“Anne Sen Çınar’a Hep Gülüyorsun”

“Anne Sen Çınar’a Hep Gülüyorsun”

…?!

Gözümün nuru, içimin huzuru Gökçe’m. Bana böyle deyince kalbimi dağlıyorsun, biliyor musun?

İki kardeş olup da diğer çocuğun daha çok sevildiği duygusuna kapılmayan ebeveyn var mıdır, merak ederim. Ben de bir yanı hala çocuk, bu acabayı teraziye vuran ebeveynlerdenim.

Ve çocukları arasında ayrım yapmayacağına yemin edenlerden.

Ama mümkün mü ki bu, en azından şeklen?

Çınar 3 aylık olmanın verdiği muhtaciyet-masumiyetle, gülüyor yüzüne baktığım her an; sen 4 yaşın getirdiği inadınla sabrımı test sürüşlerinde harcarken. Ona gülmek öyle kolay ki. Baktığın anda aldığın gülücük, yanaklarına mıhlıyor gülümsemeyi.

Sense havaya uygun olmayan giyim talebin, haliyle seni bulan virüslerin, seni ve ufaklığı bundan koruma telaşı arasına bir yere ve benzer yengilere sıkıştırıyorsun beni. İlgi dağıldığından, düşünmektesin azıcık da sınır ihlali yapabileceğini.

Eskiden esnemek kolaydı belki, ama yeni doğanı da korumak gerek şimdi.

Senin sınırlara ihtiyacın olduğu bir dönemde, Çınar’a sınırsız-koşulsuz sevgi mevsimindeyiz. Bu ne denli zor bir terazide tutuyor anneni, bunu ancak sen de anne olunca anlarsın belki.

Aslında yavrum, her çocuk kendi sevgi pastasıyla doğuyor ve kiminki daha büyük dersen, cevabım şu:

Onunki seninkini geçtiği anda, seninki geçiyor onu. Birinize bakarken yüreğimde tırmanan sevgi diğerini hep basıyor, yalnızca bu matematiği.

Ama şu gelir elbet anne yüreğinden: Sevmeye çalışacağım seni, eşit değilse de, senin istediğin gibi.