Tülay Acar

İstanbul’da doğdum, büyüdüm. Yaklaşık 30 yıldır gazetecilik yapıyorum. 17 yıldır öğretim görevlisi olarak gazeteci adayı öğrencilere, araştırmacı gazetecilik, yargı muhabirliği, medya eleştirisi, program analizi, iletişim konulu dersler veriyorum. Fırsat buldukça ise, yazdığım bir kitabın konusu olan sanal ortamda çocuk ve gençlere yönelik ‘nefret söylemi, siber zorbalık, sanal bağımlılık’ konulu konferanslar veriyor, makaleler yazıyorum. 

 

Kısacası, ilkokula başladığım gün babamın elime tutuşturduğu ‘günlük tutmaya ne dersin’ dediği günden bugüne yazıyorum, okuyorum, araştırıyorum, hayata ışık tutacak haberler yapıyorum. Sanırım en çok, bir çocuğun hayatını değiştirecek yazılara mürekkep akıttıkça mutlu oluyorum.

 

Kuşkusuz bu hassasiyetime ‘anne’ olmanın katkısı büyük. Anne olunca, yalnızca oğlum için değil tüm çocuklar için ‘ne yapabilirim’ sorusuna fazlasıyla kafa yormaya başladım sanırım. Yalnızca kendi çocuğumuzdan değil tüm çocuklardan sorumlu olmalıyız diye düşünüyorum. İşte o nedenle en değerli varlığımız dediğimiz çocuklarımızın hayallerine, hayatlarına, sağlıklı yaşam hakkına dokunan herkese hep birlikte tereddüt etmeden ‘çocuğuma dokunma’ demeliyiz. Çünkü, ‘bugünün mutlu çocukları yarının mutlu ebeveynleri, mutlu nesilleri’ olacağını düşünüyorum. Bu döngünün değerine, o kadar çok inanıyorum ki; mutlu çocuklar gibi, sağlıklı yetiştirilemeyen çocukların bu döngünün sarmalında dönüp dolaşıp bir gün, mutlaka hayatımızın bir kesitinde, karşımıza çıkacağını, hayatlarımızı değiştireceklerini  düşünüyorum.

 

O nedenle;  yazmak iyi geliyor bana. Kalemimle mürekkep akıttığım sürece; hangi coğrafyada olursa olsun, engelleriyle, farklılıklarıyla, dili, dini ırkı ne olursa olsun, tek bir çocuğun gözyaşını silebiliyorsam, minicik de olsa katkım olabiliyorsa, ne mutlu bana diyorum.