Bir tatil sabahı, yazlıkta erken uyanmıştım. Öyle güzel bir hava vardı ki, bu efsun içinde bahçeye çıkıp yürümek istedim. Güneş henüz yeni doğuyor, pırıltılarıyla sanki tüm dünyayı parlatıyor, yıkıyor, aydınlatıyordu. Her yaprakta, her çimende, denizin her damlasında güneş ayrı bir güzellik sergiliyordu. Doğaya derin bir sessizlik egemendi. Yalnızca, geveze iki bülbülün birbirine söylediği cilveli şarkılar denizin sihirli sesiyle birleşiyor, yaprakların hışırtısı iki büyük müzisyenin verdiği resitale katılan üçüncü bir enstrüman gibi farklı nefesler ekliyordu. Hafif bir esinti, hemen yanı başımdaki yaseminin nefis kokusunu getirdi. Başımı döndürüp biraz daha yaklaştım. Aman Ya Rabbim, o ne iç gıcıklayıcı bir koku, içinize çektikçe sanki dünyanın güzel kokulu tüm kadınlarını yanınızdaymış gibi hissediyorsunuz. Hele bitişiğindeki pembe gül, fettan mı fettan; her bir esintide ayrı kıvranıyor, gülücükler saçıyor, kokusuyla büyülüyordu. Hem gülün hem yaseminin cilvelerinden kurtulup denizin parıltısına kavuşmak, iyot kokusunu ciğerimin derinlerine çekerek uyanmak, güne merhaba demek istedim. Hiç izlediniz mi bilmem; eğer izlemediyseniz, bir sabah güneş doğarken deniz kenarına gidiniz. Denizle güneş ne güzel cilveleşiyorlar. Denizin her çırpıntısında, her kıvrımında, kumlarla her kucaklaşışında güneş ayrı bir renk; ayrı bir güzellik sergiliyor. Hayalimde denizin üstüne çerçeveler çizip, tablolar oluşturdum. Her tablo, ünlü ressamların sergilerindeki tablolardan çok daha güzel, çok daha etkileyiciydi. Biraz daha yürüdüm, doğanın güzelliklerini seyretmeye doyamıyordum. Rengârenk çiçekler; sarı, yeşil, kırmızının her tonunda biçim biçim yapraklar. Son meyvelerini veren vişneler, kirazlar, büyümeye başlayan elmalar, olgunlaşmaya çalışan kayısılar, daha binlerce güzel şey... Hepsine bakmaya, görmeye, hissetmeye çalıştım. Yıllardan beri birlikte yaşadığım bildik, tanıdık her şey o sabah daha farklı, daha güzel ve etkileyici görünüyordu.

Bir an için düşündüm; ömrüm boyunca bu saatlerde uyuyarak geçirdiğim zamanları anımsadım. Uyanık olduğum fakat kendimi kaptırdığım yaşam mücadelesi içinde önümde durduğu halde göremediğim güzelliklere hayıflandım. Ben bu güzellikler içinde yaşarken bunları kaçıran milyonlarca insan için üzüldüm. Hemen uyumakta olan çocuklarım geldi hatırıma. Eve dönüp, ürkmesinler diye okşayarak uyandırdım. "Kalkıp bakınız dışarısı ne kadar güzel" dedim. "Her günden farklı ne var ki?" diye sordular. Ben de baktım dışarıya, evet her şey her günkü gibi idi. Peki, öyleyse beni bir saatten beri efsunlayan, güzellikler arasında uçuran, her şeyi daha güzel yapan, daha güzel kokutan, daha çok parlatan sihir neydi? Farkı yaratan tek şey benim bakışımdı. Yalnızca gözlerinizle bakarsanız her şeyi aynı görüyorsunuz. Fakat gözlerinize gönlünüzü eklerseniz, gördükleriniz değişiyor.

Önümüzden her gün binlerce şey geçiyor. Yüzlerce değişik olay içinde bulunuyoruz. Onlarca değişik insanla karşılaşıyoruz. Çok şey görüyor, dinliyor ve söylüyoruz. Acılar içinde kıvranan, kin, hasislik ve kıskançlıkla gözleri kararan, yaşamı kavgalarla dolu olan insanlar da aynı dünyada yaşıyorlar. Şarkılar söyleyen, resimler yapan sanatçılar, yeni tedavi yolları bulan doktorlar, keşifleriyle dünyayı aydınlatan, sevgi içinde yaşayan, hayır ve hizmet yolunda koşanlar, gönlü güzelliklere açık, ruhu aydınlık olan insanlar; hepsi aynı dünyada yaşıyorlar. Bunların hepsi de aynı; etten, kemikten ve sıfatları insan… İnsana özgü nitelik ve yeteneklerin tümü hepsinde de mevcut. Kiminin gözü dünyanın güzelliklerine açık kimininki kapalı…

Uzatınız ellerinizi, kendi gözlerinizi kendi ellerinizle açınız. Kalbinizin içinde saklı sevgileri, kullanılmayan yetenekleri dışarı çıkarınız. Kalbinizi sevgilere, gönlünüzü güzelliklere, ruhunuzu aydınlıklara açınız. Gözlerinizi çirkin ve olumsuz şeyleri görmeye değil; güzele, olumluya, neşeye, sevgiye, hayra, hizmete ve iyiliklere bakmaya alıştırınız. İnanınız; iyilikleri, güzellikleri, sevgileri siz de görebilir, güzel bir dünyada yaşayabilirsiniz.