Çok iyi bir tiyatro oyunu izlemek istiyorsanız Mehmet Ergen rejisiyle sahnelenen “Göl Kıyısı”nı izleyin. Kaosla beslenmiş aile bireylerinin, sakin bir dünyada 17 sene sonra kapıyı çalan baba karakterinin ziyaretinin ardından birbirleriyle hesaplaşma süreci kesinlikle görülmeye değer. Oyunun sonuna kadar ne olacağını kestiremiyorsunuz, zaten tahminlerinizde de yanılabilirsiniz... Sürprizler gizli kalsın. İlk olarak 2014 İstanbul Tiyatro Festivali’nde sahnelenen oyun, birkaç kere izleyiciyle buluşmasının ardından, belli bir aradan sonra, oyuncu kadrosunda biraz değişiklikle yeniden perde açmış. Amerikalı yazar Theresa Rebeck imzalı oyunda bu sezon Meltem Cumbul, Yiğit Özşener, Pelin Ermiş, Ushan Çakır ve Seren Şirince rol alıyor. Son zamanların en çok izleyici ağırlayan projelerinden olan Göl Kıyısı’nda rol alan tüm oyuncuların performansları görülmeye değer.

Bir araya nasıl geldiniz? Kadro nasıl toplandı?

Meltem Cumbul: Yönetmenimiz Mehmet Ergen, Londra’dan arkadaşım. Hep bir şeyler yapmak istedik, onun hem burada hem de İngiltere’deki işlerini takip ettim. Sonrasında bana bu oyunla teklifte bulundu. 2014’te 4 kez sahne aldık, sonrasında rol arkadaşlarım değişti. Birinin bebeği oldu, birinin de 2 oyunu, dizisi daha vardı. Ara verdikten sonra Yiğit Özşener ve Seren Şirince’nin uygun olabileceğini düşünerek Mehmet’e öneride bulundum. 2015 başından beri yeniden sahne alıyoruz.

Yiğit Özşener: Benim bu oyunda olma sebebim Meltem. Mehmet’in yaptığı işleri de takip ederdim. Bu oyun sayesinde çok kıymetli insanlarla çalışmaya başlamış oldum.

Oyunu ilk okuduğunuzda canlandırdığınız baba karakteriyle ilgili ne hissettiniz? 17 sene sonra terk ettiği eve dönen, eşi ve çocuklarının karşısına çıkan bir erkek var.

Y.Ö.: Çok beğendim. Ama ben yaşımdan daha genç gösterebiliyorum, bu yüzden bazı endişelerim vardı, ne yalan söyleyeyim. Ama bu düşüncelerimin giderilmesinde Mehmet’in de çok katkısı oldu.

Sahnede ikinizin arasındaki kimya gayet iyi. Önceden de arkadaşmışsınız, rolünüze karşılıklı hazırlanırken nasıl bir süreç izlediniz?

M.C.: Arkadaşlığımız sendika sürecinde gelişmeye başladı, bu oyun arkadaşlığımızı güçlendirdi, prova süresi pekiştirdi. Dolayısıyla iki karakter arasında bir geçmiş oluşturabildik.

Canlandırdığınız 2 çocuğuyla terk edilen, travmalar yaşamış anne Helen karakteri oyun boyunca çok dingin bir şekilde “Kızgınım” diyor sürekli... Siz, gerçek hayatınızda öfkenizi dışa vurabilen bir kadın mısınız, yoksa bunu ketum bir şekilde mi yaşarsınız?

M.C.: Helen’in benimle uzaktan yakından alakası yok. Hazırlanırken, kızgınlıklarını saklamak zorunda kalan, o ya da bu sebeple susan birçok kadını gözlemledim. Benim hayatımdaki erkekler, mesela babam ve ağabeyim, bana büyük sevgi verdikleri gibi, kendimi özgürce ifade edebileceğim bir ortamda yetiştirdiler. Boşluğa düşmedim. Susmak, eğer ben böyle istiyorsam yaptığım bir eylemdir. Kişi kendini ifadele edemediği, duygularını ortaya koyamadığı zaman bir şekilde onu yansıtacak başka alanlar bulmak zorunda kalıyor. Özellikle kadınlar gerçek fikirlerini ceza göreceklerini düşündüklerinden beyan edemiyor. Bu deneyim bana ait değil belki ama çok iyi bildiğim, gördüğüm, uğruna savaş verdiğim bir alana ait.

Siz Richard karakterini çalışırken kendinizde hiç bilmediğiniz neleri deneyimlediniz?

Y.Ö.: Canlandırdığım rolün sıkışmışlığı ve çaresizliği benim için çok cezbediciydi. Bazı şeylerin üstünü kapatmaya çalışması, kimi zaman taşma noktasına gelmesi ve bu iki durum arasında gidip-gelirken karşısında tamamen bir istikrar abidesinin oluşu... Yanına destek olarak da kız arkadaşını alıyor. Bu genç kadının da aslında hiçbir şeyden haberi yok. 17 sene çok uzun bir süre, dönüş ağır bir şey.

Sizden iyi baba olur mu?

Bence benden iyi baba olur. Bunu çevremden de çok sık duyarım, çocuklarla çok ilgiliyimdir, çok iyi anlaşırım. Bazı yapmayacakları şeyleri kolaylıkla yaptırabilirim, tahmin ediyorum neden böyle söylediklerini... Ama tabii gerçekten baba olmak bambaşkadır, bu sorumluluğu part time almak mümkün değildir.

Helen, “Erkekler güzel yaşlanıyor” diyor. Sonuçta sizler de yaş alıyorsunuz, yaşlanmaktan korkuyor musunuz?

M.C.: O anlamda erkeklerle kadınları ayırmak istemiyorum. Zaman geçtikçe herkes paniğe kapılabiliyor. Bizim sektörde iş yapanlar için bu durum daha da belirgin. Birçok kadın oyuncunun botoks üstüne botoks yaptırması, estetik ameliyat üzerine estetik ameliyat olması bundan. Harrison Ford, Sean Penn, George Clooney kadar cinsel cazibe taşımadıklarına dair saptama da ortalıkta dolaşıyor. Ve bu kadınların kendilerine güvenlerini azaltıyor, asıl önemli olan şeyden, yani işçilikten vazgeçilmesine sebep oluyor. Ben buna katılmıyorum, menajerlerin, yapımcıların, medyanın kadın oyunculara yönelik bu tür baskılarını vicdanım kabul etmiyor. Ama tabii insan bu meslekteyse bedenen kendine iyi bakmalı. Kadın ve erkeğe önerim, duygularını saf tutmaları, bedenlerine iyi bakmaları. Yoksa hepimiz yaşlanıyoruz. Yaşlanmaya değil, dünyanın kanunlarına “Hayır” demeliyiz. Yaşlanmak çok güzel bir süreç.

Röportaj: Neslihan Perker