İlkay nasıl kurtulur?

“Sus dedim İlkay!”

Sezon açılmadığından, henüz boş olan yemekhanenin duvarları yankılanıyor bu gür sesle. Bir de “Şurubu hazırla annesi” tehdidiyle!

1 haftalığına memleketin batı ucundaki sayfiye yerine kampa değil de, Freddy’nin Kabus’una kaçmışız sanki.

Beslenme şekli kendisini dev bir göbekten ibaretmiş gibi gösteren adam, 4 yaşındaki çocuğunun üzerinde her öğün terör estiriyor 2 masa ötemde. Fenası suç ortağı eşi de; “Şimdi yemezse sonra yer” diyemiyor.

Diyemiyor da, eşinin o küçücük beden üzerinde estirdiği terörü de mi göremiyor?

Çocuk plastikten hallice hale gelmiş olan yurdum salatalığıyla domatesini, aşçıların yeşertmeden pişirmeyi beceremediği sarısıyla lop yumurtayı ve kutu sütü hüpletmek için arabayla göz yaşı döküyor.

Zavallı diretecek olursa, yardım edeceğim diye, işi daha çok çıkmaza sokan komşu masadaki battal boy kadınsa “İğneyi hazırladım” diye o lanet kahvaltıya tuz-biber ekiyor.

Üzgünüm senin için İlkay.

O lokmalar boğazına zorla dizilmezse, kalkamayacaksın sofradan. Aslında korkarım, sen hayat boyu mars kalkacaksın annenle babanın masasından.

Bir ara yanına gidip umutsuzca duygusunu yansıtmaya çalışıyorum, babası “Senin sorunun herkese dert oldu” diye bir anda cephe genişletiyor. Ebeveynlik pozuna katkıda bulunmak istemediğimden, yavaşça kalkıyorum yanından.

Anneye Carlos Gonzales’in ‘Çocuğum Yemek Yemiyor' kitabından bahsetsem mi diyorum, ama ulvi saydığı mevcut annelik anlayışının parlattığı gözleri Berlin Duvarı gibi dikiliyor önüme.

Susuyorum.

Yalnızca İlkay için değil, şiddetin yönettiği ebeveynlik anlayışına sıkışan tüm çocuklar için üzülüyorum. Bazı İlkay’lar nasıl kurtulur inanın bilmiyorum.

Söz konusu bir başkasının çocuğu olsa da, çaresiz kalmaktan nefret ediyorum.