Bebeğim yemeğini yere atıyor!

Bebeği 9 aylık olup yerden yemek temizlemeyen anne var mı?

Gökçe yer çekimini önüne koyduğum tabaktaki yiyecekleri yerlere atarak öğrenirken, ben hacıyatmaz gibi yerlerden kalkamamıştım. Bu davranışa daha doğru yaklaşmış olmayı dilerdim ki, yarattığı dağınıklık karşısında alacağı tepkime bakarak 2–3 yaş arasında evdeki her çekmeceyi, her düzeltişimde boşlatmasın.

Sorunsuz yiyen ya da koyduğum yerde kendi kendine uyuyan lokum gibi bir çocuk olmadı hiç Gökçe. Ama beni en çok zorlayan ne önceki oldu ne de beriki. Ona bakıcısız bakım veren bir anne olarak beni bitiren, benim de ihtiyaç duyduğum yetişkin alanımda yarattığı dağınıklık oldu en çok. Merak duygusunu köreltmemek ve özgüvenini kırmamak için sınırları ekonomik kullandım. Ancak daha iyi ayarlanmış bir sınır, 2 yaş krizine gelince kuralları daha net anlayan bir çocuk ve daha iyi bir bel-bacak sağlığı bırakırdı, orası kesin.

“9 aylık bebeğim mamasını yere atmaya bayılıyor. Önce fırlatıyor, sonra bana bakıyor ve gülüyor. Başlangıçta insana sevimli geliyor bu ama sonra gerçekten can sıkıyor.” diyorsanız, 2–3 yaş civarında benim topladığım dağınıklığı toplamamak için bakın nasıl sınır koymalısınız.

Zorotothree.org der ki:

9 aylık çocuklar, neyin nasıl olduğunu öğrenmeye oldukça meraklıdırlar. Tabağındaki elmaları yere atıyorsa ilk fen dersinde şunları anlamaya çalışıyordur: Elma nereye gidiyor? Her zaman yere mi düşüyor? Geri gelmesini sağlayabilir miyim? Nasıl bir ses çıkarıyor? Düştükten sonra ne oluyor? Zıplıyor mu, patlıyor mu yoksa saçılıyor mu?

Bu durumda yapacağınız en makul şey, kabul edilemeyecek davranışı durdurmanız ve yerine makul olan keşif imkânını sunmanızdır: Hayır bin bir emekle yaptığım, et suyu koyacağım diye de kastığım o çorbayı değil, şu tahta sopayı yere atalım gibi.

Sınırı koyarken duygusal tepki vermez, durumun gereğine odaklanırsanız atma sorununu çözme şansınız artar. Tepiniz olumlu ya da olumsuz anlamda yoğun olacak olursa, bu çocuğunuzu cesaretlendirir ve sizi sinirlendiren davranışı yapmaya devam eder. Çocuğunuza bağırmayın ve bunun bir güç gösterisine dönmesine izin vermeyin. Üstündeki yemek artıklarıyla dünyanın en sevimli yaratığı gibi görünse de gülmeyin ki, bu oyundan sizin de eğlendiğiniz mesajını almasın. Bu aklını karıştırabilir.

Bebeğiniz yere yemeğini atmaya başlayınca, sakin kalmaya çalışın, gülmeyin ya da kaş çatmayın, sadece “Yere yemek atmak yok” deyin. Devam edecek olursa, tüm sükûnetinizle “Sanırım yemekle işin bitti, doydun” deyin. Onu sandalyesinden alın ve mutfakta değil oyun alanında atmasında sakınca olmayan şeyler sunun. Sünger, tahta, plastik gibi farklı materyallerle merakını gidermesine yardımcı olun.

Bunu istikrarlı bir şekilde yapacak olursanız iki kere ikiyi bulacak, mama sandalyesinden yemek atmanın yemeğin ortadan kalkmasına sebep olduğunu anlayacaktır. Yeteri kadar yemediğinden endişe ediyorsanız, kısa bir süre sonra sağlıklı bir atıştırmalık teklif edebilirsiniz. Açsa yiyecektir.

Böyle davranarak çocuğunuza çok hayati dersler vermiş olursunuz: İşler dilediği gibi olmadığı zaman hayal kırıklığı başa çıkmayı ve ihtiyaçlarının makul olanla karşılanabileceğini öğrenir. Hem fen dersleri dolu geçer, hem de hayat bilgisi.