Bize iyi gelen şeyler

Zaman veya yaşım ilerledikçe stresi daha az kaldırır olduğumu fark ediyorum. Derdi tasayı patatesin kabuğu gibi soyamasam da azaltmaya gayret ediyorum. Kaynağı ben olanları, birtakım kararlar alıp bunların arkasında durup uygulayarak biraz dağıtabiliyorum. Kaynağı ben olmayanlarla arama mesafe koyuyorum, ne kadar becerebiliyorsam. İnsan ilişkileri her zaman potansiyel stres pınarı, tek çözüm açık, net ve iyi niyetli olmak galiba. Ne yapsam uzaklaşamayacağım durumların ise yıkıcı etkilerini azaltmaya bakıyorum.

Seçimlerimin getirdiği sıkıntılarla yaşamak zorunda olmadığımıhiç unutmamak üzere öğrendim. Misal, durduğumyerden memnun değilsem taşınıyorum. Yeni bir ev arayıp bulmak, eşya taşımak, sızlanmaktan daha kolay. Ne kadar pahalı bir yerde yaşıyorum diye şikayet etmek yerine, ikinci bile değil üçüncü beşinci el üç otuza eşyalar bulup kullanmak da öyle.

Bazen stres, insan formuna bürünüp yanımda, telefonumda zuhur edebiliyor. Kronik hale gelmiş sunî mutsuzluklarla ilgilenemiyorum, ayıp değil. Mesela yıllardır yaşadıklarından şikâyet eden ama bunları değiştirmek için hiçbir şey yapmayanları, kim olurlarsa olsunlar, neyim olurlarsa olsunlar artık dinleyemiyorum. İnsan önünde seçenekler uzanmasına rağmen hiçbir yola sapmayınca, onun için bir başkasının elinden hiçbir şey gelmiyor.

Stres yanlış anlaşmalardan da doğabiliyor. Bu gibi hallerde neden rahatsız olduğumu, karşımdakinin davranışından ötürü nasıl hissettiğimi açıkça söylemeyi tercih ediyorum. Eğer biri ona kötü hissettirdiğimi söylüyorsa dönüp kendime bakıyorum, varsa bir hatam önce kabul, sonra tamir ediyorum. Yeter ki insanın niyeti iyi olsun.

Bunların hepsini idare edebiliyorum ama fonda engel olamadığım, yüz çeviremediğim, yokmuş gibi davranamadığım, kimseye de yabancı olmayan durumlar için hiçbir şey yapamıyorum. Kötülüğe, vicdansızlığa her an şahit olup hiçbir şeyi düzeltememek, çaresiz ve suçlu hissettiriyor. Ben de uzun süre bu duyguların ağırlığı altında ezildim. Hayatımda iyi bir şeyler olduğunda üç kuruşluk mutluluklar kursağımda kaldı. Televizyonda denk geldiğim komik bir sahneye gülerken, sevdiğim bir yemeği yerken, sevdiğim kişilerle iyi vakit geçirirken hep suçlu hissettim. Hiçbirini hak etmediğimi düşündüğümden. Hepimiz toplansak parmaklarımızla saya saya bitiremeyeceğimiz sayıda insan eza içindeyken biraz yüzümün gülmesini, gönlümün serinlemesini kendime çok gördüm.

Fakat bir gün fark ettim ki yanlış yapıyorum. Başımı kaldırıp gökyüzünü içime çekmeye, üzerinde kırmızı yapraklı bir çiçek olan en sevdiğim fincanımla kahve içerken “oh” demeye, gülmeye, gülümsemeye, sevdiklerimle veya kendi kendime her biçimde iyi vakit geçirmeye, mutlu hissetmeye hakkım var. Hem yeryüzündeki varlığım herkesinki gibi kıymetli olduğu için, hem kendimi sevdiğim için, hem de gerektiğinde savunmaya geçecek gücü kendimde bulabileyim diye.

Dahası da var. Kötülük, vicdansızlık, mutsuzlar ordusu yaratmayı seviyor. Tutsaklığa en büyük meydan okuma, özgürlüğün tadını çıkarmak. Vicdansızlığın, sevgisizliğin tek ilacı merhamet. Hepsi bulaşıcı madem, iyi olanı bulaştırmayı seçiyorum. Bunu seçmeye de hakkım var.

Her sabah, o gün kendimize ve çok değil beş metre mesafemizdekilere biraz merhametli davranmaya niyetlensek çok güzel şeyler bulaştırırız etrafımıza. Olan biteni unutmadan, tam da olana bitene karşı, tek başımıza yapabileceğimizin en iyisi bu sanki.

Hepimizin biraz yatışmış, iyi ve mutlu hissetmeye hakkı var, eğer vicdandan yana duruyorsak. Bize iyi gelen şeyleri yapmaktan kendimizi almayalım. Bizi iyileştiren, güçlendiren, hep bize iyi gelen şeylerdir, bunu da hiç unutmayalım.