Çağan Irmak’ın yeni filmi “Unutursam Fısılda”, 1970’li yılların pop müzik dünyasını günümüze uzanan hüzünlü bir hikâyeyle birleştiriyor. Başrollerinde Hümeyra, Farah Zeynep Abdullah ve Mehmet Günsür’ün oynadığı film tutkulu yönetmenliği ve yüksek prodüksiyon kalitesiyle öne çıkıyor.

Film, gözden düşen bir şarkıcının hüzünlü dramı gibi başlıyor. Jenerikteki, 1970’ler sinemasının gözde anlatım teknikleri (“zoom in” ve “zoom out”- lar) ile çekilen konser kaydı ise bizi eğlenceli, enerjik bir 70’ler nostaljisine hazırlıyor. Hemen ardından, “Babam ve Oğlum”u hatırlatan kasabaya dönüş sahnesiyle iki kız kardeşin öyküsüne bağlanıyoruz. Biri ömrü boyunca kasabada kalan (Işıl Yücesoy), diğeri tüm Türkiye’nin tanıdığı bir şarkıcı (Hümeyra) olan bu iki kız kardeşin öyküsü aslında filmin en güçlü yanı. Orada gerçekten sağlam ve anlamlı bir hikâye var. Birisinin mutluluğu, diğerinin mutsuzluğunu hazırlıyor. Birisi özgürlüğü tadarken diğeri üstüne kalan sorumluluklar nedeniyle hayatını yaşayamıyor vb... Biz tam, Çağan Irmak üslubuyla “Ege kasabasında Ingmar Bergman filmlerini hatırlatan sağlam bir dram” seyredeceğimizi sanıp heveslenirken, film aniden klasik Yeşilçam sularına yöneliyor. Hatta, hikâye ilerlesin diye “sert ve tutucu kız babası” ve “burnu büyük kibirli anne” gibi klişe melodram karakterleri dahi devreye giriyor.

Âşıklarımızın İstanbul’a gelmesiyle ise başka bir yan öykü start alıyor: Tarık (Mehmet Günsür), Erhan (Kerem Bürsin) ve Ayperi (Farah Zeynep Abdullah), Türk pop müziğinin 1970’lerdeki öncü gençlerini temsil eden figürlere dönüşüyorlar. Pop müzik tarihçilerinin “kim kimdir?” tarzında analizler yapacağı, eski Türk filmlerini andıran bir restoran sahnesinde, yabancı şarkılara Türkçe söz yazarak piyasayı elinde tutanlara karşı bayrak açıyorlar. Tarık, Ayperi ve Erhan arasındaki eski Yeşilçam klişelerini hatırlatan ilişkiler, bence filmin en zayıf damarı. Karakterlerin çok çabuk değiştiği ve diyaloglarının çok iyi yazılmadığı bu bölümlerde film, Günsür ve Bürsin’in oyunculuk performanslarını da düşüren sığ bir melodrama dönüşüyor. Sonlara doğru yeniden kasabaya, iki kız kardeşin ilişkisine, yani filmin en sağlam yanına dönüyoruz ama bu kez de Hanife’nin ani değişimi çok inandırıcı olamıyor. Yine de final dokunaklı, etkileyici.

Doğulu’dan ‘retro’

Öyküden öyküye, üsluptan üsluba koşturan “Unutursam Fısılda”, bir TV dizisi tretmanından kısaltılarak çekilmiş bir filmi andırıyor. Bence sadece iki kız kardeş arasındaki ilişkiye, pop müzik piyasasının 1970’lerdeki haline odaklansa ve biraz daha gerçekçi olsa daha derli toplu, sağlam bir film olabilirdi. Ama bu iyimser ve aşırı duygusal haliyle de hayranları tarafından çok sevilecek bir “Çağan Irmak kokteyli” olduğunu düşünüyorum. Yönetmenlik ikna edici bir dünya yaratmak ve seyirciyi o dünyanın içine almaksa Çağan Irmak “Unutursam Fısılda”da bunu çok iyi yapıyor. Geçmiş ile bugün arasında bazen ani kesmelerle ritmik bir kurguyla ilerleyen film; farklı görsel dünyaları Hollywood filmlerinden aşağı kalmayan bir yapım kalitesiyle yan yana getiriyor. Kostümler başta olmak üzere görüntü ve sanat yönetimi özel bir alkışı hak ediyor. Kenan Doğulu’nun bizi 40 yıl öncesine götüren “retro” şarkıları da başarıda önemli bir pay sahibi.

Oyuncuları da anmadan geçmeyelim. Gürkan Uygun, Gözde Cığacı, Işıl Yücesoy ve özellikle finalde bu film için ne kadar doğru bir seçim olduğunu hissettiren Hümeyra çok iyiler. Farah Zeynep Abdullah ise erkeklerle top oynarken tanıdığımız liseli Hatice’nin âşık olması, pop yıldızına dönüşmesi ve olgunlaşması gibi tüm değişim süreçlerini ikna edici, duygusal bir performansla yorumlayarak üstüne düşeni fazlasıyla yerine getiriyor. Eski Yeşilçam filmlerini yeniden temize çeken “Unutursam Fısılda”, Çağan Irmak’ın tutkulu, özenli yönetimiyle öne çıkan, seyre değer bir film.

Yazı: Mehmet Açar