayanamıyorum ve boşanmak istiyorum ama korkuyorum ve ne yapmam gerektiğini tam olarak bilmiyorum” diyor.

Onun yerinde olsaydınız, siz ne yapardınız?

Bu yazı yourtango.com'da yayınlanmıştır.